بریده‌هایی از کتاب ویلودین

یک‌دفعه و آن‌هم با اطمینان کامل فهمیده که زنده است و بسیار تنها.

نیاز داشتم بزرگ‌ترها از کار دنیا سر دربیاورند. نیاز داشتم کسی بهم قول بدهد که همیشه ازم مراقبت می‌کند، حتی بااینکه می‌دانستم امکانش نیست.

دلم می‌خواست بدانم دوستی چه‌شکلی است. اینکه آن‌قدر با خودم راحت باشم که بتوانم با کس دیگری هم به همان اندازه احساس راحتی کنم.

«بعضی وقت‌ها بد نیست آدم یه‌کم انعطاف داشته باشه تا یهو نشکنه.»

سایهٔ صنوبرها روی جاده افتاده و پرتوهای خورشید یکی‌درمیان مثل خنجرهایی طلایی از لابه‌لای شاخه‌ها بیرون زده بود.

ماه پشت ابرها گیر افتاده بود و جنگل شب را مثل شنلی ضخیم روی خودش کشیده بود.

اگر اتفاق‌های وحشتناک امکان رخ دادن داشتند، پس چرا معجزه امکان رخ دادن نداشت؟

زمین پیر است و ما نه، و این تنها چیزی است که باید به خاطر بسپاری.

من اولین نفری بودم که گفتم جیغ‌زن‌ها جذابِ جذاب نیستند، اما به‌هرحال ته قلبم دوستشان داشتم. نمی‌دانم چرا. شاید چون خودم هم یک‌جورهایی می‌دانستم چه احساسی دارد اگر کسی آدم را دوست نداشته باشد. شاید وقتی همهٔ عالم یکدست و هماهنگ به سمتی می‌رفتند، بخش غرغروی درونم داد می‌زد: ویلودین، از سمت دیگه برو! همیشه باید هوای ضعیف‌ترها را داشته باشیم، مگر نه؟ و خب به نظر من جیغ‌زن‌ها همیشه در چرخهٔ طبیعت جزو قشر ضعیف بوده‌اند. البته همیشه آسان‌تر است که هوای توله‌سگ‌های بامزه را داشته باشید، ولی به‌هرحال، ماجرا از این قرار بود. باید از یکی که از خودم خیلی باهوش‌تر است، بخواهم برایتان توضیح دهد چرا چیزهایی را که دوست داریم، دوست داریم.

بابا لبخند زد: «ویلودین، طبیعت بیشتر از ما می‌دونه. تا بوده همین بوده و احتمالاً همین هم خواهد بود.»

پنج سکهٔ مسی برای هر پوست کنده‌شدهٔ جیغ‌زن. قانونشان خونم را به جوش می‌آورد. چه کسی می‌توانست حیوان کنجکاوی را که به امید لقمه‌غذایی توی دهکده سرک کشیده، مؤاخذه کند؟

حس خوبی نداشتم از اینکه از هدیهٔ غریبه‌ای خوشحال شوم. این حس را دوست نداشتم. مدیونم می‌کرد. انگار نیازمند بودم.

بیردی دستم را فشار داد و گفت: «به عصبانی بودنت ادامه بده، ویلودین. این ویژگی توئه. تو دنیا رو یه‌جور دیگه می‌بینی. برات مهمه. این یه توانمندیه.»

این رو می‌دونم که طبیعت چیز پیچیده‌ایه. شبیه... شبیه... نمی‌دونم، شبیه بافتن یه ژاکت. اگه یه نخ رو زیادی محکم بکشید، کل ژاکت شکافته می‌شه. من فقط می‌خوام بگم بیاین قبل از اینکه دیر بشه و طبیعت رو از دست بدیم، موجودات رو درک کنیم.

روبه‌روی آن تک‌شاخ یک اسب پونی بود با خال‌هایی طلایی. توی آتش‌سوزی دم و یکی از سم‌های جلویی‌اش را از دست داده بود. کسی دوستش نداشت. به‌خاطر همین حتماً برای من بود. سوارش شدم و تصور کردم با او می‌توانم به جایی بروم که هیچ‌کس پیدایم نکند. جایی که می‌توانستم توی دنیایی که دوستش داشتم، تنها باشم. همان دنیایی که توی خاطرم داشتم. همان دنیایی که نمی‌توانستم برگردانمش.

مکالمهٔ ما معمولاً این‌شکلی بود، فقط چندتا کلمه. این را دوست داشتم. سکوت مثل ژاکتی قدیمی برایم راحت بود و به جانم می‌نشست.

اگر اتفاق‌های وحشتناک امکان رخ دادن داشتند، پس چرا معجزه امکان رخ دادن نداشت؟

نجواهای کنار هم می‌تونه غرش بشه.

گاهی وقت‌ها فقط نیاز داشتم توی جنگل پرسه بزنم. نزدیک بودن به طبیعت به قلبم زمان می‌داد که ترمیم شود.