بریده‌هایی از کتاب نمی دونم دارم چه کار می کنم، ولی به درک!

یه نوع خستگی هست که نمی‌تونی برطرفش کنی به‌خورد روحت رفته و همین‌طور که تو داری به انجام کارهایی ادامه می‌دی که فایده‌ای برای روحت ندارن روحت داره فرسوده و فرسوده‌تر می‌شه.

وقتی به هیچ جات نیست که بقیه چه فکری می‌کنن اصلاً یه درخشش خاصی داری.

منتظر می‌مونی که بقیه راه رو بهت نشون بدن بعد هم تعجب می‌کنی که چرا به جایی رسیدی که بهش تعلق نداری.

وقتی به خودت می‌گی که یه شانس دیگه بدی درحالی‌که می‌دونی وقت رها کردن رسیده خودت دل خودت رو می‌شکنی.

بهتره گم شده باشی تا جایی باشی که دلت نمی‌خواد باشی.

اون چیزی که فکر می‌کردی هیچ‌وقت از پسش برنمی‌یای ولی براومدی رو یادته؟ آره. بازم می‌تونی از این کارها بکنی.

خودت رو ناامید می‌کنی وقتی از یه دست می‌دی و منتظر می‌مونی از یه دست دیگه پس بگیری

اگه اینقدر نمی‌ترسیدی، چه کاری بود که انجام می‌دادی؟

همیشه تصمیم‌هایی که نگرفتی هستن که برمی‌گردن خِرِت رو می‌گیرن.

اون صدایی که توی سرت می‌گه شاید بهتره درموردش تجدیدنظر کنی. ولی تو تا الان بارها از زوایای مختلف بررسیش کردی. می‌خوای منتظر بمونی تا کامل ازش مطمئن بشی. اما در اعماق وجودت، می‌دونی همچین موقعی قرار نیست برسه. به‌نظر من آخرسر، همه‌چیز به این سؤال برمی‌گرده: «واقعاً چقدر می‌خوایش؟» به‌نظرم جواب این سؤال همه‌چیز رو زمین تا آسمون عوض می‌کنه.

قهوهٔ بیشتری بنوش غروب خورشید رو بیشتر تماشا کن چیزهای بیشتری خلق کن و سعی کن یه‌کم بیشتر خرابکاری کنی.

نمی‌تونی دلبستهٔ اون لحظه‌ها شی. ولی همیشه می‌تونی خاطره‌های بیشتری بسازی.

منتظر موندن باعث می‌شه هیچ تغییری اتفاق نیفته.

جالب نیست که ما همیشه حسرت کارهایی رو می‌خوریم که انجام ندادیم نه حسرت کارهایی که انجام دادیم؟

می‌دونی. ولی یه‌جوری رفتار می‌کنی انگار که نمی‌دونی. دلت یه چیزی رو می‌خواد. ولی خودت رو ازش منصرف می‌کنی. می‌گی تموم شده. ولی هنوز بهش چسبیدی. رؤیای یه کاری رو داری. اما یه کار دیگه انجام می‌دی. و با تمام این‌ها بازم برات سؤاله که چرا به اون جایی که مدنظرت هست نمی‌رسی.

راحت‌ترین کار اینه که کلاً هیچ کاری انجام ندی و به خاطر همینه که بیشتر مردم به جایی نمی‌رسن.

دلتنگ جایی هستی که حتی مطمئن نیستی وجود داره.

تغییری ایجاد کن. و همیشه می‌تونی به چیزی که پشت سرت گذاشتی برگردی.

همیشه تصمیم‌هایی که نگرفتی هستن که برمی‌گردن خِرِت رو می‌گیرن.

بهم نگو چه‌کار کنم من به جواب‌های تو احتیاجی ندارم اون‌ها جواب‌های من نیستن بذار خودم جواب‌هام رو پیدا کنم.

منتظر یه زمان عالی هستی، که همه‌چیز قشنگ بیفته روی روال. ولی زمان عالی وجود نداره. و اون «عالی» ای که منتظرش هستی ممکنه اون‌قدرها هم که فکرکردی عالی نباشه.

تو این‌قدر راه اومدی که دیگه جایی واسه شک کردن به توانایی‌های خودت باقی نمی‌مونه

«دریا» مقصد نیست. اصلاً نزدیک مقصد هم نیست. «دریا» شروعه.

شاید کسی که هستی همونی‌یه که باید باشی.

جالب نیست که ما همیشه حسرت کارهایی رو می‌خوریم که انجام ندادیم نه حسرت کارهایی که انجام دادیم؟

اگه سعی کنی انرژیت رو صرف تغییر چیزهایی کنی که نمی‌تونی تغییر بدی دست آخر فقط احساسِ تحلیل رفتن می‌کنی اون هم سر هیچ و پوچ

می‌خوای همه‌چی رو با هم داشته باشی، ولی نمی‌تونی. می‌ترسی تصمیم اشتباه بگیری، به خاطر همین کلاً هیچ‌کاری نمی‌کنی. منتظر زمان عالی می‌مونی، ولی این وسط هرچی زمان هست از دست می‌دی. این هنوز هم عالی به حساب می‌یاد؟

وقتی رفتم بود که تازه متوجه شدم بودن توی یه جای غریب بدون اینکه بدونم کجا می‌رم درواقع همون چیزی بود که بیشتر از همه بهش احتیاج داشتم.

تصمیمت رو بگیر دنیا هم باهات راه می‌یاد.

بیشتر آدم‌ها چیزی که تو می‌خوای رو این‌قدر بدجور نمی‌خوان و این ابَرقدرت توئه.