بریده‌هایی از کتاب من گاهی دروغ می گویم

جهان پیوسته می‌گردد،‌ مدام خودش را تکرار می‌کند تا این‌که چیزی تغییر کند،‌ که تغییر هم نمی‌کند چون ما تغییر نمی‌کنیم. با حساب و کتاب ساده‌ای می‌فهمم که مردگان به من لبخند زده‌اند و رو برمی‌گردانم.

همیشه سکوت هم مرا انتخاب می‌کند چون اول خودم انتخابش کردم.

همهٔ ما صرفاً تصویری از سایهٔ افرادی هستیم که امیدوار بودیم باشیم و نمونهٔ جعلی از افرادی که می‌خواستیم باشیم.

اما کابوس‌ها هم رؤیا هستند.

او سال‌ها پیش مرا گم کرد و حالا من پیدا نمی‌شوم.

او سال‌ها پیش مرا گم کرد و حالا من پیدا نمی‌شوم.

مامان‌بزرگ همیشه می‌گفت در هر صورت کتاب‌ها، در مقایسه با مردم، دوست‌های بهتری هستند. او می‌گفت؛‌ اگر به کتاب‌ها فرصت بدهی،‌ آن‌ها تو را به هر جایی خواهند برد، فکر می‌کنم حق با او بود.

ولی او از همه جا بی‌خبر می‌ماند و به گونه‌ای همان اطراف پرسه می‌زند که انگار نه انگار به تازگی دنیا به پایان رسیده است.

او خوشگل، مهربان و باهوش است، ولی این‌ها دلیل نمی‌شود که با بدجنسی با او رفتار کنند.

هر شمع اسم متفاوتی دارد، عشق،‌ شور و لذت،‌ امید. کنجکاوم بدانم که امید چه بویی دارد.

برخی از افراد پیش از آن‌که بمیرند،‌ سایه هستند.

فکر می‌کنم شاید دارم می‌میرم ولی به قدری از زیستن خسته‌ام که شاید هم موردی نداشته باشد.

دروغ‌ها، اگر اغلب و به قدر کافی بازگو بشوند، واقعی به نظر می‌آیند

اگر به کتاب‌ها فرصت بدهی،‌ آن‌ها تو را به هر جایی خواهند برد، فکر می‌کنم حق با او بود.

زندگی چیزی نیست؛ مگر یک رؤیا.

ما هم صرفاً نمونهٔ سن و سال‌دارتری از خودمان هستیم؛‌ بچه‌هایی که به شکل بزرگ‌سال تغییر قیافه داده‌ایم.