بریده‌هایی از کتاب آتش از آتش

آدم جایی می‌تونه احساس زنده بودن بکنه که توش بزرگ شده باشه، توش خاطره‌هایی داشته باشه، دیوارها و خیابون‌ها و درخت‌ها و آدم‌هاش باهاش حرف بزنن، آدم که گاو نیس که دنبال یه جایی بگرده که علف بیشتری داشته باشه.

یاد ترجمه شعری افتادم که مفهومش این بود: «غم، اتوبوس سیاهپوشی است که صبح راه می‌افتد و شب مسافرهاش را پیاده می‌کند.»

«مدتیه حس می‌کنم انگار زندونیم، در حال آزادی زندونی شده‌ام، درست مثه یه پرنده‌ای که تو یه تالار بزرگ ولش کنن. می‌تونه از این ور به اون ور بپره اما دیوارها جلو پروازشو گرفته، تالار براش مثه یه قفسه، یه قفس بزرگ. اینجا هم برای ما حکم همین قفسو داره. ما رو تویه قفس بزرگ انداختن. همه چیزمون مهار شده و ما اصلا حالیمون نیست

«مگه همه باید انقلابی باشن؟ با اصلاحات هم می‌شه جامعه رو عوض کرد. مگه انگلیسی‌ها انقلاب کردن و رژیم سلطنتی‌شونو ورانداختن؟»

اگر مهدی را نبرده بودند، ما هیچ‌وقت حس نمی‌کردیم که در کدام جهنم دره‌ای زندگی می‌کنیم.

اگر مهدی را نبرده بودند، ما هیچ‌وقت حس نمی‌کردیم که در کدام جهنم دره‌ای زندگی می‌کنیم.

«روزگار به مغول و تاتار نموند به اینام نمی‌مونه، اینا خیال می‌کنن می‌تونن برای همیشه حکومت کنن، بذار این جور خیال کنن. بذار تو خواب خرگوشی‌شون بمونن...»

«روزگار به مغول و تاتار نموند به اینام نمی‌مونه، اینا خیال می‌کنن می‌تونن برای همیشه حکومت کنن، بذار این جور خیال کنن. بذار تو خواب خرگوشی‌شون بمونن...»

«ممکنه نتیجه‌ای هم نداشته باشه، اما اینا آدمکش‌ان، جانی‌ان، کشتنشون، شاید برای به نتیجه رسیدن نباشه، به معنی نجات زندگی عده زیادی باشه که الانه تو دست اینان و به دست اینا می‌میرن. می‌خوام بپرسم زنده گذاشتن این جانی‌های دیوونه به معنی این نیست که آزادشون می‌ذاریم تا هر جنایتی که می‌خوان بکنن؟ آدمی که به خون ریختن عادت کرد، دیگه سالم نیست، مریضه و برای همه خطرناکه.