بریده‌هایی از کتاب ابزارهای کمدی نویسی

کمدین همان فرد شجاعی است که مقابل شمار زیادی از غریبه‌ها می‌ایستد و با گفتن حقایقی دربارهٔ خودش و دیگران، به انسان بودن خود اذعان می‌کند.

‫کمدی هنرِ گفتنِ حقیقت است دربارهٔ این‌که انسان بودن چه‌طور چیزی است.

‫کمدی هنرِ گفتنِ حقیقت است دربارهٔ این‌که انسان بودن چه‌طور چیزی است.

بوریس پاسترناک، رمان‌نویس و شاعر روس برندهٔ نوبل ادبیات، زمانی گفته بود: «هنر دو دغدغهٔ دائمی و پایان‌ناپذیر دارد: همواره به مرگ می‌اندیشد و در نتیجه، همواره زندگی می‌آفریند.»

تلاش یک نفر برای حل مشکلی که نمی‌داند چه‌طور حلش کند، بی‌آن‌که امیدش را از دست بدهد: این کمدی می‌آفریند

‫در درام «قهرمان» دارید: کاراکتری که وقتی همه گمان می‌کنند موفق نمی‌شوند، او معتقد است می‌تواند و بعد هم بر موانع فایق می‌آید تا در نهایت موفق شود یا به شکلی تراژیک کم بیاورد. در کمدی «ناقهرمان» دارید: کاراکتری که تقریباً مطمئن است موفق نمی‌شود، اما به‌هرحال تلاشش را می‌کند

درام‌پرداز به مرگ یک انسان می‌نگرد و با متانت می‌گوید: «یک انسان درگذشت، چه غم‌انگیز.» کمدین به همین واقعه نگاه می‌کند و تقریباً با بی‌اعتنایی می‌گوید: «نگاه کن چه‌جوری زندگی کرد، چه‌قدر مضحک!» مضحک؟ چنین حرفی کمی سنگ‌دلانه و بی‌رحمانه نیست؟ کمدین پاسخ می‌دهد: «شاید، ولی ببین با این‌که می‌دونست می‌میره، چه‌طوری زندگی کرد!»

معادلهٔ کمدی این است: کمدی دربارهٔ یک مرد یا زن معمولی است که با مشکلات حل‌نشدنی دست‌وپنجه نرم می‌کند، درحالی‌که فاقد بسیاری از مهارت‌ها و ابزارهای لازم برای موفقیت است، اما بااین‌حال هرگز امیدش را از دست نمی‌دهد.

کمدی حقیقت را می‌گوید و به طور خاص، حقیقت را دربارهٔ انسان می‌گوید،

هر کاراکتری، حتی شخصیت‌های فرعی، حق دارند مثل هر انسانی تشخّص و اصالت داشته باشند، حق دارند دیدگاه خودشان را داشته باشند. و اگر از دید خودشان دارند موفق می‌شوند، باید این اجازه را به آن‌ها بدهید.

درام برخی از ضعف‌های ما را پاک می‌کند، برخی را نادیده می‌گیرد، برخی را خوب جلوه می‌دهد و بقیه را توجیه می‌کند. در درام هر عیب‌وایرادی که باعث شود قهرمان داستان بی‌نزاکت یا مضحک به نظر برسد حذف می‌شود. مثلاً‌آیا هیچ‌وقت اجرایی از هملت دیده‌اید که در آن هملت آروغ بزند؟ بدیهی است ندیده‌اید. چون در این صورت، اجرا تبدیل به کمدی می‌شد. در عوض، کمدی انسان بودن ما و ایرادات جدایی‌ناپذیر آن، زندگی‌های مضحک‌مان و افسوس‌های عمیق آن را در بر می‌گیرد، بی‌آن‌که هیچ‌کدام را پس بزند. ویژگی کمدی این است که انسان بودن را دوست دارد، بدون آن‌که الزاماً از عیوب آن چشم‌پوشی کند.

اگر مرگی در کار نبود، هنری هم پدید نمی‌آمد. اگر تا ابد زندگی می‌کردیم، لزومی نمی‌دیدیم تصویری نقاشی کنیم یا شعری بنویسیم، چون به این نتیجه می‌رسیدیم که با توجه به این‌همه زمانی که در اختیار داریم، بعداً یک روز سراغ این کارها خواهیم رفت. بالاخره روزی آن مرغزار یا کوهستان خاص را خواهیم دید، آن موسیقی را زمزمه خواهیم کرد یا به آن افکار شاعرانه خواهیم اندیشید.