بریده‌هایی از کتاب تو مانده ای برای من

«رفتی و ندیدی که چه محشر کردم با اشک تمام کوچه را تر کردم دیشب که سکوت خانه دق مرگم کرد وابستگی‌ام را به تو باور کردم»

امروز پنجشنبه است. پنجشنبه‌ها تنهاترم، پنجشنبه‌ها غمگین‌ترم. پنجشنبه‌ها از بس لای خاطراتم را ورق می‌زنم، ورق‌های پوسیده‌اش پودر می‌شوند!

مثلا می‌خواستم دلم را خوش کنم، با این‌که می‌دانستم دیگر با هیچ چیز دلم خوش نمی‌شود.

مرگ دست من نیست و نمی‌توانم هر زمان که خواستم واقعا بمیرم.

«باز در خلوت غمگین خودم درد شدم گرم فکرت شدم و از همه جا طرد شدم غم آوارگی فکر تو را می‌خوردم به خیالت زدم و آدم ولگرد شدم

«گفتی نیست! ولی بی تو کماکان در من نفسی هست... دلی هست... ولی ... جانی نیست!»

من شاهد نابودی دنیای منم باید بروم دست به کاری بزنم

هر کس در این زمانه به هر حال یک سیلی از زمانه خورده است. یکی با خیانت.. یکی مرگ... یکی بیماری.

تو با یک نگاه مرا از خودم دزدیدی و دیگر تمام من، تو بودی.

دل که تنگ باشد هر کاری برایش انجام می‌دهی

"بعضی از تنهایی‌ها درمان ندارد، پوک می‌کند. تکه‌هایی از وجودمان را حذف می‌کند، بعضی از تنهایی‌ها فقط یک درمان دارد که باشد، بیاید، بماند..."

«من را بگذارید به پایان برسد شاید لت و پارم به خیابان برسد من را بگذارید بمیرد به درک اصلا برود ایدز بگیرد به درک من شاهد نابودی دنیای منم باید بروم دست به کاری بزنم»

«ز همه خسته شدم و از خود وارسته شدم ذوب شدم، آه شدم، حسرت جانانه شدم کم مرا سخره کنید، کم به من طعنه زنید من ز جهان، من ز بقا، من ز وجود، خسته شدم»

«رفتی و ندیدی که چه محشر کردم با اشک تمام کوچه را تر کردم دیشب که سکوت خانه دق مرگم کرد وابستگی‌ام را به تو باور کردم