بریده‌هایی از کتاب پرواز بی‌بازگشت

او را ندهند هیچ دردی هر کس دل مهربان ندارد

گفت: آنجا جایگاه مادر است پیش من از طاق گردون برتر است

ز پایان بی‌مهری روزگار ندارد کسی بیش از این انتظار

چه آتش‌ها که شد با اشک خاموش! زمان کرده ست آن‌ها را فراموش!

درین آشفته بازار هوس‌ها، سادگی گم شد کنار بندگی‌ها همّت آزادگی گم شد

توان رفتنم از آستان مهر تو نیست خسی کنار گل مهربانیت شده‌ام

هنوز آثار جور خان قاجار بُود در پشت ارگ بم پدیدار کجا کرمان کند روزی فراموش جفایی را که بانگش هست در گوش

آدمی در عالم خاکی نمی‌آید به دست عالَمی دیگر بباید ساخت وز نو عالمی

عشق در هرجا که صاحب خانه شد سرگذشت خانه هم افسانه شد

گرچه سنگین است درد عشق بسپارش به من غافل از سنگینی بار امانت نیستم

چه التماس کنیم از نسیم رحمت دوست به نامه‌های عمل گر شود گناه تمام اگر به سایه‌ی سروی بلند سر ننهیم به باد می‌رود این ریزه‌های کاه تمام

زمین بازار روز این جهان است جدا از سرنوشت آسمان است چه زیبا گفت حافظ قرن‌ها پیش چنین آن پاره پوش چاره‌اندیش ندارد آسمان تاب شکایت بنام ما شد امضا این حکایت

سراپای آیینه جز آه نیست مگر آن که از درد آگاه نیست

شود هر که همسایه با آفتاب بسازند از خون او مشک ناب اگر دل ندارد هوای سفر به دنیای زیبای اهل هنر بدو چند اسباب بازی دهند از آن بازی‌اش سرفرازی دهند

شگفتا سینه‌ها دارند گاهی جای دل سنگی نمی‌سازد دگرگون سنگ‌ها را شور آهنگی

دردها را این طبیب از عشق درمان می‌دهد

همیشه بی‌خبر از غربت غروب خزان پُر از ترانه پیام آور بهار شدیم

نکاشت جز گل لبخند او به باغ ادب دریغ ما سبب رنج بی‌شمار شدیم

هوای چیدن گل داشتیم در سر راه نچیده، زخمی خونین ز نیش خار شدیم

درون سینه‌ی آن خاک یا گِل هزاران سال پاشیده ز هم دل بسا آواز آهنگ قناری که در رگ‌های آن بوده ست جاری

بوسه باید زد بر آن دستی که با فرزانگی کار را با همّت‌اندیشه سامان می‌دهد

باغبان آن جا که گُل را آب، از جان می‌دهد باغ هم گل‌های خوش رنگ فراوان می‌دهد