بریده‌هایی از کتاب مائو

می‌دانم که بعضی وقت‌ها خوشی و حقیقت با هم توی یک مسیر نیستند.

من خوب می‌شناسمش، می‌دانم چه یهودی کثافت رذلی است.

مائو یکی از چند داستان خواهی دید، فرجی خواهد شد است که در فاصلهٔ عید پاک تا کریسمس رخ می‌دهند: حکایت دعوای زوجی بر سر اندک‌اندوختهٔ قلکی خوک‌شکل یا داستان پدری که به‌تازگی به خاطر بسته شدن کارخانه بی‌کار شده و با جیب خالی سرگردان خریدن یک تخم‌مرغ شکلاتی برای عید پاک پسرکش است و بعد به هوای گرفتن انعامی کارش به کلیسا می‌کشد و وقتی می‌خواهد تاج خاری فلزی را بر سر مجسمهٔ چوبی عیسی بگذارد از روی صندلی می‌افتد روی تاج و به خاک‌وخون کشیده می‌شود.

دلخوشی بزرگی است که بدانی یکی به کمین ترس نشسته، بدانی یکی به تاراندن آن ترس، دستی جنبانده.

کینه عجب ضرب‌وزوری دارد. بعضی وقت‌ها فکر می‌کنم کینه مثل هوایی است که توی این شهر نفس می‌کشیم. شاید آرام‌آرام آدم را بکُشد، ولی آدم بدون آن هم زنده نمی‌ماند.

ماها زمین‌گیرِ کارهای لعنتی‌مان هستیم، آن وقت شما ببوگلابی‌ها هوا کرده‌اید و خدا برای‌تان می‌سازد، ها؟ گم شوید، حیف نان‌ها! عوضی‌های بچه‌ننه!

چون به قول همه دلخوشی بزرگی است که شب‌ها صدای آدمیزاد بشنوی. دلخوشی بزرگی است که بدانی یکی به کمین ترس نشسته، بدانی یکی به تاراندن آن ترس، دستی جنبانده.