بریده‌هایی از کتاب پرومته در زنجیر

از دلسوزی بیهوده چه حاصل؟

خطا کردم، می‌خواستم و پذیرفتم.

چه بهتر که از خوبیِ بسیار دیوانه بنماییم.

می‌دانم که عدالت اسیر هوسِ دلِ اوست.

پرومته من آدمیان را از اندیشهٔ مرگِ رسنده رهاندم. سرآهنگ این درد را چگونه دوا کردی؟ پرومته امید ناپیدا را در جان آنان نهادم.

در آغاز، آن‌ها می‌نگریستند اما بیهوده می‌دیدند. و گوش داشتند اما نمی‌شنیدند. چون اشباح رؤیا بودند و در سراسر زندگیِ درازشان همه‌چیز آشفته‌وار و نابسامان بود. از خانه‌های گرم آجری و هنر درودگری هیچ نمی‌دانستند. مانند مورچگان چابک و سبک، زیر زمین در زوایای ژرف و تاریک غارها می‌زیستند.

ضرورت بسی تواناتر از دانایی است.

بهتر است یکباره بمیرم تا آن‌که هر روزی به سیاه‌روزی رنجی کشم.

جنگی است که جنگیدنْ بی‌حاصل و همه نومیدی است.