بریده‌هایی از کتاب در باب خلوت‌گزینی

بزرگ‌ترین دانش در جهان این است که بدانی چگونه با خود زندگی کنی

در مکان‌های خلوت، برای خود جمعیتی انبوه باش.

‌درخصوص دانشی که کسب نموده‌ای بیم نداشته باش، زیرا اگر تو خویشتنت را به‌واسطه آن اصلاح کرده باشی تاثیر آن از بین نخواهد رفت. ‌پاسخ آن مردی را به خاطر بیاور که از او پرسیده بودند که چرا می‌باید در هنری که‌اندک مردمی قادر به فراگیری آن هستند، چنین دچار زجر و محنت شود" برایم همین‌اندک نیز کافی است؛ یک نفر نیز کفایت می‌کند؛ حتی اگر هیچ کس هم نباشد باز کفایت می‌نماید. "

انسان‌ها می‌بایست اشیاء را تابع و فرمانبردار خویش سازند نه اینکه خود را تابع و فرمانبردار اشیاء نمایند.

اکثر لذات تنها به این جهت ما را در آغوش گرفته و نوازش می‌کنند که بتوانند ما را خفه کنند،

هیچ موجودی مردم‌گریز‌تر از آدمی نیست و[ در عین حال ]هیچ موجودی اجتماعی‌تر از آدمی نیست؛ مردم‌گریزی او به سبب معاصی وی است و اجتماعی بودنش به جهت طبیعتش.

همه کس می‌دانند که تمام امور در یک سرزمین بسته به اهتمامی است که آن کشور در آموزش و پرورش کودکانش به کار می‌بندد. با این وجود سپردن ایشان به لطف و مرحمت والدین‌شان، فارغ از اینکه چقدر ممکن است ساده لوح یا ضعیف باشند، عملی است کاملا غیر منطقی.

چنین نیست که مرد حکیم نمی‌تواند در هر جایی شادمان باشد یا این‌که در میان ندیمان خلوت گزیند، بلکه بیاس می‌گوید که، اگر چنین مردی حق انتخاب داشته باشد از دیدن بسیاری از مردم حذر خواهد نمود.

مردم همیشه در پی یافتن راه‌حلی مناسب نیستند.

تاریخ‌نگاری خوب، تاریخی است که توسط مردانی که خود عامل ایجاد وقایع بوده‌اند و یا در ایجاد آن نقش داشته‌اند نوشته شده باشد، یا لااقل توسط کسی که از چنین بخت مساعدی برخوردار بوده که در واقعه‌ای مشابه واقعه مدنظر مشارکت جسته باشد.

تصور اینکه چگونه یک ذهن دقیقا بین دو تمایل موازی آونگ باقی می‌ماند، جالب است؛ چنین حالتی بی‌شک منجر به تصمیم نخواهد شد زیرا انتخاب مستلزم عدم برابری ارزش هاست؛ اگر کسی ما را مختار به انتخاب یک بطری نوشیدن و یک تکه گوشت نماید، در حالی که به یک‌اندازه میل به نوشیدنی و خوردن داریم، یقینا هیچ نتیجه‌ای جز آن که از گرسنگی و تشنگی بمیریم، در انتظارمان نخواهد بود!

اگر بتوانیم باید همسر، فرزند، اموال و از همه بالاتر سلامتی داشته باشیم، اما نباید چنان بدان‌ها وابسته شویم که شادیمان منوط به ایشان باشد.

‌تو و یک همصحبت برای یکدیگر کافی هستید؛ و آن دو نفر تو و نفس خویش هستید. ‌باید جماعت برایت[ درحکم ]یک نفر و یک نفر برایت[ در حکم جماعتی ]باشد

همان‌گونه که بیماری مسری به خصوص در جمعیت از شدت و خطر بیشتری برخوردار است، همین طور هم شما باید از تبه‌کاران و پیروی ایشان بر حذر باشید. از آن‌جا که تعداد ایشان[ عامه مردم ]بسیار است، خطر تشبث بدان‌ها در هر دو مورد بسیار است، یا باید از بسیاری از ایشان حذر نمود زیرا ایشان[ به لحاظ شخصیت ]متفاوتند.

نباید اجازه دهیم که برندگی‌مان با لذتی که از کتاب‌ها می‌بریم، کند شود. این لذت مشابه همان لذاتی است که مدیر املاک، انسان خسیس، مرد شهوت‌ران و انسان جاه‌طلب را فاسد می‌نماید.

اکنون که متعهد به زیستن در خلوت و بدون معاشر و همنشین شده‌ایم، باید گذاشت تا شادیمان قائم به نفس خودمان باشد؛ باید خود را از قید و بندهایی که ما را به دیگران پیوند می‌دهند، رهایی دهیم؛ باید چنان بر نفس خویش تسلط یابیم که در تنهایی خویش براستی و حقیقت زندگی نمائیم و بر این خلوت خویش راضی و خرسند باشیم.

آدمی می‌بایست خود را نوازش کند، تسلی دهد و بالاتر از همه این‌که خود را کنترل نماید

بیائید شهامت بهره‌مندی از لذات زندگانی را داشته باشیم. این لذات برای زنده‌ها خلق شده‌اند؛ به زودی به خاکستر، شبح و اشخاصی که تنها در افسانه‌ها از آن‌ها یاد می‌شود، بدل خواهیم شد.

مجازات حقیقی این است. هیچ گنهکاری معاف و مبری نیست، چرا که خود قاضی خویش است.

سقراط عنوان نموده که برخی از انسان‌ها با سفر تعالی نیافته‌اند. او گفته "یقین دارم که او[ از این سفر ]چیزی حاصل نکرده است،[ زیرا ]با خود همسفر بوده است

در مکان‌های خلوت، برای خود جمعیتی انبوه باش

تحرک خویش را به دنیا اختصاص داده‌اند، معقول‌تر و مناسب‌تر است. ما به‌اندازه کافی برای دیگران زندگی کرده‌ایم. بگذارید دست‌کم این ایام پایانی عمر را برای خویش زندگی کنیم، افکار و‌اندیشه‌های‌مان را به نفس خویش و انجام کارهای نیک متوجه نمائیم. مهیا شدن استوار برای توجه به خویش و خلوت گزیدن، کار چندان آسانی نیست. این امر به جهت جلب توجه سایرین مشکلات بسنده‌ای برایمان ایجاد می‌نماید. از آن‌جا که خداوند نیز عزم ما برای رها کردن کارهای معمول جهت عزیمت را تائید می‌نماید، پس باید برای آن آماده بود؛ باید چمدان‌مان را ببندیم و[ جمع ]را برای یک مصاحبت دلپذیر با خویش ترک نمائیم؛ باید خود را از آن دام‌های سختی که ما را به دیگر چیزها متصل می‌نمایند و از آن فاصله‌ای که باعث دور شدن از خویشتن‌مان می‌شود، رها شویم. باید آن غل و زنجیرها را بگسلیم و از امروز به بعد دیگران را دوست بداریم اما جز با خودمان وصلت ننماییم. مخلص کلام این‌که، بگذار دیگران در کنار‌مان باشند اما نه آن چنان سخت و تنگ که جز با بریدن تکه‌ای از خود یا پوست‌مان نتوان ایشان را از خود جدا کرد. بزرگ‌ترین دانش در جهان این است که بدانی چگونه با خود زندگی کنی.

خطاها از پس خشم چون اجسامی در میان مه، بزرگتر به نظر می‌آیند

"یقین دارم که او[ از این سفر ]چیزی حاصل نکرده است،[ زیرا ]با خود همسفر بوده است! " چرا ما در پی یافتن سرزمین‌هایی که از خورشید بیگانه گرم شده‌اند، بر می‌آییم؟ کدامین فراری از سرزمین خویش قادر به رهایی از خویشتن است؟