بریده‌هایی از کتاب داها

تنها چیز تحمل‌ناپذیرْ تحمل‌ناپذیر بودن همه‌چیز است.

در این جهان حتی اگر از جنگ هم جان سالم به در ببریم، باز هم جهنمی هست که در آن از گرسنگی بمیریم

احتمال وجود جهنم خیلی بیشتر از احتمال وجود بهشت است.

تنها چیزی که می‌دانم این است که وقتی از آن تاریکی می‌گذشتم، به‌اشتباه خیال کردم که می‌توانم از آن خارج شوم و طوری زندگی کنم که انگار هیچ اتفاقی نیفتاده است.

انسان برای پذیرش افکاری که از ذهن دیگران می‌گذرد به کمی زمان نیاز دارد.

آزادی حقیقی انسان همین است: تا هرجا دوست داری گریه کنی، برای هرچیزی که دلت می‌خواهد....

بی‌جهت به‌دنبال قلبم نگردید، چرا که آن را جانوران خورده‌اند.

انسان در زندانی اسیر شده بود که دو دیوارش تولد و دو دیوارش مرگ بود. اما همین‌که به دنیا می‌آمد، کل آن چهاردیواری به مرگ تبدیل می‌شد.

چون برای کسی که مقصدش معلوم است، دیر کردن مفهومی ندارد. چون اگر مقصد جایی باشد که بشود دیر یا زود به آن رسید، آن‌وقت دیگر حتی ارزش راهی شدن هم ندارد.

تعیین رهبر به روش انتخابات، دموکراسی! منطقی‌ترین راه ممکن همین بود. چون دست آخر رابطهٔ بین رهبر و جامعه فرق چندانی با رابطهٔ حیوان و انسان محصورشده در قفس ندارد. در دیکتاتوری درِ قفس را ناگهان باز می‌کنند و شیری گرسنه به داخل هدایت می‌شود، اما در دموکراسی این حق انتخاب را داری که با چه حیوانی در قفس محصور باشی. مثلاً گوشت‌خوار باشد یا گیاه‌خوار یا همه‌چیزخوار؟ زندگی انفرادی داشته باشد یا دسته‌جمعی شکار کند؟ از آن دسته حیوانات باشد که نسلشان در حال انقراض است؟ قابلیت اهلی‌شدن داشته باشد؟ با در نظر گرفتن این سؤالات، می‌شود حق انتخابی داشت. البته که باز هم یک قفس، یک حیوان و یک درِ بسته وجود داشت اما چارهٔ دیگری نبود.