بریده‌هایی از کتاب گفت و گو با مرگ

طبیعت مراقب است که درخت‌ها بیش از حد معینی قد نکشند. حتّی درخت رنج‌ها هم.

دستبند فلزی درخشان، در حقیقت خوش‌آیندترین منظره‌ای بود که می‌توانستم آرزویش را بکنم.

بعضی وقت‌ها حتی خیال می‌کنم که قبلا خوشحال بودم. آدم نه‌فقط درباره آینده‌اش، بلکه درباره گذشته‌اش هم، خیالات به‌هم می‌بافد.

در حقیقت خوش‌آیندترین منظره‌ای بود که می‌توانستم آرزویش را بکنم.

راستی یادم افتاد با وجود قولی که زندانبان داده بود، تشک و پتویم را عوض نکرده بودند. کفریم کرد. و بعد از اینکه دوباره می‌توانستم سر هیچ و پوچ کفری بشوم، خوشحال شدم.

یک مدّت با تظاهر به اینکه آدم خودش جمعیتی است، می‌شود سرش را شیره مالید، اما خیلی زود سر از کلک کار درمی‌آورد. منِ خودِ آدم به‌هیچ‌وجه هم‌صحبت خوشایندی نیست.

روزهایی که به‌علّت بی‌حادثگی و ملالت‌بار بودنشان، طولانی‌تر از همه به‌نظر می‌رسند، دقیقاً به‌دلیل همین بی‌حادثگی‌شان، به‌محض اینکه گذشتند، آب می‌روند و هیچ می‌شوند.

یک مدّت با تظاهر به اینکه آدم خودش جمعیتی است، می‌شود سرش را شیره مالید، اما خیلی زود سر از کلک کار درمی‌آورد. منِ خودِ آدم به‌هیچ‌وجه هم‌صحبت خوشایندی نیست.

امیدم را به پس گرفتن وسایلم از دست داده‌ام. چه بهتر. امید یعنی انتظار، و انتظار آدم را عصبی می‌کند.

نمی‌دانستم که آدم چه سریع به یک طبقه ممتاز از افراد، به چشم موجودات بیولوژیکی برتر نگاه می‌کند، و امتیازهایشان را چنان مسلم و بدیهی می‌پندارد که انگار موهبت‌های طبیعی هستند.

گر کار خوردن مثل کار عشق ورزیدن این‌همه با تابوها به‌وسیله اجتماع، محدود و محصور شده بود، روانکاوها می‌بایست کار و بارشان را ول کنند و فقط به عقده‌های گرسنگی سرکوفته و اختلالات روانی تشنگی برسند. اگر کسی خواب ویولونی را می‌دید، معنی‌اش این بود که غرایز پنهانش در آرزوی یک ران گوسفند است.