بریده‌هایی از کتاب بنفش مایل به لیمویی

غم‌انگیز است. با کسی تنها شده‌ام که می‌شناسمش و به صدها دلیل نمی‌توانم با او حرف بزنم. چه کسی گفته زمان همه‌چیز را حل می‌کند؟ گاهی هم آدم‌ها را از یکدیگر دور می‌کند، بینشان فاصله می‌اندازد و نمک می‌شود بر زخم‌های کهنه.

گفت: «پشیمانم» گفتم: «می‌بخشم، اما فراموش نمی‌کنم.» فراموش نکردم. حالا اما خسته‌ام. دلم می‌خواهد همین‌جا در خیابان شانزلیزه روی پله یکی از همین مغازه‌های باکلاس بنشینم و گریه کنم، اما حتی بغض هم ندارم. مضطربم. همه‌چیز این زندگی در آستانه فروپاشی است؛ هم من می‌دانم و هم نادر می‌داند. فقط به روی خودمان نمی‌آوریم.

پنهانکاری مثل دروغی است که بی‌سرانجام مانده باشد و من از چیزهای بی‌سرانجام به اضطراب می‌افتم.

آدم‌هایی شیفته تاریخ‌اند که چیزهایی را در گذشته جا گذاشته‌اند.

بعضی‌ها شاید خود درد نباشند اما مثل جای زخمی قدیمی‌اند که همیشه با تو می‌مانند و یادت می‌اندازند روزگاری بابتش درد بسیاری را تحمل کرده‌ای. آدم زمانی متوجه عمق دردش می‌شود که آن را پشت سر گذاشته باشد. آن وقت است که با دیدن جای آن زخم دردش را به یاد می‌آوری.

دلم برای خودم می‌سوزد. از این دلبستگی‌های اشتباه حالم به هم می‌خورد. همه عمر به آدم‌های اشتباه چسبیدم. آن‌هایی را خواسته‌ام که من را نادیده گرفته‌اند و آن‌هایی را که من را دیده‌اند نخواسته‌ام. به قول بابا، آدم باید عزت‌نفس داشته باشد؛ چیزی که هیچ‌وقت نداشته‌امش! لااقل جلو آدم‌هایی که دلبسته‌شان بوده‌ام نداشته‌ام.

زخمی که با گذر زمان خوب نشود، رفته‌رفته عمیق‌تر می‌شود.

مگر خودم لذت بردن از زندگی را بلدم؟ مگر تا به حال چیزی عمیقاً خوشحالم کرده؟ مگر نه این‌که همیشه فقط ادای آدم‌های خوشحال را درآورده‌ام بی‌آن‌که شادی را واقعاً احساس کرده باشم؟

مگر چیزی نفرت‌انگیزتر از این داریم که بخواهی فریاد بزنی اما صدا در گلویت قفل شود؟

هیچ‌چیز زندگی را نمی‌شود از قبل تعیین کرد. زندگی ریاضی نیست. همه‌چیز به آن شکلی که انتظارش را نداری اتفاق می‌افتد؛ اصلا زندگی همین است.

زندگی آدم تا یک مقطعی خوب است اما خوشی‌ها ماندنی نیستند؛ درست وقتی انتظارش را نداری طوفانی از راه می‌رسد و همه‌چیز را ویران می‌کند.

گریه‌ای که قرار نیست بعدش حالم بهتر شود. گریه‌ای از جنس یک خداحافظی طولانی.

این قانون معیوب زندگی است؛ همه‌چیزش جابه‌جاست. همه‌چیز خیلی دیر آن‌طوری می‌شود که باید باشد.

درست در روزهای بی‌حسی مطلق و کرختی نامطبوع آمد وسط زندگی‌ام و من را با همان بی‌حسی و کرختی و بی‌خیالی و بوی سیگار و ریش اصلاح‌نشده و قلب خالی از عشق پذیرفت.

این‌همه خشم از کجا می‌آید؟ خشم مشترکی که حالا هر دو احساسش می‌کنیم و دیگر هیچ‌کدام اصراری بر پنهان کردنش نداریم.

همه مشکل از سقف است، سقف لعنتی! آدم‌ها قبل از این‌که بروند زیر یک سقف با هم خوش‌اند. تا وقتی زیر یک سقف هستند نمی‌توانند همدیگر را تحمل کنند. بعد که سقف کنار می‌رود بدون این‌که کسی یادشان بدهد دوباره با هم مهربان می‌شوند. عیب و ایرادهای همدیگر را یادشان می‌رود. برای هم محترم می‌شوند.

با آن که قلباً آدم دیکتاتورمآبی نبودم، رفتارم از هرچه دیکتاتور بدتر بود. خیال می‌کردم موظفم به هر قیمتی آدم‌ها را نجات بدهم، حتی اگر خودشان نمی‌خواستند.

آدم‌ها هیچ دعوایی را با مطرح کردن مشکل اصلی‌شان شروع نمی‌کنند. آن‌ها دعوا را با بهانه‌ای واهی آغاز می‌کنند و به‌تدریج به اصلِ موضوع می‌رسند؛ به همان چیزی که مثل خوره روحشان را می‌خورد، همان چیزی که مدت‌ها انکارش کرده‌اند؛ آن‌قدر نادیده‌اش گرفته‌اند تا در نهایت مثل آتشفشان فوران کند.