بریده‌هایی از کتاب آخرین پرواز

گاهی اوقات مرگ یک رؤیا می‌تواند بالاخره آزادت کند.

هویت چیز عجیبی است. آیا ما کسی هستیم که می‌گوییم، یا کسی می‌شویم که دیگران می‌بینند؟ آیا آن‌ها ما را با چیزی که تصمیم می‌گیریم نشانشان بدهیم تعریف می‌کنند یا با توجه به چیزی که می‌بینند، آن هم با وجود تلاش زیادی که برای پنهان کردنش کرده‌ایم؟

دلش برای هیچ چیزی تنگ نمی‌شد. تنها کسی که تابه‌حال به او اهمیت داده بود، قبلاً رفته بود.

به این اندازه ناتمام ماندن مثل مردن است.

چیزی که توی زندگیم یاد گرفته‌م اینه که برای رخ دادن بخشش واقعی، اول باید بعضی چیزها از بین بره؛ انتظاراتت، یا موقعیتت... شاید دلت. این می‌تونه دردناک باشه، ولی فوق‌العاده رهایی‌بخش هم هست.»

وقتی همه‌چیزت را از دست داده باشی، نترس بودن کار سختی نیست.

گاهی اوقات مرگ یک رؤیا می‌تواند بالاخره آزادت کند.

مشکل او با آرزوها همین بود؛ همیشه به آرزوهای دیگر ختم می‌شدند، آرزوهای بزرگ‌تر. به گذشته که برمی‌گردی، گره پشت گره باید باز شود؛ گره‌هایی که تا وقتی که تو را پایین نکشند، هرگز نمی‌فهمی چطور دورت بسته شده‌اند.

گاهی اوقات مرگ یک رؤیا می‌تواند بالاخره آزادت کند.

ممکن است دوشادوش کسانی باشی که بی‌آنکه بدانند، آخرین لحظات زندگی‌شان را آن‌طور که خود می‌خواهند می‌گذرانند.

تصوراتی درباره‌ت داشتم که درست نبودن، پس برای اینکه مسئله روشن بشه، می‌خوام موبه‌مو برات توضیح بدم. توی دوستی من هیچ قید و شرطی نیست. ازت انتظار ندارم کسی جز اونی که هستی باشی. گذشته‌ت رو، هرچی که هست، قبول می‌کنم. هرکسی که می‌خوای باشی، من همچنان دوستت خواهم داشت.

«ولی باید برای چیزی که مال توئه بجنگی.»

مطمئن بود که گذشته چیز باارزشی برایش ندارد. گاهی اوقات مرگ یک رؤیا می‌تواند بالاخره آزادت کند.

«تنها راه رهایی رد شدنه.» و می‌گفت مهم نیست در چه موقعیتی باشی، هر قدم به قدم بعدی و قدم بعدی به قدم بعد از آن منتهی خواهد شد.

«همیشه این‌جوری بودی؟ که بتونی توی آدم‌ها چیزی جدا از بدی‌هاشون ببینی؟» لیز خندید. «خیلی طول می‌کشه تا یاد بگیری چطور دنیا رو جایی ببینی که توش آدم‌ها با تو کاری نمی‌کنن. شوهرم دنبال شکستن دل من یا الی نبود، فقط داشت بنا به خواسته‌های خودش رفتار می‌کرد و داستان خودش رو زندگی می‌کرد. امیدوارم کسی شده باشم که وقتی دیگران فقط سعی می‌کنن از کنار مسئله‌ای رد بشن، عصبانی نمی‌شه.

این اندوه رنگ باخته بود، مثل همهٔ غم‌هایی که از دست داده بود و با چیزی سخت‌تر و قوی‌تر جایگزین شده بود. حالا می‌توانست چیزی را ببیند که آن موقع نمی‌توانست. همهٔ انتخاب‌ها عواقبی داشتند. کاری که با این عواقب می‌کردی اهمیت داشت.

ماشین حسی مثل یک لایهٔ محافظ دارد که امن و گرم است. از شیشه به بیرون و به مردم داخل ماشین‌های اطرافمان نگاه می‌کنم. چه رازهایی که در سر این مردم می‌گذرد. کسی قرار نیست به‌دقت به راز من توجه کند.

«من توی دنیایی زندگی می‌کنم که بهش تعلق ندارم.»

هویت چیز عجیبی است. آیا ما کسی هستیم که می‌گوییم، یا کسی می‌شویم که دیگران می‌بینند؟ آیا آن‌ها ما را با چیزی که تصمیم می‌گیریم نشانشان بدهیم تعریف می‌کنند یا با توجه به چیزی که می‌بینند، آن هم با وجود تلاش زیادی که برای پنهان کردنش کرده‌ایم؟

تناقض حسرت در همین بود؛ درون دلت مأوا داشت، کم می‌شد تا اینکه می‌توانستی فکر کنی کمابیش از بین رفته، تا اینکه زمانی می‌رسد که به دست کسانی که قصد نداشته‌اند هیچ آسیبی به تو برسانند سر برمی‌آورَد، کاملاً شکل می‌گیرد و تقویت می‌شود.

در این دنیا، داشتن پول و قدرت برابر با داشتن مصونیت است.

اگه خوب توجه کنی، راه‌حل‌ها همیشه معلوم می‌شن، ولی باید اون‌قدر شجاعت داشته باشی که ببینی‌شون.

گاهی اوقات مرگ یک رؤیا می‌تواند بالاخره آزادت کند.

برای رسیدن به خواسته‌هات، باید پات رو فراتر از ترس‌هات بذاری.

«نمی‌تونی از چیزی که داره اذیتت می‌کنه فرار کنی. نمی‌تونی دفنش کنی و امید داشته باشی از بین بره. باید باهاش روبه‌رو بشی.

«تنها راه رهایی رد شدنه.»

اگر داستانمان را تعریف نکنیم، هرگز کنترل روایت را در دست نخواهیم گرفت.