بریده‌هایی از کتاب باغ آلبالو

من از این قیافه‌های جدی وحشت دارم. این قیافه‌ها چنگی به دل من نمی‌زند. از حرف‌های گنده‌گنده واهمه دارم. بهتر است اصلاً حرف نزنیم.

اگر برای بعضی از دردها درمان‌های متعدد و زیاد تجویز کنند، این علامت آن است که درد بی‌درمان است.

من فکرها می‌کنم. مغز خودم را داغان می‌کنم، هزار تدبیر به خاطرم می‌رسد، واقعاً هزارها! اما اساساً معنی همهٔ این‌ها آن است که یک راه‌حل هم به نظرم نمی‌رسد.

من تمام وقت منتظر چیزی هستم، مثل اینکه منتظرم خانه روی سرمان خراب شود.

آدم نباید خودش را گول بزند. به هر جهت، آدم باید در عمرش یک بار هم که شده با حقیقت مواجه بشود.

عمرم همچین تمام شده که انگار اصلاً زندگی نکرده بوده‌ام...

شاید این جواب درست چخوف به مسائلی باشد که مطرح کرده است. خودش می‌نویسد: «برای یک هنرمند، طرح درست مسائلْ کافی به نظر می‌آید. اما هنرمندی که ادعای حکومت بر قرن خود را دارد بایستی جواب درست آن مسائل را هم بدهد.»

اگر برای بعضی از دردها درمان‌های متعدد و زیاد تجویز کنند، این علامت آن است که درد بی‌درمان است.

«ای مایهٔ اندوه روح من، آیا هرگز از دردم آگاه خواهی شد؟»

روز سعادت نزدیک‌تر و نزدیک‌تر می‌شود. من حتی صدای پایش را می‌شنوم. آیا نباید آن روز را به چشم دید؟ نباید آن را شناخت؟ چه اهمیت دارد اگر هم ما به آن روز نرسیم! دیگران که از آن برخوردار خواهند شد.

اگر برای بعضی از دردها درمان‌های متعدد و زیاد تجویز کنند، این علامت آن است که درد بی‌درمان است.

فروش باغ حکایت از وداع با گذشته دارد، گذشته‌ای که رو به افول است و تبری که به کندهٔ درخت‌ها می‌خورد تبری است که زندگی قدیم و اشرافیت روبه‌زوال را واژگون و دگرگون می‌سازد و آنیای جوان به مادرش نوید می‌دهد که «ما باهم زندگی تازه‌ای را شروع خواهیم کرد».

«برای یک هنرمند، طرح درست مسائلْ کافی به نظر می‌آید. اما هنرمندی که ادعای حکومت بر قرن خود را دارد بایستی جواب درست آن مسائل را هم بدهد.»