بریده‌هایی از کتاب سرمه ای

عشق رازیست به اندازه آغوش خدا عشق آن گونه که می‌دانم و می‌دانی نیست

تو تقدیر منی ای عشق اما عقل می‌گوید بیا بگذر ز تقدیرت... همین یک کارمان مانده

شب به شب قوچی ازین دهکده کم خواهد شد ماده گرگی دل اگر از سگ چوپان ببرد

خسته‌ام مثل یتیمی که از او فر فره ای بستانند و به او فحش پدر هم بدهند

دوست که دل‌خوشی‌ام بود فقط خنجر زد دشمنان را بسپارید که مرهم بدهند

فقط اندوه می‌گیرد سراغی از غریبی‌مان همان که یارمان بوده کماکان یارمان مانده

اصلاً از این به بعد شما باش و شانه هات ما را برای گریه سر آستین بس است

یا سراغ من میایی چتر و بارانی بیار یا به دیدار من ابری نیا... تر می‌شوی

گاه بغض کهنهٔ یک مرد غوغا می‌کند گاه با یک رعد و برق ساده تهرانی... تر است

نامه‌هایم چشم‌هایت را اذیت می‌کند درد دل کردن برای تو حضوری بهتر است چای دم کن خسته‌ام از تلخی نسکافه ها چای با عطر هل و گل‌های قوری بهتر است

کاروانی رد نشد تا یوسفی پیدا شود یک نفر باید زلیخا را بیاندازد به چاه

آدمست و سیب خوردن آدم است و اشتباه

خسته‌ام مثل یتیمی که از او فر فره ای بستانند و به او فحش پدر هم بدهند

یا سراغ من میایی چتر و بارانی بیار یا به دیدار من ابری نیا... تر می‌شوی

عشق قلیانی ست با طعم خوش نعنا دو سیب می‌کشی آزاد باشی مبتلاتر می‌شوی

آه از عشق که یک مرتبه تصمیم گرفت یوسف از چاه در آورده به زندان ببرد وای بر تلخی فرجام رعیت پسری که بخواهد دلی از دختر یک خان ببرد ماه رویی دل من برده و ترسم این است سرمه بر چشم کشد زیره به کرمان ببرد دو دلم اینکه بیاید من معمولی را سر و سامان بدهد یا سرو سامان ببرد

به قفس سوخته گیریم که پر هم بدهند ببرند از وسط باغ گذر هم بدهند حاصل این همه سال انس گرفتن به قفس تلخ‌کامی ست اگر شهد و شکر هم بدهند

نه فانوسی کنار لحظه‌های تارمان مانده نه دیگر زلف تاکی بر سر دیوارمان مانده فقط اندوه می‌گیرد سراغی از غریبی‌مان همان که یارمان بوده کماکان یارمان مانده بپرس از پیشگوهای محلی این معما را چقدر از روزهای مثل زهر مارمان مانده؟ چقدر از دل‌خوشی های کم و کوتاهمان رفته؟ چقدر از زخم‌های بر جگر بسیارمان مانده؟ سزای خواندن از عشق است در گوش کر جنگل اگر که قطره خونی گوشه منقارمان مانده تو تقدیر منی ای عشق اما عقل می‌گوید بیا بگذر ز تقدیرت... همین یک کارمان مانده

آخر قصه هر بچه پلنگی این است پنجه بر خالی و... در حسرت ماه افتادن

دست و پا بسته و رنجور به چاه افتادن به از آن است که در دام نگاه افتادن لاک پشتانه به دنبال تو می‌آیم و آه چه امیدی که پی باد به راه افتادن سیب شیرین لبت باشد و آدم نخورد؟ تو بهشتی و چه بیم از به گناه افتادن؟ آخر قصه هر بچه پلنگی این است پنجه بر خالی و... در حسرت ماه افتادن با دلی نرم دلی مثل پر قو سخت است سر و کارت به خط و خال سیاه افتادن عشق ابری ست که یک سایه آبی دارد سایه‌اش کاش به دل گاه به گاه افتادن

ما که هی زخم زبان از کس و ناکس خوردیم چه تفاوت که به ما زخم تبر هم بدهند

آنچه که تو بر سرت کردی و رفتی روسری آنچه که من بر سرم شد آه... خاک عالم است

من که شاعر نیستم لالم ...سکوتی ممتدم داغی لب‌های تو قفل از دهان برداشته

خسته‌ام مثل یتیمی که از او فر فره ای بستانند و به او فحش پدر هم بدهند

مرگ بعضی وقت‌ها از درد دوری بهتر است بی قرارم کرده و گفته صبوری بهتر است توی قرآن خوانده‌ام، یعقوب یادم داده است دلبرت وقتی کنارت نیست کوری بهتر است نامه‌هایم چشم‌هایت را اذیت می‌کند درد دل کردن برای تو حضوری بهتر است چای دم کن خسته‌ام از تلخی نسکافه ها چای با عطر هل و گل‌های قوری بهتر است من سرم بر شانه‌ات یا تو سرت بر شانه‌ام؟ فکر کن خانم اگر باشم چه جوری بهتر است؟

بر بخار پنجره یک شب نوشتی: «عاشقم» خون انگشتم بر آجر حک کنم: ما بیشتر...

خسته‌ام مثل یتیمی که از او فر فره ای بستانند و به او فحش پدر هم بدهند

من باغ زمستان زده دارم تو نداری من خرمن طوفان زده دارم تو نداری از خاطره تلخ بهشتی که فرو ریخت یک میوه دندان زده دارم، تو نداری داش آکلم و تنگ دلی زخم نشان را بر صخره مرجان زده دارم، تو نداری من عهد نوشتم تو نه بستی و نه دیدی من دست به قرآن زده دارم، تو نداری «گر هم‌سفر عشق شدی...» را که شنیدی؟ من اسب به میدان زده دارم، تو نداری من این همه گفتم و تو یک جمله نوشتی من سرمه به مژگان زده دارم، تو نداری

زلف وا کردی و چایی ریختی یلدا به دوش معنی‌اش این است امشب بوسه طولانی‌تر است

مرا می‌کشت این تنهایی تاریک زجر آور سراغ من نمی‌آمد اگر شعری هر از گاهی