بریده‌هایی از کتاب مسئله اسپینوزا

حالا تلاش می‌کنم فقط نگران مسائلی باشم که درموردش کنترل دارم.»

هیچ‌چیز در خود و از خود خوب یا بد، خوشایند یا ترسناک نیست. تنها ذهنته که اون رو این‌طوری می‌سازه.

«اینکه خدا ما رو شکل خودش نساخت  ما او رو شبیه خود ساختیم. ما تصور می‌کنیم که او موجودی چون ماست، نجوای عبادت ما رو می‌شنوه و خواسته‌هامون براش اهمیت داره...»

شما سعی داشتید تودهٔ مردم رو از طریق قدرت ترس و امید در کنترل داشته باشید، چماق سنتی رهبران مذهبی در طول تاریخ

شخصیت، سرنوشت را می‌سازد.

افسوس! اگر تمام انسان‌ها خردمند بودند، مهربان و رئوف بودند، آنگاه دنیا بهشت می‌بود، ولی اکنون اغلب جهنم است!

«گوته و اسپینوزا هردو بر این موضوع تأکید دارن که ما نباید سرنوشت خود رو منوط به چیزی فسادپذیر و ناپایدار کنیم. در عوض، اسپینوزا اصرار داره که به چیزی فسادناپذیر و ابدی عشق بورزیم.»

«من نمی‌تونم تصور کنم که از خاک تزویر آرامش جوونه بزنه.»

کودکان به چیزهایی احتیاج دارن که بزرگسالان بهشون محتاج نیستن. انسانِ دو هزار سال پیش به چیزهایی نیاز داشت که انسان امروزی از اون‌ها بی‌نیازه. به نظر من، دلیل خرافه در تمام این فرهنگ‌ها اینه که انسان‌های بسیار قدیم از تزلزل رازآلود هستی می‌ترسیدن. اون‌ها شناخت کافی برای فراهم کردن چیزی که مورد نیازشون بود، یعنی توضیحات، نداشتن. و در اون روزگار باستانی، تنها شکل توضیحِ موجود چنگ انداختن به ماوراءالطبیعه بود  با دعاها و قربانی‌ها و قانون‌های غذای حلال و.

من دین رو دوست دارم، ولی از خرافه بیزارم.

دریغا، اگر همهٔ انسان‌ها عاقل بودند و خوش‌نیت‌تر، جهان بهشت می‌شد؛ الان بیشتر جهنم است.

«مردم ضعیف و طماع در ناملایمات از دعا استفاده می‌کنند و مثل زنان اشک می‌ریزند و از خدا کمک می‌خواهند.»

«ترس باعث پرورش خرافه می‌شود.»

امیدوارم روزی برسه که در جهان چندین دین در کار نباشه، جهان فقط یه دین داشته باشه که در اون تمام افراد خرد خودشون رو برای تجربه و ستایش خدا به کار ببرن

ما در جهانی جبربنیاد زندگی می‌کنیم که پر از موانع بر سر راهِ رسیدن به بهروزیه. هرآنچه رخ می‌ده نتیجهٔ قانون‌های غیر قابل تغییر طبیعته و ما جزئی از طبیعتیم، و در معرض این قوانین جبری.

«من فکر می‌کنم رهبران مذهبی مسیر معنوی‌شون رو با مداخله در کسب‌وکار سیاسی گم می‌کنن. اقتدار یا تسلط شما باید به دادن مشاوره درمورد زهد درونی محدود بشه.»

هیچ رستگاری ابدی در جهان آخرت وجود نداره، چون جهان آخرتی وجود نداره. وظیفهٔ ما که به عقیدهٔ من تورات هم آموزشش می‌ده اینه که با عاشقانه زندگی کردن و شناخت خدا در همین زندگی به رستگاری نایل بشیم. پرهیزکاری راستین در عدل، احسان و عشق به همسایه‌ست

اگه خواهان رستگاری هستید، زندگی خودتون رو با تلاش برای چیزی که بهش احتیاج ندارید تلف نکنید.

تو فکر می‌کنی خدا دارای توانایی ذهنی شبیه ماست و دوست داره که چاپلوسیش رو بکنن و اگه ما از قوانین اطاعت نکنیم، حسودیش می‌شه یا کینه به دل می‌گیره؟ اصلاً این شیوهٔ تفکر ناقص و معیوب می‌تونه در موجودی کامل وجود داشته باشه؟ این فقط شیوهٔ صحبت کسانیه که کتاب مقدس رو نوشتن

«توضیح دادن آرامش‌بخشه، نگرانی و عدم اطمینان رو کاهش می‌ده. انسان باستانی خواهان بقا بود، از مرگ می‌ترسید، در برابر بسیاری از اتفاقات محیط پیرامون خودش درمونده بود و توضیح دادن براش حس یا حداقل توهم کنترل رو فراهم می‌کرد. او نتیجه گرفت که اگه همهٔ اون چیزی که اتفاق می‌افته به دلایل ماورای‌طبیعیه، پس شاید بشه راهی برای آروم کردن ماورای‌طبیعت پیدا کرد.»