بریده‌هایی از کتاب در کمال خونسردی

من کنجکاوم. چرا این آدم‌ها چک‌هایت را قبول کردند؟ می‌خواهم رازش را بدانم.» «رازش این است که مردم خرند.»

در این دنیایی که زندگی می‌کنیم بعضی بدترین‌ها را در موردمان می‌گویند اما وقتی در تابوت‌های‌مان مُرده‌ایم همین آدم‌ها سوسن در دست‌های‌مان می‌گذارند چرا وقتی زنده‌ام گلی در دست‌هایم نمی‌گذاری

ــ همیشه مهم است چیزی با خودت داشته باشی که مال خودت باشد.

ما همه آزادیم هر چه دل‌مان خواست بگوییم و هر کاری دل‌مان خواست به‌تنهایی انجام بدهیم ــ به شرطی که این «آزادیِ» حرف و عمل به اطرافیان‌مان آسیب نرساند.

هیچ‌چیز معمول‌تر از این حس نیست که دیگران را در شکست‌های‌مان شریک بدانیم، همان‌طور که نادیده انگاشتن کسانی که در موفقیت‌های‌مان نقش داشته‌اند واکنشی عادی است.

هیچ‌چیز معمول‌تر از این حس نیست که دیگران را در شکست‌های‌مان شریک بدانیم، همان‌طور که نادیده انگاشتن کسانی که در موفقیت‌های‌مان نقش داشته‌اند واکنشی عادی است.

نسلی از مردان هست که سر سازگاری ندارند، نسلی که آرام نمی‌گیرند؛ آن‌ها قلب دوست‌وآشنا را می‌شکنند؛ همان‌هایی که به میل خودشان در این جهان پرسه می‌زنند. در کشتزارها و سیلاب‌ها می‌چرخند، از ستیغ کوه‌ها بالا می‌روند؛ این همان نفرین خون کولی جاری در رگ‌های‌شان است، نمی‌دانند چه‌طور آرام بگیرند.

حتی اگر فقط راه مستقیم را در پیش بگیرند، می‌توانند بروند و بروند؛ همین‌ها که قوی هستند و شجاع و صادق؛ مردانی همیشه خسته از آن‌چه هست، مردانی که همه‌چیز را غریب و تازه می‌خواهند.

هیچ‌چیز معمول‌تر از این حس نیست که دیگران را در شکست‌های‌مان شریک بدانیم، همان‌طور که نادیده انگاشتن کسانی که در موفقیت‌های‌مان نقش داشته‌اند واکنشی عادی است.

آشنایانم زیادند، دوستانم کم‌اند و آن‌هایی که من را واقعاً می‌شناسند به‌مراتب کم‌تر.

«تو منفی‌بافی. می‌خواهی همه‌چیز به هیچت باشد، بدون احساس مسئولیت، بدون ایمان یا دوست یا مهربانی وجود داشته باشی.»

اگر پرنده‌ای هر دانه شن را با خودش، دانه‌به‌دانه، از اقیانوس بگذراند، وقتی همه را با خودش ببرد آن‌ور، این تازه شروع ابدیت است. پس حالا پاشو خودت را جمع کن و به زندگیت ادامه بده.»

«نمی‌فهمم چه‌طور کسی می‌تواند پشت میز بنشیند، بدون این‌که بخواهد غذایش متبرک شود…