بریده‌هایی از کتاب پس از تو

فرانسیس استیوپید فاکفیس هاوتنه

هر آدمی که درموردش حرف زدیم، براش سوگواری کردیم و اندوهناک بودیم، هنوز بین ماست و در هر قدممون با ما گام بر می‌داره. و مهم نیست که بعد از شش ماه اون رو از دست داده باشیم یا بعد از شصت سال، همین که اون رو داشتیم، خوش شانس بودیم.» سر تکان داد. «خوش‌شانس بودیم که اونها رو داشتیم.»

راه بیرون آمدن از اندوه هیچ‌وقت مستقیم نیست. هم روزهای خوب هست و هم روزهای بد

مادرم با ناباوری به او خیره شد. «تو پاهاتو وکس کردی؟» «کردم؛ و اگه می‌دونستم یه چنین دردی رو تحمل می‌کنی، عشقم، دهن گشادمو می‌بستم. این چه شکنجه ایه؟ کدوم خری فکر می‌کنه کار خوبیه؟» «برنارد...» «اهمیتی نمی‌دم. خیلی درد کشیدم جوسی. ولی اگه باعث بشه که دوباره برگردیم به حالت قبل، بازم انجامش می‌دم. دلم برات تنگ شده. خیلی. تا وقتی کنار همیم، اهمیتی نمی‌دم که بخوای صدتا دوره دانشگاهی بری ـ سیاست فمینیسم، مطالعات خاورمیانه، قیطان‌دوزی برای سگ‌ها، هر چی؛ و برای اینکه بهت اثبات کنم که به خاطرت تا کجا پیش میرم، وقت اپیلاسسیون برای کل بدن گرفتم.»

یا اینکه چطور برای یک شب کوتاه دوباره احساس زنده و بی‌پروا بودن کرده بودم. وقتی زوج‌ها را می‌دیدم که سرها را نزدیک هم آورده و کارت پروازشان را نگاه می‌کنند و می‌خواهند برای ماجراجویی‌های عاشقانه یا برای عشق‌ورزی‌های پرهیجان به جاهای دور بروند، به او فکر نمی‌کردم. هربار که در راه رفتن به سرکار و برگشتن، آمبولانسی آژیرکشان از کنارم می‌گذشت، به او فکر نمی‌کردم. و مطمئنا حتی شب‌هایی که تنها توی خانه روی کاناپه می‌نشستم و به برنامه تلویزیونی که چیزی از آن نمی‌فهمیدم، خیره می‌شدم و شبیه به تنهاترین آدم روی زمین به نظر می‌رسیدم، به او فکر نمی‌کردم.

مان شیوه قدیمی زنان را پیش گرفتم: بی‌توجهی به هر چیزی که یک مرد می‌گوید یا انجام می‌دهد و ترجیح دادن صدای بی‌وقفه طبل درون خود. اوضاع من فرق می‌کرد. این من بودم که او را بوسیدم. همه‌چیز به خاطر من اتفاق افتاده بود. پس تنها باید خودم را سرزنش می‌کردم. سعی کردم به خودم بگویم که احتمالاً خوش‌شانس بودم که زود جستم. به خودم گفتم بهتر شد که الان فهمیدم نه شش ماه دیگر، و در ذهنم جلوی آن علامت تعجب گذاشتم

پس از تو جوجو مویز

بعضی روزها احساس می‌کنی درد و غم دارد مثل یک ویروس به تو منتقل می‌شود،

این نباید نهایت افق دید تو توی زندگی باشه، حرفم رو می‌شنوی؟

.Fuck Da Police T-shirt

ولی خیلی خوب می‌دانستم که شخصیتی که تصمیم می‌گیری به جهان ارائه دهی می‌تواند خیلی متفاوت از شخصیت درونی‌ات باشد. می‌دانستم که اندوه می‌تواند باعث شود طوری رفتار کنی که حتی خودت نمی‌توانی آن را بفهمی

نمی‌تونم بگم باهات موافقم، ولی درکت می‌کنم. فکر کنم ویل به تو افتخار می‌کنه. کلارک، تو آدم خوبی هستی. می‌بوسمت.

گاهی احساس می‌کردم که همه ما آدم‌ها در غم و اندوه غوطه وریم و با آن دست و پنجه نرم می‌کنیم، ولی نمی‌خواهیم جلوی دیگران بپذیریم که چه‌قدر در آن فرورفته‌ایم یا چه‌قدر دست‌وپا می‌زنیم.

«اگه نمی‌خوای این رابطه بلندمدت باشه ایرادی نداره. خب، باشه، نیست، ولی فقط می‌خوام بدونم تو فکرت چی می‌گذره. فکر کنم از وقتی الن (خواهرم) مرده فهمیدم که زندگی کوتاهه. نمی‌خوام...» «چی نمی‌خوای؟» «که وقتم رو برای چیزی تلف کنم که به‌جایی نمی‌رسه.»

می‌دونی احساس اینکه گیر افتادی چه‌قدر بده؟»

با به اشتراک گذاشتن خاطراتمان و ناراحتی‌هایمان و پیروزی‌های کوچکمان با همدیگر یاد می‌گیریم که ناراحت و غمگین بودن ایرادی ندارد؛ یا گم کردن راه، یا عصبانی بودن. یا داشتن تمام احساساتی که شاید مردم دیگر آن را نفهمند، آن هم برای مدتی طولانی، کاملاً طبیعی است. هرکس سفر خودش را دارد. ما قضاوت نمی‌کنیم

خاطر آوردم و به این فکر کردم که عشق به او چه هزینه‌ای برایم داشته، ولی بیشتر در فکر چیزی بودم که به من داده بود.

درباره شغلم در کافه حرف زدم، از ریچارد پرسیوال و وحشت لباس‌های سرکارم و اینکه برای مدت کوتاهی به خانه برگشتن چه‌قدر عجیب بوده و لطیفه‌های بی‌مزه پدرم، پدربزرگ و دوناتهایش، از هنرنمایی‌های خواهرزاده‌ام با ماژیک آبی گفتم و او را خنداندم. ولی موقع حرف زدن، مثل اغلب این روزها، می‌دانستم که از چه چیزهایی نمی‌گویم: از ویل، از اتفاق عجیبی که شب پیش برایم افتاده بود، از خودم. وقتی با ویل حرف می‌زدم، هیچ‌وقت مجبور نبودم به آنچه می‌گویم فکر کنم: حرف زدن با او مثل نفس کشیدن بی‌دردسر بود. حالا یاد گرفته بودم که چه‌طور هیچ چیز از خودم نگویم.

حیرت‌انگیز است که چه‌قدر سریع می‌توان با جایی مثل بیمارستان خو گرفت.

«باید یه کاری بکنی. نمی‌شه تا ابد فقط رو نشیمن گاهت لم بدی.»

حرف زدن با او مثل نفس کشیدن بی‌دردسر بود.

و بعد اشک‌های داغ احمقانه‌ام از چشمان احمقم باریدن می‌گرفت.

ظاهر اگرچه همه‌چیز نیست، ولی حداقل زیربنای خیلی چیزهاست.

به خودم اجازه می‌دادم در حبابی از شادی فرو روم، هرچند می‌دانستم که حباب‌ها همیشه به اندازه کافی زنده می‌مانند و بعد درهرصورت می‌ترکند.

«می‌دونی چی حال منو بد می‌کنه؟ اینکه تو مرتب قول می‌دی یه زندگی جدید شروع کنی، بعد خودت رو فدای هر ولگرد و بچه بی‌پناهی می‌کنی که سر راهت پیدا می‌شه.»

«می‌دونی چی حال منو بد می‌کنه؟ اینکه تو مرتب قول می‌دی یه زندگی جدید شروع کنی، بعد خودت رو فدای هر ولگرد و بچه بی‌پناهی می‌کنی که سر راهت پیدا می‌شه.»

«این رو بدونین که وقتی اندوهگینین، مغزتون با افزایش میزان کورتیزول به این شرایط واکنش نشون می‌ده. این کاملاً طبیعیه که از نزدیک شدن به کسی بترسه.»

خیلی مهم‌است که از مرده‌ها قدیس نسازیم. هیچ کس نمی‌تواند در سایه یک قدیس زندگی کند.

این ویل، که از صفحات آلبوم به ما چشم دوخته بود، چیزی بیشتر از یک مطلب دوخطی در روزنامه‌ها بود و چیزی بیشتر از یک آگهی تسلیت حساب‌شده یا عکسی که تنها پرده از داستان تلخ یک دعوای حقوقی طولانی‌مدت بر می‌داشت، شادمان بود و سه بعدی، نهایت روح و جان.

«می‌دونی عاشق یکی دیگه شدن معنی‌اش این نیست که بابام رو کمتر از اون دوست داشتی. مجبور نیستی برای حفظ عشقت نسبت به اون همیشه زانوی غم بغل بگیری.»