بریده‌هایی از کتاب صخره برایتون

یانسن کشیشی هلندی بود که عقیده داشت ابنای بشر را جز غلتیدن به تباهی در مسیری که از قبل معلوم و مقدر است و امید بستن به رحم و بخشایش ایزدی چاره‌ای نیست. اگرچه عقاید او بعدها از سوی واتیکان رد شد، در گروهی از نویسندگان ردپائی از خود به جا گذاشت. این عقاید مجموعا محصول وضعیت اجتماعی دشواری بود که اروپای قرن بیستم بر آن چشم می‌گشود.

او بر خلاف بینش ثنوی قراردادی که خیر را در برابر شر می‌نهد و به انسان می‌آموزد که باید در قلمرو نیکی قرار گیرد، پیوند ازلی خیر و شر با یکدیگر و یکی بودن فطری آنها در قضای آسمانی را مطرح می‌کند. به موجب این اندیشه باید خود را به سیل حوادث بسپاریم زیرا تنها در این صورت اعمال ما رنگی از عصیان نخواهد داشت.

«عجب! جهنّم همین است. همین که ما در آن زندگی می‌کنیم.»

شبح با دلتنگی گفت: «همه ما می‌میریم آیدا.»

برای او مرگ پایان همه‌چیز بود. هیچ زندگی‌ای که در آن نتوان زیر آفتاب آبجو نوشید برای او معنا نداشت

آنها آنقدر که به زندگی پس از مرگ اهمیت می‌دادند برای خود زندگی ارزش قائل نبودند.

به حرکت سینه‌های رز که مانند دو جانور کوچک به‌نظر می‌رسید نگاهی انداخت و با خود گفت: «لذّت. اسم آن لذّت است.»

پسر گفت: «جهنم، شعله‌های آتش، نفرین خداوند و عذاب دوزخ همه واقعیت است» باران همچنان می‌بارید. دختر با لحنی اضطراب‌آلود گفت: «بهشت هم هست.» پسر پاسخ داد: «شاید باشد. شاید.»

بازوی دالو را نیشگون گرفت و گفت: «کله‌پوک» روشی جز این برای ابراز محبّت نمی‌شناخت.

عشق، اگر هم معنایی داشت، نمی‌توانست مثل نفرت و دشمنی ابدی و همیشگی باشد.

«هیچ پولی نمی‌تواند یک ذهن بیمار را شفادهد.

صادقانه‌ترین اعمال اعمالی است که شیطانی نامیده‌اند، چون جسورانه و وفادارانه است.