بریده‌هایی از کتاب خانه عروسک و اشباح

من هرگز از تو نخواسته بودم که مرا به وجود بیاوری و این چه نوع زندگی بود که به من دادی؟ من این زندگی را نمی‌خواهم. من این زندگی را به تو پس می‌دهم.

در هر خانواده‌ای، یک نفر مکافات اعمال زشت دیگران را باید بدهد...

قانون توجهی به علت جرم ندارد.

ترس و وحشت پیش از مرگ، از خودِ مرگ کریه‌تر است.

چه‌کار می‌خواهید بکنند؟ یک جوان هنرمند بی‌چیز، یک دختر فقیر، ازدواج خیلی خرج دارد، چه‌کار می‌خواهید بکنند؟

این ثابت می‌کند که چقدر لازم است، آدم در قضاوتش راجع‌به دیگران دقت کند،

امان از این قوانین و مقررات! من اغلب فکر می‌کنم که با استفاده از همین قوانین و مقررات است که آدم بزرگ‌ترین جنایت‌ها را می‌تواند در دنیا انجام بدهد.

نه‌تنها آنچه ما از پدر و مادرمان ارث برده‌ایم، بلکه تمام افکار و عقاید منسوخ هم حاکم بر ماست.

اینجا آدم را طوری بارمی‌آورند که خیال می‌کند، کارکردن مجازات و تنبیه گناهانی است که مرتکب شده است و زندگی یک چیز بی‌معنی و بی‌دلیل است که هرچه زودتر به پایان برسد بهتر است.

نفس‌کشیدن، مایهٔ خوشبختی است.