بریده‌هایی از کتاب پرندگان زرد

بزرگ‌ترین خطای ما این بود که خیال می‌کردیم افکارمان مهم است. اما حالا، این‌که ما به هر مرگی به ‌چشم بقای زندگی خود نگاه می‌کردیم، پوچ و بی‌معنی به‌نظر می‌رسد؛ این‌که فکر می‌کردیم هر یک از آن مرگ‌ها به ‌زمانی خاص تعلق دارد و بنابراین شامل حال ما نمی‌شود. ما نمی‌دانستیم آن فهرست نامحدود بوده. به‌ چیزی بیش‌تر ازعدد هزار فکر نمی‌کردیم. هیچ‌وقت تصور هم نمی‌کردیم ما هم در زمره‌ی مُرده‌گان متحرک باشیم.

آزادی به ‌معنای فقدان مسوولیت نیست.

چهار روز بود که روی سنگ‌ریزه‌های پشت‌بام سینه‌خیز می‌رفتیم. روی پوکه‌های رهاشده‌ی برنجی که از نبرد روز پیش به‌جا مانده بود می‌خزیدیم و آهسته‌آهسته پیش می‌رفتیم. خودمان را به‌شکل مضحکی پیچ‌وتاب می‌دادیم و کنار دیوارهای دوغاب‌داده‌شده‌ی موقعیت‌مان، دورهم جمع می‌شدیم. با آمفتامین و ترس، خود را بیدار نگه می‌داشتیم.

حقیقت ربطی به باور ندارد.