بریده‌هایی از کتاب دالان بهشت

اگر از جانب معشوقه نباشد کششی کوششِ عاشق بی‌چاره به جایی نرسد

گاهی آدم حاضر است هرچه دارد بدهد تا فقط چند ساعت بی‌خبر و رها از قید چیزهایی که آزارش می‌دهد، در سکوتی محض آرامش بگیرد. همان موقع‌هاست که خواب به داد آدم می‌رسد، و اگر مثل علاج کامل نباشد، لااقل مثل مُسکنی قوی دردها را در زمان حال از آدم دور می‌کند. آن روز خواب برای من با همه آشفتگی‌اش این طور بود. فراموشی و فرار از زمان حال.

زن و شوهر ریشه زندگی هستن، بچه‌ها برگ و بار، برگ هم یک روز به شاخه‌س یک روز نیست، اصل ریشه‌س. ریشه که باشه و درخت سرِ جا، برگ و بار هم دوباره سرجایش برمی‌گرده

هوای کوی تو از سر نمی‌رود ما را غریب را دل سرگشته با وطن باشد

وقتی حرص پول آدم‌هارو گرفت و چشم و همچشمی زیاد شد و دنباله‌اش تجمل، این شد که می‌بینی، دل‌ها فاصله گرفت، انگار هرچی خونه‌ها جدا و بزرگ‌تر شد، دل‌ها کوچک‌تر و نظرها تنگ‌تر شد

می‌شود. مقصود خداوند از عقد و ازدواج به اسارت درآوردنِ دیگری نیست؛ برای محبت حریمی آسمانی قائل شدن است، نه اجباری برای تحمل.

چه خانواده خوشبختی بودیم، کاش در همان سال‌ها زمان متوقف شده بود. آدم وقتی کوچک و جوان است دلش می‌خواهد بدود و زودتر به آینده برسد، از بس عجله دارد درست نمی‌بیند که دوروبرش چه خبر است و افسوس، قدر لحظه‌ای را که می‌گذراند،

خدایا، اگر طاقت نیاورم؟ اگر دوباره اختیار از دست

خدا کنه بدی‌هایی که آدم می‌کنه، ریشه‌اش از نادانی باشه، نادانی‌رو هم خدا می‌بخشه، هم بنده خدا. ولی بدی‌هایی که از سر بدذاتی و قصد و غرض است، نه قابل بخشش است نه گذشت.»

امّا، زندگی معطل درماندگی‌های ما نیست، می‌گذرد و در گذر روزها بزرگ‌ترین مصیبت‌ها از تو دور می‌شوند و متعلق به گذشته. تا هستی و نفس داری، مجبوری دوباره به زندگی برگردی، ببینی و بفهمی و تحمل کنی. درد از بین می‌رود؟ از عظمت مصیبت و فاجعه کم می‌شود؟

هیچ حسی توی این دنیا قشنگ‌تر از این نیست که بدانی به کسی تعلق داری و برای کسی عزیزی. این‌که آدم بداند یک نفر به او فکر می‌کند، یک نفر دوستش دارد، انگار وجود آدم را برای خودش هم عزیز و دوست‌داشتنی می‌کند و من آن روز این حالت را داشتم. برای اولین‌بار این حس شیرین را تجربه می‌کردم،

ولی کجا آدم قدر نعمتی را که دارد می‌داند؟! خصلت آدمیزاد این است، به دنبال آنچه ندارد می‌دود و آنچه دارد اصلاً نمی‌بیند و به داشتنش مثل یک حق طبیعی عادت می‌کند؛ مثل دستش، مثل نفس کشیدن، مثل چشم‌هایش و مثل همه واقعیت‌های حیاتی زندگی که چون همراهِ آدمند برایش عادی می‌شوند و بی‌ارزش، مگر این‌که از دستشان بدهد!

هیچ چیز برای یک زن تلخ‌تر از این نیست که جسمش را، بدون حس کردن نیازهای روحی‌اش، تصاحب کنند و این اشتباهی است که در طول قرون بارها و بارها تکرار و نادیده گرفته شده. من این حقیقت را سال‌ها بعد فهمیدم، وقتی که دیگر دیر شده بود. فهمیدم که جزو معدود زن‌های خوشبختی بوده‌ام که مردش ذره ذره روحش را تصاحب می‌کند. خودم را می‌خواست نه جسمم را، و این بود که مرا بیش از پیش به محمد وابسته می‌کرد. امنیت خاطری که او با رفتارش در من به وجود آورد

‌نیازی بیش از حد باعث تباهی می‌شود. چون وقتی همه چیز آماده است و آدم از داشتنش مطمئن است، اعتماد به نفس احمقانه‌ای به وجود می‌آید که انسان را از بین می‌برد. سیری زیاد، اگر باعث ترکیدن نشود، لااقل باعث بیماری است.

عشق تماس مستقیم دو روح است که، بین تمام ارواح این عالم، همدیگر را می‌شناسند و در هم حل می‌شوند. نه آن هوس غرق در شهوتی که باعث کشش جسم‌ها به سوی هم و بروز شور و التهابی زودگذر می‌شود و برخی آدم‌ها در اشتباهی محض آن کشش را عشق می‌پندارند

تا زمانی که روزگار به جبر چشم‌هایم را بینا و گوش‌هایم را شنوا کرد و وقتی فهمیدم لذت بردن از نادانی، بهایی بسیار گزاف دارد که خیلی دیر شده بود.

زن و شوهر ریشه زندگی هستن، بچه‌ها برگ و بار، برگ هم یک روز به شاخه‌س یک روز نیست، اصل ریشه‌س. ریشه که باشه و درخت سرِ جا، برگ و بار هم دوباره سرجایش برمی‌گرد

معنای عشق فرمانروایی بی‌چون و چرا بر دیگری نیست، حتی اگر با بزرگواری او این فرمانروایی ممکن شود، و معنای دوست داشتن، در بند کشیدن و مالک مطلقِ دیگری بودن نیست. سلاحِ اشک و ناز کردن و قهر و رفتارهای کودکانه از حد که بگذرد، درست بر عکس عمل می‌ک

نظام این دنیا بر پایه درک و فهم و شعور بنا شده و برپاست؛ عدم درک و بی‌شعوری و کم‌عقلی در هر مرحله‌ای از زندگی، از معمولی‌ترین روابط گرفته تا عشق‌های آتشین و ریشه‌دار، اگر مستمر و دائمی بشود، قاتلِ رابطه و عشق و دوستی است

دوران‌های خوش زندگی که با سرعتِ باد می‌گذرند و درست بر عکس ایام تیره‌روزی که انگار زمان، سلانه سلانه و از سر صبر می‌گذرد و عجله ندارد.