بریده‌هایی از کتاب لایلا

دلم می‌خواهد مدتی از تمام دنیا دور باشم.

بزرگترین ایرادت اینه که همیشه احساس گناه می‌کنی.»

احساس خوشایندی است که تو را به‌خاطر انسانی که هستی دوست داشته باشند، نه به خاطر دارایی و ثروتت.

حریم خصوصی بسیار ارزشمند و شکننده است.

چند دقیقهٔ قبل به او گفته بودم بهترین آدمی است که با او ملاقات کرده‌ام و توقع داشتم جواب تعریفم را بدهد، اما فقط لبخند زد و گفت: «همیشه وقتی آدم تازه با کسی آشنا می‌شه، همین فکر رو می‌کنه. اما بعدش یه آدم جدید می‌رسه و آدم قبلی رو فراموش می‌کنیم و این چرخه هی تکرار می‌شه.»

چه کارها که نمی‌کنم تا بتوانیم دوباره به زندگی‌ای برگردیم که ناعادلانه از ما دزدیده شد.

جالب است که باورهای یک انسان، تا چه اندازه می‌تواند تحت تأثیر اتفاقات غیر قابل توجیه این دنیای خاکی قرار بگیرد. لعنتی، نه فقط باورها بلکه اخلاقیات، توانایی‌ها، تمرکز، قلب و احساس.

به این سادگی‌ها نیست که تمام باورهای یک عمر زندگی‌ات را یک روزه کنار بگذاری.

شغلی رو انتخاب کن که بتونی تحملش کنی

: «آدم‌ها عوض می‌شن.

عاشق او شدن مثل بی‌وزنی بود، مثل وزیدن نسیم در بند بند وجودم. فارغ شدن از او خیلی سنگین است، انگار ریه‌هایم از آهن پر شده‌است.

نمی‌توانم برایش چسب‌زخم باشم، دوست دارم مرحم زخم‌هایش شوم.

«می‌دونستی توی فرهنگ باستان اعراب، اگر شوهر از مزهٔ قهوه‌ای که زنش درست کرده بوده خوشش نمی‌اومده، می‌تونسته زنش رو طلاق بده؟»

گاهی اوقات علایقمون اون‌قدر قدرتمند هستن که به سرنوشت‌مون غلبه می‌کنن.»‌

من و لایلا از این تجربه، حقیقتی را آموختیم. آن هم این است که هیچ‌چیز را کامل و قطعی نمی‌دانیم.

زمانی‌که زندگی ساده‌تر بود. وقتی ندانستن، واقعاً موهبت بود.

«به نظر من، زندگی مثل برنده شدن توی قرعه‌کشیه، یه مدتی اینجا هستیم و بعدشم دیگه نیستیم.»

از نظر من، تصور زندگی توی جایی پر از آدم‌هایی که روزگارشون رو با نقل‌قول‌های الهام‌بخش می‌گذرونن، ناراحت‌کننده‌تر از فکر تموم شدن همه‌چیز با مرگه.»

به نظرم حیات مجموعه‌ای از قلمروهای عوالم مختلفه. شاید بهشت هم یکی از اونها باشه. شاید هم نباشه.»

حیات فقط مجموعه عوالم متفاوته. یکی بعد از یکی دیگه و بازم یکی بعد از یکی دیگه. بعضی‌هاش رو می‌دونیم که واقعاً وجود دارن. بعضی‌هاش رو معتقدیم که وجود دارن. ممکنه یه سری دنیا هم وجود داشته باشه که اصلاً در موردش خبر نداریم.

حرفهایش برایم باورپذیرتر از دروازه‌هایی از جنس مروارید یا آتش سوزان و گوگرد مذاب است. هنوز هم معتقدم حیات، چیزی بیشتر از زندگی کردن و بعدش مردن و تمام شدن نیست.

در تمام انسان‌های این کرهٔ خاکی، خصوصیتی آزاردهنده وجود دارد. آن‌قدر آزاردهنده که نزدیک شدن به آنها را به شکنجه تبدیل می‌کند.

بعد از اینکه به او گفتم بهترین دختر دنیاست، به زبان آورد. «همیشه وقتی آدم تازه با کسی آشنا می‌شه، همین فکر رو می‌کنه. اما بعدش یه آدم جدید می‌رسه و آدم قبلی رو فراموش می‌کنیم و این چرخه هی تکرار می‌شه.»