بریده‌هایی از کتاب پستچی

«قرار نیست به هرکس خوبی کنی پیش تو بماند یا برایت جبران کند. همین خوبی کردن، تو را خوشبخت می‌کند...»

مگر یک زن چقدر می‌تواند یا علی بگوید و هیچ‌کس جوابش را ندهد!

عاشق شدن سخت است. عاشق ماندن، سخت‌تر. آدم شاید در یک لحظه عاشق شود، ولی یک عمر طول می‌کشد که عشقش را از یاد ببرد، به‌خصوص عشق اول را.

«قرار نیست به هرکس خوبی کنی پیش تو بماند یا برایت جبران کند. همین خوبی کردن، تو را خوشبخت می‌کند...»

ماه اگر می‌خندید، شکل تو می‌شد!

جنگ بدترین فکر بشر است چیستا... از بچگی فکر می‌کردم مگر آدم‌ها مجبورند باهم بجنگند و حالا می‌بینم بله. گاهی مجبورند... چون آن‌ها که دستور جنگ را می‌دهند زیر باران نیستند. میان گل‌ولای نیستند و با فکر چشمان سبز ماریا نمی‌میرند. آن‌ها در خانه‌های گرمشان نشسته‌اند. سیگار می‌کشند و دستور می‌دهند..

در آن روزگار هر شب می‌خوابیدی و بیدار می‌شدی چیزی را گم کرده بودی، آدمی را، عشقی را و خانه‌ای را

می‌گویند آدم از یک‌جا که کم بیاورد، جای دیگر زیادی می‌گذارد

وقتی عشق زندگی‌ات، باد می‌شود، طوفان می‌شود، رگبار می‌شود و بر سرنوشتت می‌بارد، دیگر انتظار همه چیز را داری، مگر نیامدنش را.

«گاهی عشق سریع‌تر از گلوله می‌کشدت

یاد یک جملهٔ قدیمی افتادم که یک‌جا خوانده بودم «گاهی عشق سریع‌تر از گلوله می‌کشدت.»

عاشق شدن سخت است. عاشق ماندن، سخت‌تر. آدم شاید در یک لحظه عاشق شود، ولی یک عمر طول می‌کشد که عشقش را از یاد ببرد، به‌خصوص عشق اول را.

وقتی عاشق باشی، زمان گاهی قدر یک نگاه، کوتاه می‌شود و گاهی قدر ابدیت کش می‌آید.

گر کسی برای کسی صبر کنه یعنی عشقش واقعیه، ولی اگر همه چیز رو با عجله بخواد به دست بیاره، یعنی هواوهوسه و زود می‌ره.»

عاشق شدن سخت است. عاشق ماندن، سخت‌تر. آدم شاید در یک لحظه عاشق شود، ولی یک عمر طول می‌کشد که عشقش را از یاد ببرد، به‌خصوص عشق اول را

«زنده است. او همیشه زنده است. و هر صبح، با موهای روشنش آفتاب را بیدار می‌کند.

کم‌کم یادت می‌دهد یک قیچی برداری. گیسوانت را قیچی کنی، دوست داشتنت را قیچی کنی، تمام احساسات انسانی‌ات را قیچی کنی تا دیگر چیزی برای قیچی کردن آن‌ها باقی نماند و آن‌وقت دیگر شبیه خودت نیستی. شبیه هیچ‌چیز نیستی!

بدون بارانی، کودکانه و نفس‌زنان رسیدم: «سلام، کجا بودی؟ یه قرنه!» گفت: «سه روزه!» گفتم: «تو سه روز، سهروردی رو کشتن!»

کاش چیزهای بیشتری مرا به یاد تو می‌انداخت.

دیگر می‌دانستم که دنیا جای کوچکی است. مثل یک انبار تاریک که آدم‌ها در آن هرگز همدیگر را پیدا نمی‌کنند. فقط به درودیوار دست می‌کشند و همان چیزی را پیدا می‌کنند که از قبل دیده و حس کرده بودند.

اما یک کاری بکن، با خودت آشتی کن با همهٔ دنیا بجنگ، اما با خودت نجنگ.»

از مادر در دنیا چیزی بهتر نیست، از مادر در دنیا چیزی آرامش‌بخش‌تر نیست. هروقت از هر جای دنیا ناامید می‌شدم، شانهٔ مادر سرپناهم بود. آغوش مادر گرما بود، آغوش مادر خورشید بود و جهان چقدر شب بود

هیولایی به نام سانسور، که کم‌کم یادت می‌دهد یک قیچی برداری. گیسوانت را قیچی کنی، دوست داشتنت را قیچی کنی، تمام احساسات انسانی‌ات را قیچی کنی تا دیگر چیزی برای قیچی کردن آن‌ها باقی نماند و آن‌وقت دیگر شبیه خودت نیستی. شبیه هیچ‌چیز نیستی!

سایهٔ لنگانی با یک کارتن دم در ظاهر شد. باهم چیزی گفتند و سپس سایه برگشت. آفتاب کورم کرد! آرام گفت: «بله، خانم یثربی! بلیت سفر دارین. خوش به حالتان!» پس اسمش علی بود! کف پستخانه بیهوش شدم! آخرین صدایی که شنیدم: «سرش! سرش نخوره به میز!» و به سمت من آمد... صدای علی بود. پیک الهی من! ...

چگونه باید می‌گفتم که مادرم از اتاقش بیرون نمی‌آید که پدرم با واسطه با مادرم حرف می‌زند که هر دو تحصیل‌کرده و با فرهنگند، شعر می‌گویند، قصه می‌نویسند و بیشترِ رمان‌های معروف را خوانده‌اند، از تمام نویسندگان جهان. آن‌ها به من داستایوفسکی، هرمان هسه، رومن رولان، مارکز و کافکا را معرفی کردند، اما آن‌ها تنها شدند، یک نوع حصر خانگی در خانواده. چگونه می‌توانستم این‌ها را به او بگویم. مادرش کجا می‌خواست بیاید؟ به کدام جزیرهٔ تبعیدشده؟

تو باید بفهمی، تو بذار یه ذره زمان بگذره، تا مطمئن بشی تفکرتون متفاوت نیست، ولی تا اون موقع چون دلت از عقلت جلوتره باید بتونی دستشو بگیری، تو چشماش نگاه کنی و بگی دلم برات تنگ می‌شه و باهاش خداحافظی کنی و از دید اینا هیچ‌کدوم از کارا معنا نداره جز اینکه یک صیغهٔ محرمیت برای شما بخونن. برای همین موافقم. تو می‌دونی، تو می‌دونی که من بدون این صیغه هم شما دو تا رو قبول داشتم، ولی ما عرفی این صیغه رو می‌خونیم که کسی پشت شما دو تا حرف نزنه تا بتونی دستش رو توی دستت بگیری و موقع خداحافظی بتونی تو چشماش نگاه کنی، بدون اینکه چشماشو زمین بندازه. وقتشه که هر دوتون یه آزمون صبر پشت سر بگذارید. عشق همینه

می‌دانستم که زن و شوهر نخواهیم بود، اما می‌توانیم بدون حس گناه، دست هم را بگیریم و شانه‌به‌شانه کنار هم برویم، تا انتهای جهان! تا جایی که فقط من باشم و او و خدایی که دلمان را آفرید!

دستخط عاشقانهٔ خودش بود. «چیستای عشق و جان‌جهان، آشنایی من با تو، قسمت بود، اما ادامه‌اش سرنوشت ماست. چند ماه دیگر صبوری کن! من اگر بهشت هم دعوت شوم، بی تو نمی‌روم. پشت در بهشت می‌مانم تا تو بیایی! من تو را همسر خود می‌دانم. گرچه اسممان در شناسنامهٔ هم نیست، اما مُهر خدا روی دل‌هایمان خورده است. همین کافی است.»

جنگ بدترین فکر بشر است چیستا... از بچگی فکر می‌کردم مگر آدم‌ها مجبورند باهم بجنگند و حالا می‌بینم بله. گاهی مجبورند... چون آن‌ها که دستور جنگ را می‌دهند زیر باران نیستند. میان گل‌ولای نیستند و با فکر چشمان سبز ماریا نمی‌میرند. آن‌ها در خانه‌های گرمشان نشسته‌اند. سیگار می‌کشند و دستور می‌دهند...

حسی به من می‌گفت دیگر دیدار در این دنیا ممکن نیست. هرچه را گم کنی، برای همیشه گم کرده‌ای!