بریده‌هایی از کتاب خاطرات عشق از دست رفته

«درد، فقدان، سکوت ژرف و جراحاتْ خردمند را به صبوری می‌رساند.»

اثباتِ عشق بیش از بیان عشق ارزش دارد.

ما جوانی خود را صرف آماده شدن برای زندگی می‌کنیم و پیری خویش را صرف به یاد آوردن زندگی سپری‌شده. با این کار زمان حال را که تنها زمان موجود است با افتادن در دو دام از دست می‌دهیم، دام آینده‌ای که هنوز نیامده است و دام گذشته‌ای که دیگر نیست. چه زمان ازدست‌رفته‌ای! یا بهتر است بگوییم: چه زمان حال ازدست‌رفته‌ای!

از دو قاتل پرهیز کن: دلتنگی و امید. آن‌ها زمان حال را می‌کُشند.