بریده‌هایی از کتاب مرگ در پاییز

زنی است میانه‌سن، با دست‌های چابک و دماغ کشیدهٔ نجیب شمالی، که ضمن بافتن، ترانهٔ کهنهٔ غمناکی را زیر لب زمزمه می‌کند. گل‌خانم: «چَقَدَر جنگل‌خوسی، ملت واسی، خستانوبُستی؟ می جانِ جانانای... تَرَه گوما میرزا کوچیک خانای...»