بریده‌هایی از کتاب کمی ایمان داشته باش

اما نمی‌شود خود را با دیگران مقایسه کرد. خداوند تو را با خودت مقایسه می‌کند.

هر وقت فکر می‌کنی به‌واسطهٔ اعمالت صاحب حقی هستی، در حقیقت از خودت سلب صلاحیت می‌کنی.

اگر کسی می‌خواهد بار خود را برای بهشت ببندد، باید همین کار را کند؛ لمس همه‌چیز و نبردن چیزی با خود.

الهام‌بخش‌ترین مردی که می‌شناختم با پروراندن استعدادهای یک نوجوان، توانایی‌هایش را نشان داده بود.

گفت: «میچ، ایمان به عمل است. اعمال تو نشانگر تو هستند نه اعتقاداتت.»

«خب، می‌دانم به چه چیزی باور دارم و این در روح من است. همیشه می‌گویم باید از درستی آنچه دارید خاطرجمع باشید و آن‌قدر متواضع باشید که بگویید همه‌چیز را نمی‌دانید و چون از همه‌چیز آگاه نیستیم باید بپذیریم باورهای دیگران ممکن است با عقاید ما متفاوت باشد.»

سرانجام هنری، فرزند یک کلاهبردار و کسی که تنها قهرمانش در زندگی را از دست داده بود، تصمیمی گرفت: باید به هرچه می‌خواهد برسد.

گفت: «میچ، ایمان به عمل است. اعمال تو نشانگر تو هستند نه اعتقاداتت.»

بیشتر آنچه اسمش را «افسردگی» می‌گذاریم در واقع ناخشنودی است، در نتیجهٔ میله‌های بسیار بلندی که دور خود کشیده‌ایم یا انتظار به دست آوردن گنجینه‌هایی که حاضر نیستیم برای به دست آوردنشان تلاش کنیم.

ازدواج انتظارات زیادی دارند. انتظار کمال. تمام لحظه‌ها باید پر باشد از شادی. چنین چیزی برای تلویزیون است و سینما، اما تجربهٔ انسان این‌گونه نیست.

. اگر نتی را پیدا کنی و آن را به طور مداوم بزنی، دیوانه می‌شوی. ترکیب نت‌های مختلف است که موسیقی را می‌سازد.»

اما اگر کسی از دینی دیگر اعتقادات شما را به رسمیت نشناسد چطور؟ یا بخواهد شما را به دلیل باورهاتان نابود کند؟ «این دیگر ایمان نیست. تنفر است.» استاد آهی کشید، «و اگر از من بپرسی، وقتی چنین اتفاقی می‌افتد خداوند می‌نشیند و می‌گرید.»

شاید همیشه فرصت داشته باشی کارهای خوبی انجام بدهی و کمی کار بد اصلاً به نظرت اشتباه نیاید، اما چون خداوند موقعیت انجام کارهای نیک را برایت فراهم کرده است، وقتی مرتکب کار زشتی می‌شوی، انگار او را مأیوس می‌کنی. و بعضی‌ها در موقعیت انجام کارهای نادرست قرار می‌گیرند چون همیشه دور و بر چنان چیزهایی هستند و وقتی سرانجام کار خوبی می‌کنند خداوند بسیار شادمان می‌شود.»

«میچ، ایمان به عمل است. اعمال تو نشانگر تو هستند نه اعتقاداتت.»

وقتی از استاد پرسیدم چرا حوادث بد برای انسان‌های خوب اتفاق می‌افتد، هیچ‌کدام از آن جواب‌های معمول را نداد. با صدایی آرام گفت: «کسی نمی‌داند.»

«خب، آن کودک مرا به یاد چیزی می‌اندازد که دانایانمان به ما آموخته‌اند. وقتی نوزادی به دنیا می‌آید، دست‌هایش به هم گره شده‌اند، درست است؟ این‌طور؟» استاد دستش را مشت کرد. «چرا؟ چون یک نوزاد، البته به دلیل عدم آگاهی‌اش، می‌خواهد به همه‌چیز چنگ بزند، یعنی، "تمام دنیا برای من است". اما یک فرد سالخورده چگونه از دنیا می‌رود؟ با دستان باز. چرا؟ چون درس خوبی گرفته است.» پرسیدم: چه درسی؟ انگشتانش را باز کرد. «نمی‌توانیم چیزی را با خودمان ببریم.»

از استاد پرسیدم: مردم از چه چیزِ مرگ بیشتر می‌ترسند؟ «ترس؟» لحظه‌ای فکر کرد. «خب، یکی اینکه بعد از آن چه اتفاقی می‌افتد؟ کجا می‌رویم؟ آیا همان چیزی است که گمان می‌کردیم؟» سؤالات مهمی هستند. «بله. اما یک چیز دیگر هم هست.» دیگر چه؟ به جلو خم شد. بعد زمزمه کرد: «فراموش شدن.»

نمی‌شود خود را با دیگران مقایسه کرد. خداوند تو را با خودت مقایسه می‌کند. شاید همیشه فرصت داشته باشی کارهای خوبی انجام بدهی و کمی کار بد اصلاً به نظرت اشتباه نیاید، اما چون خداوند موقعیت انجام کارهای نیک را برایت فراهم کرده است، وقتی مرتکب کار زشتی می‌شوی، انگار او را مأیوس می‌کنی. و بعضی‌ها در موقعیت انجام کارهای نادرست قرار می‌گیرند چون همیشه دور و بر چنان چیزهایی هستند و وقتی سرانجام کار خوبی می‌کنند خداوند بسیار شادمان می‌شود.

مردی همسرش را به خاک سپرد. سر مزار او کنار استاد ایستاد و اشک همین‌طور از چشمانش جاری شد. زیر لب گفت: «دوستش داشتم.» استاد سرش را تکان داد. «یعنی... واقعاً عاشقش بودم.» بعد مرد زارزار به گریه افتاد. «و... این را فقط یک‌بار به او گفتم.» استاد با ناراحتی به من نگاه کرد. «چیزی جز آنچه نگفته‌ایم آزارمان نمی‌دهد.»

همه روی برمی‌گرداندند و عیسی مسیح از حواریون پرسید: "شما هم می‌روید؟" و پطرس قدیس گفت: "یا مسیح کجا می‌توانم بروم؟" می‌دانم منظورش چه بود. کجا می‌توان رفت تا از خداوند دور شد؟ او همه جا هست.

یاد گرفته‌ام در هر گفت‌وگویی دست کم سه طرف حضور دارند: شما، شخص دیگر و خداوند.

«وقتی به آخر خط می‌رسی، همان‌جاست که خدا آغاز می‌شود.»

«میچ، ایمان به عمل است. اعمال تو نشانگر تو هستند نه اعتقاداتت.»

کسی می‌خواهد بار خود را برای بهشت ببندد، باید همین کار را کند؛ لمس همه‌چیز و نبردن چیزی با خود.

اینجا روی زمین گمراه شدن چندان هم چشمگیر نیست. به حال خود رها می‌شوی. راه را گم می‌کنی.

این یعنی می‌خواهی مردم را همان‌گونه که هستند بپذیری. هیچ‌کس بی‌عیب نیست. حتی پدر و مادر.

و بعد می‌فهمد. "در باد و توفان می‌خوابد." دوستان من، اگر بخواهیم کارهایی را که در زندگی‌مان مهم‌اند انجام دهیم؛ اگر با کسانی که دوستشان داریم درست برخورد کنیم؛ اگر در جهت ایمانمان رفتار کنیم؛ زندگی‌مان دچار ضربات دردآور ناشی از کارهای تحقق نیفتاده نخواهد شد.

در واقع هرقدر هم اتفاقات بدی برایش می‌افتاد، مصمم‌تر می‌شد کاری نکند کسی دور و برش ناراحت شود.

پس از اینکه بنی‌اسرائیل صحیح و سالم از دریای سرخ عبور کرد، فرعون و همراهانش آن‌ها را دنبال کردند و در دریا غرق شدند. فرشتگان خدا می‌خواستند مرگ دشمن را جشن بگیرند. بنا بر تفسیر، خداوند این را دید و عصبانی شد و سخنی گفت که مفهومش این است: «از جشن گرفتن دست بردارید که آن‌ها نیز فرزندان من بودند.» آن‌ها نیز فرزندان من بودند. معلم از ما می‌پرسد: «در مورد این سخن چه فکر می‌کنید؟» یکی از دانش‌آموزان جواب می‌دهد. می‌دانم چه فکر می‌کنم. به نظرم اولین بار است می‌شنوم خداوند احتمالاً «دشمن» را نیز دوست دارد.

همیشه نویسندگان و افراد مشهوری که با صدای بلند ادعا می‌کردند خدایی وجود ندارد برایم جای سؤال بودند. حرف‌هاشان برای زمانی بود که سالم بودند و پرطرف‌دار و مخاطبان زیادی داشتند. دلم می‌خواست بدانم در لحظات بی‌هیاهوی قبل از مرگ چه اتفاقی می‌افتد. در آن زمان دیگر شنونده‌ای در کار نیست و دنیا به حرکت خود ادامه داده است. اگر یک مرتبه، در هنگام نفس‌های آخرشان، از روی ترس یا مکاشفه یا آگاهی‌ای دیرهنگام نظرشان را دربارهٔ خدا تغییر بدهند، چه کسی متوجه می‌شود؟