بریده‌هایی از کتاب شخصیت سالم

«دین‌داری» برای یک شخصیت سالم، ابزاری برای تخدیر و آرام شدن نیست؛ برعکس «دین‌داری» برای او اسباب «دغدغه» و «جستجوی دائمی» است. «دین» او را آرام و راحت نمی‌کند، دین برای او تکاپو و ناآرامی ایجاد می‌کند، «دین» او را از دغدغه‌های روزمره فارغ می‌کند اما دغدغه‌هایی اساسی‌تر، سنگین‌تر و عمیق‌تر برایش ایجاد می‌کند.

«انضباط شخصی» یا «خود کنترلی» به فرایندی اطلاق می‌شود که فرد، خود، آگاهانه و به دلیل هدفی بزرگ‌تر یا ماندگارتر، خواسته و میلی کوچک‌تر یا گذراتر را مهار می‌کند. اینکه فرد نه به دلیل «فشار بیرونی» بلکه به دلیل «متعهد بودن به انتخابِ خود» حاضر باشد محدودیتی را بپذیرد، یکی از ویژگی‌های شخصیت سالم است.

«در اقیانوس بی‌کرانِ حقیقت، انسان فقط آنچه را می‌یابد که می‌جوید.

اندرز دادن کسی که از ما راهنمایی نخواسته است و تلاش برای تغییر دادنِ دیگران بر اساس سلیقه‌های شخصی مغایر با روابط صمیمانه است.

یونگ، روانکاو برجستهٔ سوئیسی در کتاب «انسان و سمبل‌هایش» می‌گوید که با بیشتر شدن اطلاعات ما از هستی، کنترل ما بر طبیعت بیشتر شده، اما در همان حال کیفیت رازگونه، جادویی و اسرارآمیز هستی محو می‌شود. این وضعیت، گرچه رفاه بیشتری برای بشر به ارمغان می‌آورد، اما زندگی او را از یکپارچگی و زیبایی تهی می‌کند.

سایادو او جوتیکا می‌نویسد: «وقتی جوان بودم، فکر می‌کردم زندگی مانند یک فرمول ریاضی است. اکنون که سالخورده‌تر شده‌ام، می‌بینم که زندگی همچون یک شعر است.»

در فضایی که هرکس در حال تجزیه‌وتحلیلِ ذهن دیگران است، صمیمیت و دوست داشتن معنا نخواهد یافت. برای دستیابی به صمیمیت، لازم است بیش از اینکه تحلیل‌گرِ دیگران باشیم، مشاهده‌گر آن‌ها باشیم.

هرگاه کسی با تهدید، فشار، ارعاب، حیله، تحقیر یا قرار دادن ما در «رودربایستی» و «خجالت»، ما را وادار کند از منافعمان بگذریم، ما «ازخودگذشتگی» را انتخاب نکرده‌ایم، چنین انتخابی بر ما تحمیل شده و این نه تنها نشانهٔ قدرت شخصیت ما نیست که نشانهٔ ضعف و ناتوانی ماست.

«نیچه» می‌گوید: «توانمندی بزرگ از طریق خویشتن‌داری بزرگ، خود را آشکار می‌کند.»