بریده‌هایی از کتاب من می دانم تو کی هستی

آدم‌ها می‌گویند ما می‌توانیم در زندگی خود هرکسی که دلمان می‌خواهد باشیم. ‫این یک دروغ است. ‫حقیقت این است که ما می‌توانیم همان کسی باشیم که باور داریم می‌توانیم باشیم. این دو خیلی با هم فرق دارد.

تنها گناه من فریبکاری در نوع رابطه است. همهٔ ما گاهی تظاهر می‌کنیم که چیزی یا کسی را دوست داریم که نداریم؛ هدیه‌ای ناخواسته، مدل موی جدید یک دوست، و یک شوهر. ما به‌گونه‌ای تربیت شده‌ایم که در این کار خبره هستیم؛ طوری که حتی می‌توانیم خودمان را هم فریب بدهیم. این کار بیشتر ناشی از تنبلی است و نه ناشی از نیرنگ؛ ما باید قبول کنیم وقتی عشق به پایان رسید، حتماً اقدامی کنیم. این روزها دغل‌بازی در رابطه به‌صورت بیماری بومی فراگیری درآمده است.

پنهان کردن حقیقت از خودمان شبیه بازی‌ای است که با پنهان کردن آن از دیگران می‌کنیم؛ فقط مجموعه قواعد سخت‌گیرانه‌تری دارد.

کم‌کم دارم فکر می‌کنم که زندگی کم‌وبیش مجموعه‌ای از درهاست؛ ما هر روز مجبوریم انتخاب کنیم کدام در را باز کنیم، از کدام‌یک عبور کنیم و کدام درها را پشت سرمان ببندیم و آن‌ها را تا ابد قفل نگه داریم.

با دوست داشتن افرادی که باعث سرخوردگی‌ام می‌شوند، به امید اینکه خودشان مرا بالا بکشند، دچار عادت بدی شده‌ام. آن افراد هرگز چنین کاری نمی‌کنند و من فقط محکم‌تر، شدیدتر و تندتر زمین می‌خورم.

تو باید مدام مبارزه کنی، به‌خصوص زمانی که فکر می‌کنی قرار است ببازی. آن موقع است که باید با زحمت و جدیت زیاد بجنگی.

فکر می‌کنم مهم است که این مطلب را به خاطر بسپارم. ما همیشه به این حالتی که درآمده‌ایم، نبودیم. روزگار همان‌طوری به رابطه‌ها مدل تازه‌ای می‌دهد که دریا به ماسه‌ها شکل تازه‌ای می‌بخشد؛ تپه‌های شنی عشق را از بین می‌برد و کرانه‌هایی از کینه می‌سازد.

گاهی وقت‌ها فقط کافی است یک نفر باورتان داشته باشد تا زندگیتان برای همیشه دگرگون شود و گاهی وقت‌ها فقط کافی است یک نفر باورتان نداشته باشد تا زندگیتان تباه شود. آدم‌ها گونهٔ به‌شدت حساسی هستند.

برخی می‌گویند که تقلید بی‌غل‌وغش‌ترین شیوهٔ تعریف و تحسین است، ولی من حس نمی‌کنم تحسین شده‌ام، فقط حس می‌کنم هراسان شده‌ام.

«ما دلال شرط‌بندی هستیم.» یک کم درباره‌اش فکر می‌کنم: «شرط‌بندی چطوری انجام می‌شود؟» می‌خندد: «دختر جان، کار ما یک چیز دیگر است.» «یعنی شما چی می‌فروشید؟» او لحظه‌ای فکر می‌کند و بعد به من لبخند می‌زند: «رؤیا.» چیزی نمی‌فهمم.

قانون شمارهٔ یک چی است؟» خودم را مجبور می‌کنم سیب‌زمینی را قورت بدهم: «ما با سخت‌کوشی کار می‌کنیم.» «به خوردن ادامه بده. ایمی، چرا ما با سخت‌کوشی کار می‌کنیم؟» می‌ترسم و حالم بد است ولی تکهٔ کوچکی از یک ناگت مرغ له شده را برمی‌دارم: «چون زندگی به ما هیچ بدهی‌ای ندارد.»

«درست است. قانون شمارهٔ دو؟» «ما به آدم‌های دیگر اعتماد نداریم.» «درست است. چون هرچقدر هم که بقیهٔ آدم‌ها تظاهر کنند که خوب و مهربان هستند، نمی‌شود به آن‌ها اعتماد کرد. قانون شماره سه.» «ما به همدیگر دروغ نمی‌گوییم.» «تو امشب چند تا از این سه قانون را نقض کردی؟» با من‌من می‌گویم: «همه‌شان را.»

آدم‌ها می‌گویند ما می‌توانیم در زندگی خود هرکسی که دلمان می‌خواهد باشیم. این یک دروغ است. حقیقت این است که ما می‌توانیم همان کسی باشیم که باور داریم می‌توانیم باشیم. این دو خیلی با هم فرق دارد. اگر من باور داشته باشم که ایمی سینکلر هستم، پس هستم. اگر من باور داشته باشم که بازیگرم، پس هستم. اگر من باور داشته باشم که دوستم دارند، پس دارند. باور را که نابود کنی، حقیقتی که زاده بود نیز نابود می‌شود.

آدم‌ها می‌گویند ما می‌توانیم در زندگی خود هرکسی که دلمان می‌خواهد باشیم. این یک دروغ است. حقیقت این است که ما می‌توانیم همان کسی باشیم که باور داریم می‌توانیم باشیم. این دو خیلی با هم فرق دارد. اگر من باور داشته باشم که ایمی سینکلر هستم، پس هستم. اگر من باور داشته باشم که بازیگرم، پس هستم. اگر من باور داشته باشم که دوستم دارند، پس دارند. باور را که نابود کنی، حقیقتی که زاده بود نیز نابود می‌شود.

فکر می‌کنم همهٔ ما همین کار را می‌کنیم. داستان‌هایی که در مورد زندگی‌هایمان برای همدیگر تعریف می‌کنیم مثل گوی برف هستند. ما حقایق مربوط به اتفاق‌های رخ داده را در ذهن‌هایمان می‌تکانیم، سپس تا وقتی که ذرات به‌صورت داستان مستقر شده و جا خوش کنند، منتظر می‌مانیم و به تماشا می‌ایستیم. اگر از نحوهٔ ریزش ذرات خوشمان نیاید، به راحتی داستان را زیرورو می‌کنیم تا سرانجام ظاهرش همان‌طوری بشود که خودمان می‌خواهیم.

از بچگی ترجیح داده‌ام در زندگی ساختگی دیگران به سر ببرم و در داستان‌هایی مخفی شده‌ام که از زندگی خودم پایان خوش‌تری داشته‌اند؛ ما همان چیزی هستیم که مطالعه می‌کنیم.