بریده‌هایی از کتاب مجموعه اشعار م. آزاد

ترانه‌ی تاریک این نیلی بی‌ستاره می‌بارد و انده‌زده، من نشسته سنگ‌آسا، می‌خوانم این سرود هول‌انگیز می‌پیچد در کرانه‌ی دریا ـ هان، بازآیید، ای شب‌آوازان فریادکشان به بانگ نوشانوش برخیزید! لیک سخت می‌بارد این نیلی بی‌ستاره‌ی خاموش.

مرا به دریا بسپار، ای هیاهوی سبز سفال خالی خاموشی از تو می‌شکند و ابر ِ خسته‌ی مرداب را که در همیشگی آب‌ها رها شده است به صخره می‌راند. در آن هیاهوی نیلی پرنده می‌خواند. و روشنایی فریاد صخره در همه‌ی آفتاب می‌تازد مرا بباران، ای جام روشن، ای باران که در کویر صداهای دور می‌باری و در نگاه تو گل‌های یاس می‌رویند.

تو عاشقانه‌ترین نام و جاودانه‌ترین یادی؛ تو از تبار بهاری ـ تو باز می‌گردی. تو آن یگانه‌ترین رازی ـ ای یگانه‌ترین تو جاودانه‌ترینی. برای آنکه نمی‌داند برای آنکه نمی‌خواهد برای آنکه نمی‌داند و نمی‌خواهد، تو بی‌نشانه‌ترین باش ای یگانه‌ترین!

تبار زمین تو روح رودی، ای چشمه‌ی بهارآور تو روح رود سپیدی. میان بازوی من، گیسوی تو بود که می‌آشفت و چشم‌های شب‌آرام عاشقانه‌ی تو مرا به مرگی زیباتر از تمام زمان می‌خواند: تو از تبار زمینی، تو باز می‌گردی و چشم‌های تو زیباترین حدیثی که زیباترین مردان در سال‌های هجرت می‌خواندند تو روح آبی، ای چشم تماشاگر.