بریده‌هایی از کتاب کتاب دوست ها

در روزی آفتابی، آیا چیزی بهتر از آیس‌لاته و یک کتاب فروشی وجود دارد؟

رازها می‌تونن مسموم‌کننده باشن

‫اسمش را گذاشته بودند کوسه. اهمیتی نمی‌داد. به یک دلیل برازنده‌اش بود. کوسه‌ها فقط به سمت جلو شنا می‌کنند. قانون نادین وینتر۱۰۱ این بود که هرگز به عقب نگاه نکند.

کتاب‌های خوب باعث شادی خانم‌ها می‌شود. که یک حقیقت جهانی است.

هیچ‌چیزی جز حلقه شدن دستان مامان به دورم، نمی‌توانست به سرعت گریه‌ام را در بیاورد. چون آن موقع... و فقط همان موقع، می‌دانستم آنجا جایی امن برای درهم شکستن است.

زن بودن یعنی همین. امکان ندارد بتوانی زن خوبی باشی. اگر اشکت دم مشکت باشد و احساساتت را نشان بدهی، یعنی عصبی هستی. اگر اشک و احساس را کنار بگذاری تا نامزدت مجبور نباشد نازت را بکشد، یعنی یک عوضی سنگدل هستی.

هرچیزی که بشکند، امکان درست شدنش هست، هر مشکلی قابل حل است.

فقط واسه اینکه خودم نمی‌خوام بچه داشته باشم، چرا باید زنی رو که تصمیمش با تصمیم من فرق داره تنبیه کنم؟ کسی که بیشتر از همه دوستش دارم، یه زن بارداره! و من عاشق خواهرزاده‌هام هستم. هر تصمیمی که یه زنی می‌گیره، لکهٔ ننگ بزرگ زندگی زن‌های دیگه نیست

او چشمم را به دنیای اطرافم باز کرد، انگار رنگ‌هایی وجود داشتند که تابه‌حال ندیده بودم، درجاتی از خوشحالی که هرگز تصورش را هم نمی‌کردم

‫نقطه‌ای کف پایم است که حالا حسی ندارد. پایم را روی خرده شیشه‌ای گذاشتم و اعصاب آن قسمت از بین رفت. دکتر گفت خوب می‌شود اما سال‌ها گذشته و آن بخش هنوز بی‌حس است. ‫سال‌هاست قلبم هم همین‌طور است. انگار روی تمام ترک‌هایش پینه بسته.

گاهی‌اوقات، حتی با اینکه صفحهٔ آخر داستان را خوانده‌ای و فکر می‌کنی همه‌چیز را می‌دانی، کتاب راهی برای غافلگیر کردنت پیدا می‌کند.

‫حالا دلیل این همه سال گریه نکردنم را می‌فهمم. می‌خواهم تمام شود. می‌خواهم درد جمع و به بخش‌هایی تقسیم شود که از پسش بربیایم. تمام این مدت فکر می‌کردم اینکه من را مثل یک هیولا می‌بینند، بدترین اتفاقی است که می‌توانست برایم بیفتد. حالا می‌بینم که ترجیح می‌دهم بی‌احساس باشم تا چیزی که واقعاً و در اعماق وجودم، هستم. هر ثانیه از هر روز، ضعیف و درمانده هستم، گاهی آن‌قدر می‌ترسم که حس از هم گسیختگی دارم. ‫ترس ازدست دادن دارم. از گریه کردن می‌ترسم. می‌ترسم به محض شروع کردن گریه، هرگز نتوانم جلوی خودم را بگیرم و هر آنچه ساخته‌ام، زیر بار احساسات سرکشم، خراب شود.

اما من نتونستم این کار رو بکنم. نمی‌تونم با مردمی که می‌دونم از من متنفرن، گپ بزنم. نمی‌تونم با مردمی خوش‌رفتاری کنم که فکر می‌کنم کله‌پوکن.

می‌تونی هم‌زمان هم بدجنس باشی، هم تیزبین و تمام مردم هم تأییدت می‌کنن. قوانین برای خانوم‌ها فرق داره. باید واسه این تعادل تلاش کنی تا جدیت بگیرن و درعین‌حال نگن طرف سلیطه‌ست. یه نبرد دائمیه.

نمی‌تونی گذر زمان رو کنترل کنی ولی می‌تونی ضرباتش رو روی صورتت نرم کنی.

زن بودن یعنی همین. امکان ندارد بتوانی زن خوبی باشی. اگر اشکت دم مشکت باشد و احساساتت را نشان بدهی، یعنی عصبی هستی. اگر اشک و احساس را کنار بگذاری تا نامزدت مجبور نباشد نازت را بکشد، یعنی یک عوضی سنگدل هستی.

نمی‌دانستم ممکن است این‌قدر دلت برای فردی تنگ شود که درست در کنارت نشسته، آن‌قدر زیاد که دردت بیاید.

انگار که خاطرات او صفحات روزنامه است و هربار که بیرونشان بیاورم، رنگ نوشته‌ها کمی محوتر و کاغذشان چروک‌تر می‌شود.

نمی‌دانستم ممکن است این‌قدر دلت برای فردی تنگ شود که درست در کنارت نشسته، آن‌قدر زیاد که دردت بیاید.

زیر کلماتش حرف ناگفته‌اش را می‌شنوم: من اینجام. ‫فکر می‌کنم: الان اینجایی. ‫چون هیچ‌چیز... چه زیبایی چه زشتی... جاودانی نیست.

می‌توانی یک شهرنشین را از شهر خارج کنی، اما شهر همیشه درونش باقی می‌ماند.

زندگی همین است. همواره تصمیماتی می‌گیری، قبل از اینکه آخرشان را بدانی، راه‌هایی را انتخاب می‌کنی که مسیرت را از دیگران دور می‌کند. شاید به همین دلیل است که ما ابناء بشر، قصه‌ها را دوست داریم. به دلیل تمام آن فرصت‌های دوباره، امکان تجربه کردن زندگی‌هایی که هرگز نخواهیم داشت.

زندگی همین است. همواره تصمیماتی می‌گیری، قبل از اینکه آخرشان را بدانی، راه‌هایی را انتخاب می‌کنی که مسیرت را از دیگران دور می‌کند. شاید به همین دلیل است که ما ابناء بشر، قصه‌ها را دوست داریم. به دلیل تمام آن فرصت‌های دوباره، امکان تجربه کردن زندگی‌هایی که هرگز نخواهیم داشت.

و این سؤال پیش می‌آید: قرار است به قتل برسیم؟

یک واقعیت جهانی دیگر که آستن کتاب غرور و تعصب را برمبنای آن نوشته، این است: وقتی به خودت می‌گویی راجع به چیزی فکر نکن، به تنها چیزی که فکر می‌کنی همان است.

«تقدیم به کسی که همه‌چیز را با هم می‌خواد. امیدوارم چیزی پیدا کنی که برات از کافی هم بیشتر باشه. آمین.»

مامان در سکانس‌های مورد علاقه‌اش گریه می‌کرد و وقتی من و لیبی مچش را می‌گرفتیم، اشک‌هایش را با پشت دست پاک می‌کرد و می‌گفت من خیلی احمقم. عاشق آن شب‌ها بودم. به من یاد دادند که غم و غصه و دل شکستگی، مثل بیشتر مسائل، معماهایی قابل حل هستند.

نمی‌دانستم ممکن است این‌قدر دلت برای فردی تنگ شود که درست در کنارت نشسته، آن‌قدر زیاد که دردت بیاید.

نظریهٔ مامان این بود که پوست جوان، زن‌ها را پولدار می‌کند. که در مورد هر دو شغلش، پیشخدمتی و هنرپیشگی، درست بود. لباس راحتی مناسب، به زن اعتماد به نفس می‌دهد. تا الان که حرف درستی بوده. و کتاب‌های خوب باعث شادی خانم‌ها می‌شود. که یک حقیقت جهانی است. واضح هم هست که هر دوی ما این نظریه را توی مغزمان فرو کرده‌ایم.

عاشق شدن وحشتناک است. از مسیر مستقیم زندگی، وارد راهی می‌شوی که حین عبور از آن، هر لحظه باید از یک سراشیبی بالا بروی و بعد از آن طرف درحالت بی‌وزنی سرازیر شوی و دلت هری بریزد پایین. مثل مامان که با لب ماتیکی خندان و موهای مواج پریشان در باد، دنبال یک تاکسی می‌دوید تا بعدتر، با خطی از ریمل پخش شده روی صورتش به خانه برگردد. مثل قلّه‌ها و درّه‌هایی که مابین‌شان چیزی وجود ندارد.