بریده‌هایی از کتاب ژاک لاکان

به نظر او، ما در وهله اول سوژه‌هایی آگاه نیستیم که به جهان بنگریم، بلکه «موجوداتی هستیم که همواره از پیشْ در معرضِ دیدیم»

ساختار زبان است که از طریق سوژه سخن می‌گوید، نه برعکس. لاکان این قضیه را در جمله مشهورش خلاصه می‌کند: سوژه آن چیزی است که از طریق یک دال به دال دیگر بازنموده می‌شود.

اختگی از نظر لاکان فرایندی است که به موجب آن پسران می‌پذیرند که تنها با پذیرش این‌که هرگز نمی‌توانند «در واقعیت» فالوس را داشته باشند می‌توانند به‌طرزی نمادین فالوس «داشته باشند»

همان‌طور که اسلاوی ژیژک توضیح می‌دهد، از منظر لاکانی، تنها چیزی که فرد می‌تواند به آن یقین پیدا کند این است که وجود ندارد.

لاکان لحظه دقیق ظاهر شدن سوژه را تعیین نمی‌کند، زیرا سوژه هرگز به معنای دقیق کلمه ظاهر نمی‌شود. سوژه در روانکاوی لاکانی ثبات و استمرار ندارد.

ایدئولوژی به غایت ناخودآگاه است، چراکه به محض این‌که آن را به مثابه امری ایدئولوژیک تشخیص می‌دهیم از اثر می‌افتد

«من» تنها از یک نقطه می‌بینم اما از همه نقاط در معرض دید هستم

«من» تنها از یک نقطه می‌بینم اما از همه نقاط در معرض دید هستم

چشمی که ابژه را می‌نگرد در جانب سوژه است، اما نگاه خیره در جانب ابژه است. هنگامی که به ابژه نگاه می‌کنم، ابژه همواره از پیش به من خیره شده است، از جایی که نمی‌توانم آن را ببینم

فانتزی «ناحیه ممتازی است که در آن واقعیت اجتماعی و ناخودآگاه درگیر تجسمی هستند که با هردوی آن‌ها تافته می‌شود»

فانتزی میزانسن میل است