بریده‌هایی از کتاب اشرافیت، سلطنت، دموکراسی: داستان حماقت و تباهیِ اخلاقی و اقتصادی

امروزه هم انسان‌های ثروتمند وجود دارند، ولی به صورت مستقیم یا غیرمستقیم داشته‌های خود را از قِبَلِ دولت به دست آورده‌اند. برای همین، تداوم دولت و دور ماندن عمده مردم از رفاه را به نفع خود می‌دانند. آنان پیشینه خانوادگی چندانی نداشته و تازه به دوران رسیده‌اند. رفتار آنان شاخصه‌های فضیلت، حکمت، عزت و سلیقه در خود ندارد

در هر جامعه‌ای حتی با سطحی ابتدایی از پیچیدگی، تعداد کمی از افراد می‌توانند به موقعیت یک الیت طبیعی دست پیدا کنند. به عللی همچون دستاوردهای برتر رفاهی، عقلی، شجاعت یا روابط فامیلی و زناشویی، تعدادی از افراد جامعه به اقتدار بیشتری نایل می‌شوند؛ به‌گونه‌ای که دیگران به آرا و عقایدشان احترام می‌گذارند.

«اتفاقا برخلاف آنچه ادعا می‌شود، اگر در سلطنت مزایا به نجبا و درباریان محدود می‌شد، حال در دموکراسی همه به‌ شرط دستیابی به جایگاهی در پست‌های اداری و عمومی در چپاول و تاراج شریکند‌.»

به‌عنوان یک روشنفکر ضد روشنفکر، فرد باید خود را برای روبه‌رو شدن با پیشنهاد رشوه آماده کند. چراکه هستند کسانی که به‌ آسانی می‌توان آنها را خرید و فاسد کرد.

قانون اساسی برای حمایت مردم از شاه نبود، بلکه شاه را از دست مردم در امان نگاه می‌داشت.

تنها وظیفه شاهان حفظ و حمایت از قوانین خوب و دیرین بود.

اگرچه آنچه بر بردگان تحمیل می‌شد، نسبت به آنچه امروزه در دولت مدرن به عنوان مالیات بر کارگران تحمیل می‌شود، ناچیز بوده است.

نقش و تاثیر روشنفکران مردمی و توده‌ای تنها با کمک روشنفکران ضد روشنفکر، در هم شکسته خواهد شد.

دموکراسی به جای تجلیل از پرولتاریا، به پرولتاریزه کردن نخبگان و منحرف کردن ذهن و تفکر عموم مردم منجر شده است.

شاهان، اگرچه بدهی بالا می‌آوردند، ولی در زمان صلح بار بدهی‌های خود را سبک می‌کردند. اما دولت دموکراتیک مدرن، چه در حال جنگ و چه در حال صلح، همواره بدهی‌هایش به صورت چشمگیری بالا رفته است.

از شاخصه‌های دوران سلطنت، استفاده از طلا به عنوان پول بود که همواره ارزش آن رو به فزونی داشت. ولی از مشخصات دولت دموکراتیک مدرن، وجود پول کاغذی بدون پشتوانه است که همواره قدرت و ارزشش را از دست می‌دهد.

در رژیمِ هر شخص یک رای، بازتوزیع رفاه و درآمد، به ‌صورتی بی‌رحمانه به‌کار می‌افتد. قابل‌ پیش‌بینی است که اکثریت نداران همواره خواهان متمول کردن خود با هزینه دارایان باشند.

ایده سلطنت از راه تولد، در اوایل قرون وسطی وجود نداشت و برای شاه شدن بایستی رضایت خاطر اعضای جامعه جلب می‌شد و آنان می‌توانستند در برابر عملکردهای غیر قانونی شاه بایستند و او را کنار زده و دنبال شخصی دیگر باشند.

به‌ علت ازدواج‌های انتخابی و قوانین مدنی و میراث‌های ژنتیکی، موقعیت‌های اقتدار طبیعی غالبا در چندین نسل از یک خانواده همچنان باقی می‌مانند.

(اگرچه آنچه بر بردگان تحمیل می‌شد، نسبت به آنچه امروزه در دولت مدرن به عنوان مالیات بر کارگران تحمیل می‌شود، ناچیز بوده است

فئودال‌ها و شاهان تنها با رضایت خاطر مالیات‌دهندگان می‌توانستند مالیات بگیرند و مردم در زمین‌هایشان تصمیم‌گیرنده نهایی و آزاد و حاکم بر زندگی خود بودند؛ همچون حاکمیت یک شاه یا ارباب بر خودش. اخذ مالیات بدون رضایت، غصب قلمداد می‌شد.

به‌علاوه، در دموکراسی تمایز میان حاکمان و افراد تحت حکم دچار ابهام می‌شود. حتی این توهم پیش می‌آید که دیگر تمایزی وجود ندارد: در دموکراسی کسی توسط دیگری تحت سلطه قرار نمی‌گیرد، بلکه هرکسی خود بر خویش حکومت می‌کند. بر همین اساس، مقاومت عمومی در برابر قدرت حکومت به ‌صورت سیستماتیک تضعیف می‌شود. غصب و بهره‌برداری (مالیات‌بندی و قانون‌گذاری) برای عموم، دیگر همچون تجاوز و شر به نظر نمی‌رسد. آنان آزاد هستند در صف دریافت مستمری وارد شده و بیشتر به‌دست آورند. بدتر از آن باید گفت که در دموکراسی، شاخصه‌های اجتماعی و ساختار شخصیتی همه جمعیت به ‌صورتی سیستماتیک تغییر می‌کند و همه جامعه سیاسی می‌شود.

عبارت معروف کینز این بود که همه در بلندمدت مرده‌ایم و این در حقیقت روح دموکراسی زمانه ماست: یعنی همان لذت‌گرایی مبتنی بر زندگی در حال.

یک شاه، مالک قلمرو تحت حاکمیتش بود و همچون میراثی به جای مانده از خودش برای فرزندانش با مایملکش رفتار می‌کرد و تلاش داشت ارزش آن را حفظ کند. ولی نگهبانان دموکراتیک که جانشین شاهان شدند، به صورت موقت بر این پست تکیه می‌زدند. از این‌روی، سعی داشتند بیشترین درآمد و عایدات را از محل تحت کنترلشان داشته باشند و منابع را هدر دهند.

دولت یک انحصار منطقه‌ای مبتنی بر زور است. آژانسی است که به صورت مستمر به حقوق نهادینه شده مالکیت تعدی کرده و با اخذ مالیات و ابداع مقررات به بهره‌برداری و اخاذی از مالکان اموال و دارایی‌ها می‌پردازد.