بریده‌هایی از کتاب احساس رضایت: راهی به سوی شادی حقیقی

اعتقادی قدیمی و متعصب، جستجوی دانش درون را با کار قابل انطباق نمی‌داند. اماستایش و کار به یکدیگر تعلق دارند. هنگامی که کاری را انجام می‌دهید که استعدادهای خاص شما را بکار می‌برد، آسانی و نیروی کافی وجود دارد. درها به صورتی غیرمنتظره باز می‌شوند. احساس خوبی پیدا می‌کنید و با فعالیت‌های‌تان و جهان هستی احساس یگانگی و پیوند می‌کنید. موهبت زیارت

"با ساکن ماندن، از آنهایی که می‌دوند پیشی می‌گیریم. "

مثلی قدیمی می‌گوید که خدا می‌خواست خرد را پنهان کند به طوری که اشخاص فاقد قدرت تمایز نتوانند آن را پیدا کنند. به همین ترتیب خدا تصمیم گرفت خرد را در کودکان و دلقک‌ها قرار دهد. کسب خرد از کودکان دشوار است و هرگز تصور نمی‌کنیم که آن را در یک دلقک پیدا کنیم.

فرافکنی آمیزه‌ای از واقعیت‌های درون و بیرون است. براساس این آشفتگی و سردرگمی، ما به دنبال احساس رضایت جایی "در بیرون" می‌گردیم. واقعیت‌های بیرونی ارزش‌های ذاتی خود را دارند. بررسی فرافکنی‌ها نیازمند صداقت، فروتنی و شهامت است و به این ترتیب زیبایی و ارزش دنیای بیرونی را واضح تر می‌بینیم. در تمایز میان قلمروهای درون و بیرون و با رفتن فراسوی ویژگی‌های نوجوانی فرصت می‌یابیم از رشدی روانشناختی برخوردار شویم و به دنیا به عنوان بازتاب خود پنهان‌مان نگاه کنیم.

مادامی که به این یا آن فکر می‌کنیم هنوز دردنیای "من" کوچک و شخصی اسیر هستیم. اما اگر بتوانیم بایستیم و به اندازه‌ی کافی درتضاد زندگی کنیم، آنگاه تحولی روی میدهد و آگاهی تازه‌ای زاده می‌شود. این زمانی است که از کوشیدن برای آراستن واقعیت بیرونی و تطابق آن با خواست "من"، دست برمی‌داریم.

ما مردم امروزی دوست داریم باور کنیم که احساس رضایت با رسیدن به خواسته‌های‌مان بدست می‌آید. اما این طور نیست. احساس رضایت از توانایی ما در سامان بخشیدن به خواسته‌هایمان با توجه به "آنچه هست" رشد می‌کند. اصل بینادین معنویت، یادگیری پذیرفتن "آنچه هست" به جای اصرار بر پیش رفتن زندگی به شیوه‌ای خاص می‌باشد. این بدان معنا نیست که می‌بایستی تسلیم شویم یا منفعل باشیم. هنر تحقق بخشیدن به احساس رضایت، فرایندی فعال و پویاست. می‌توان تصور کرد که داشتن احساس رضایت، حرکتی است موزون میان آرزوها و واقعیت؛ میان آنچه می‌خواهیم و آنچه بدست می‌آوریم

ما به عنوان انسان‌های امروزی به دنبال کسی یا چیزی بیرون از وجود خود می‌گردیم تا به احساس رضایت و کامل بودن برسیم اما احساس رضایت در جایی بیرون از وجود ما نیست بلکه تجربه‌ای درونی ست. احساس رضایت به مفهوم آسوده بودن با آن چیزی است که داریم. در صورتی که این نکته را درک کنیم و تشخیص دهیم، از هدر رفتن انرژی زیادی جلوگیری می‌کنیم و در راه پرثمری قرار می‌گیریم.

متاسفانه اغلب می‌بایستی بیمار شویم، کسی را از دست بدهیم و یا نوعی حادثه‌ی غم انگیز برایمان اتفاق بیفتد تا این که تشخیص دهیم خواست فردی نمی‌تواند بر واقعیت تسلط یابد. وقتی که "من" از موضع مرکزی و غالب خود بیرون آید، مثل رنجی مطهر خواهد شد. اگر در عوض بتوانیم موقعیت خودآگاهمان را با وجودی بزرگتر متحد کنیم، آنگاه رنج می‌تواند معنادار شده و در زندگی بکار رود. پیشتر به اروساکومار اشاره کردیم، به آن مرد نارگیل فروش راضی در جنوب هند. او خواست خدا را در هر آنچه سر راهش پدیدار می‌شود می‌بیند؛ همه‌ی نومیدی‌ها و شکست‌ها و نیز خوشی‌ها و پیروزی‌ها را. احساس رضایت او نه تنها از بدست آوردن آنچه می‌خواهد بلکه از خواستن آنچه بدست می‌آورد برمی‌آید. او "آنچه را که هست" به عنوان الهام خدایی می‌پذیرد. ما می‌بایستی به فرایندی آگاه دست یابیم. وقتی که بیاموزیم چه هنگام خواست خود را بکار ببریم و کی آن را کنار بگذاریم و بی قید شرط "آنچه را که هست" بپذیریم، به موفقیتی بزرگ رسیده‌ایم. می‌توانیم با ستیزی آشفته یا با رقصی ملایم و موزون به این رابطه‌ی داد و ستدی برسیم. تفاوت، میزان احساس رضایت ماست.

مارک تواین Mark Twain گفته است که هیچ چیز، به اندازهٔ سفر به سرزمینی بیگانه دید انسان را وسعت نمی‌بخشد. دیدن فرض‌ها و عاداتی که با آنها زندگی می‌کنیم، تا زمانی که از آنها بیرون نیامده‌ایم دشوار است.

جنبه‌ی اصلی زیارت آن است که باید به مکانی مقدس برویم و خود را به چیزی بسپاریم که عظیم تر از خود شخصی ماست. این کار ارزش، معنا، جهت و بهبود می‌بخشد و امکاناتی جدید به روی زایر می‌گشاید.

به دنبال احساس رضایت می‌گردیم و با ذهنیت "بعد از این که... " زندگی می‌کنیم. " بعد از این که کارم را تمام کنم خیالم راحت می‌شود. "‌، " بعد ازاین که ازدواج کنم به احساس رضایت می‌رسم. "، "بعد از این که طلاق بگیرم، راضی خواهم بود. "، "بعد از این که پول کافی بدست آورم می‌توانم با فرزندانم وقت بگذرانم. "، ‌ " بعد از این که رئیس بهتر، کار بهتر، خانه‌ای بزرگ تر و اتومبیلی نو داشته باشم... " و به این ترتیب احساس رضایت درست مثل جیوه از میان انگشتان‌مان می‌لغزد و فرو می‌ریزد

شدیدترین نومیدی و رنج‌ها در زندگی، ما را با عمیق ترین رازهای آن رو در رو می‌سازند. رنج ما را از بیهوشی زندگی محتاطانه بیرون می‌کشد، توهمات کنترل گری را از هم فرومی‌پاشد، تمایلات ساده لوحانه و ناپخته‌ی‌مان را کنار می‌نهد و ما را وامی‌دارد رابطه‌های‌مان با سایر مردم و خدا را آگاهانه ملاحظه کنیم.

وینستون چرچیل گفته است: ‌"من مجبور به خوردن بسیاری از سخنان خود شدم و دیدم که چه رژیم سالمی بود. "‌

در زندگی رازی فراتر از درک عقلانی و منطقی وجود دارد. این راز در جمله‌ی مصطلح "کی می‌داند؟ " ابراز می‌شود. در حقیقت ما اغلب نمی‌دانیم رشته‌های نازک تقدیر در فرشینه‌ی زندگی چگونه نقش پیدا می‌کنند. در حالی که "من" خودآگاه، می‌بایستی نهایت تلاش خود را بکار ببندد تا از آنچه نیک و درست است دفاع کند؛ او هرگز به طور کامل چیزی را نمی‌داند و گاهی می‌بایستی منتظر هدف پنهان باشیم تا آشکار شود.

ژوزف کمپلJoseph Campbell اسطوره شناس گفته است زندگی در صورتی که درست درک شود، تشخیص یک هویت معنوی ست. با ازدواج و تعهد به شخص مناسب، نیرویی برای کلی بزرگتر را ایجاد می‌کنید. هنگامی که ناسازگاری در میان باشد، هر یک از زوج‌ها می‌بایستی بیاموزد که "من" خود را به خاطر وحدت زناشویی‌شان قربانی کند. موضوع "نیازهای من" در مقابل "نیازهای تو" نیست، بلکه موضوع نیاز زناشویی است. برای مثال اگر خواست شما با خواست همسرتان مغایرتدارد بپرسید: چه چیزی به نفع زناشویی‌مان است؟ البته این برخورد مستلزم آن است که نیاز "من" به کنترل کردن و بازکردن راه برای آن را کنار بگذارید. زناشویی و ازدواج در صورتی که درست یعنی به عنوان تشخیص دو نفر در یک کل بزرگتر درک شود می‌تواند یک تمرین معنوی باشد.

زندگی بدون وقفه‌ی روز سبت، مبهم شده و به صورت قوانینی یکنواخت در می‌آید. سبت شما لازم نیست که روز شنبه یا یکشنبه باشد، با این که این سنت با برنامه‌ی کاری اکثر ما در غرب هماهنگ است. مهم این است که یک روز در هفته تعطیل باشیم تا انرژی خود را بازسازی کرده و روح خود را تازه کنیم. نگذارید وظایف و مسئولیت‌های هفته حتی کارهای خانه یا تعهدات اجتماعی به آن روز راه پیدا کنند و انرژی شما را در آن روز بگیرند. این کار را الویتی بسازید تا واحه‌ی آرامش، تعمق و تغذیه‌ی معنوی هفتگی داشته باشید.

تصور کنید در صورتی که می‌توانستیم کل زندگی را به صورت یک زیارت یا تلاشی مقدس ببینیم چطور می‌شد. همه ما صبح از خواب بیدار می‌شدیم و روز را به عنوان کار و هدیه به خدا تقدیم می‌کردیم. همه‌ی زندگی و هر کاری مقدس می‌شد و بنابراین از معنا و هدف برخوردار می‌گردید. حتی خوردن به مراسمی پرستشی تبدیل می‌شد. چنین دیدگاهی، معنا و تقدس را به هر تجربه‌ای می‌بخشد.

چگونه می‌توان فرافکنی‌ها را بررسی کرد و دست از شکایت کردن از دنیا به خاطر نارضایتی‌مان برداشت؟ برای شروع می‌توان "آنچه هست"را صادقانه اظهار کرد. کوردیلای درون‌تان رابه یاد آورید تا ارزیابی صادقانه‌ای از واقعیت داشته باشید. بنشینید و یک نامهٔ "آنچه هست" بنویسید. این تمرین به آنچه زمانی وجود داشت یا ممکن است باشد یا آنچه باید باشد مربوط نمی‌شود. نخستین تلاش در چنین نامه‌ای تقریبا همیشه بسیار انتزاعی است. باید روشن و دقیق باشید. نمی‌توانید بگویید: "من ناراضی هستم چون زندگی‌ام آشفته است. " بکوشید که از نظریات، آرمان گرایی و شکایت اجتناب کنید. فقط آنچه را که هست اظهار کنید. واقعیت وضعیت من چیست؟ اکنون و اینجا واقعیت زندگی من چیست؟

وقتی که در هر موقعیت، "آنچه هست"را صمیمانه و صادقانه می‌گویید، اتفاق رازآمیزی روی می‌دهد. "آنچه هست" به بخش آگاه ذهن می‌آید و آنگاه قادر می‌شوید "آنچه هست"بعدی را ببینید. به این ترتیب معلوم می‌شود که چه کاری باید انجام دهید. آن کار را انجام می‌دهید و دوباره از خود می‌پرسید "آنچه هست"چیست؟ سپس کار بعدی را انجام می‌دهید. با این روش گام به گام می‌توانید به تدریج زندگی‌تان را در مسیری مثبت به جریان اندازید. اگر با اتکا به "آنچه هست" به جای زندگی در فرافکنی هایتان عمل کنید، می‌توانید راه خود را در سردرگمی‌ها باز کنید. هنگامی که به واقعیت احترام می‌گذارید، از جایگاهی الهی زندگی می‌کنید.

"به محض آن که چاه رنج خشک می‌شود، نارضایتی دیگری پیش می‌آید. "

تبلیغات برای ایجاد احساس میل و خواستن و یا بی میلی در ذهن مخاطب طراحی شده‌اند. میل ما را ترغیب می‌کند چیزی را به تملک درآوریم و دنبال آن برویم در حالی که بی میلی ما را وامی‌دارد چیزی را ترک کنیم و از آن دور شویم.

چگونه می‌توان از تهاجم مداوم تبلیغات در زندگی امروزی اجتناب کرد؟ اولین گام تشخیص آن است که دنبال چیزهای جدید یا متفاوت رفتن هرگز موجب رضایت نمی‌شود و نارضایتی در چرخهٔ بی نهایت بدست آوردن و خرج کردن، خواستن و پشیمانی غرق میشود.

‌"بیش از آن که نشان می‌دهی/کمتر از آنچه میدانی سخن می‌گویی/ کمتر از دارایی ات قرض بده/ بیش از آنچه می‌روی بران/ بیش از آنچه معتقدی بیاموز/ بیش از آنچه پرتاب می‌کنی، کنار بگذار/ بیش از آنچه می‌آشامی و می‌خوری ترک کن/ آنگاه همیشه بیشتر خواهی داشت. " این خرد ابلهانه است. فرمانروا پس از این سخنان می‌گوید: ‌"

هنگامی که کاری را انجام می‌دهید که استعدادهای خاص شما را بکار می‌برد، آسانی و نیروی کافی وجود دارد. درها به صورتی غیرمنتظره باز می‌شوند.

هنر می‌بایستی ذهن انسان را تعالی بخشد، آرامش درون را ایجاد کند و ما را با آنچه در زندگی بشر "حیاتی و دائمی است" متصل کند.

احساس رضایت را نمی‌توان بیرون از خود یافت احساس رضایت در درون است.

تصور کنید که همیشه دختر محبوب پدر بوده اید و در بزرگسالی مهارت دارید آنچه را می‌خواهید با تحسین و ستایش شدن توسط دیگران بدست آورید. به راحتی، پدر نیکخواه خود را به دیگران فرافکنی می‌کنید و توجه و امنیت را از دیگران انتظار دارید. توانایی شما در توجه به خود و عزت نفس، در ناخودآگاهتان رشد نیافته باقی می‌ماند و اغلب خودتان را در مقابل مردها آسیب پذیر و وابسته می‌یابید.

به یاد دارید که ناخودآگاه همانند دریایی بزرگ است که از آن زاده شده‌ایم. یکی از تعاریف یونگ از ناخودآگاه به این شرح است: ‌ "هر چیزی که می‌دانم اما در لحظه به آن فکر نمی‌کنم، هر چیزی که زمانی از آن آگاه بودم اما اکنون فراموش کرده‌ام، هر چیزی که حواسم دریافت کرده اند، اما ذهن آگاهم به آن توجه نکرده است، هر چیزی که ناخواسته و بدون توجه کردن به آن، احساس می‌کنم، فکر می‌کنم، به یاد می‌آورم، می‌خواهم و انجام می‌دهم؛ همهٔ چیزهای آینده که در من شکل می‌گیرند و زمانی به خودآگاه من خواهند آمد؛ همهٔ اینها محتوای ناخودآگاه هستند.

احساس رضایت، نتیجهٔ آنچه در زندگی داریم یا انجام می‌دهیم نیست.

"بعد از این که... " شیوهٔ دردناکی برای زندگی کردن است.