بریده‌هایی از کتاب کتاب دزد

یکی از بزرگ‌ترین مهارت‌های بشر توانایی او در بزرگ‌کردن مسائل و افراط است.

آخرین انسان غریبه، صفحهٔ ۳۸ همه‌جای خیابان‌های شهر پر از آدم بود ولی حتی اگر خیابان خالی بود هم غریبه نمی‌توانست تنهاتر از حالا باشد.

تنها یک چیز بدتر از پسری است که از تو متنفر است ‫و آن هم پسری است که عاشق توست.

تصمیم گرفته بود رنج‌کشیدنش را به پیروزی تبدیل کند. وقتی رنج رهایش نکرد، او تسلیمش شد. آن را با آغوش باز پذیرفت.

کلمات و نوشتن یک بار جانش را نجات داده بودند.

غرش صدای فیورر از رادیوهای آلمان پخش می‌شد: ما تسلیم نمی‌شویم. ما از پای نمی‌نشینیم. پیروزی از آن ماست. زمان ما فرا رسیده است. حملهٔ آلمان به لهستان شروع شده بود و مردم همه‌جا جمع می‌شدند و به اخبارِ جنگ گوش می‌دادند. خیابان مونیخ هم مثل همهٔ خیابان‌های آلمان لبریز از جنگ بود. بو و صدای آن. چند روز قبل از آن، جیره‌بندی با یک نوشته روی دیوار اعلام شده بود و حالا رسماً شروع شده بود. انگلستان و فرانسه علیه آلمان اعلامِ جنگ کردند. اگر بخواهم با دزدیدن جمله‌ای از هانس هوبرمن وصفش کنم: قسمت جالب ماجرا شروع شده بود.

مردم بی‌بضاعت سعی می‌کنند همیشه در حرکت باشند، انگار جابه‌جاشدن دردی را درمان می‌کند. سعی می‌کنند این حقیقت را نادیده بگیرند که همیشه نسخهٔ جدیدی از همان دردهای قدیمی در انتهای هر سفر انتظارشان را می‌کشد.

اگر امشب او را بکشند، حداقل زنده می‌میرد.

و مثل اکثر بدبختی‌ها، همه‌چیز با یک خوشبختی ظاهری شروع شد.

می‌گویند جنگ بهترین دوست مرگ است ولی من باید این ماجرا را از نقطه نظر دیگری برای شما به تصویر بکشم. از نظر من جنگ مثل رئیس جدیدی است که توقعات ناممکن دارد. بالای سرتان می‌ایستد و فقط بی‌وقفه یک چیز را تکرار می‌کند: «یالا دیگه، تمومش کن، تمومش کن.» پس تو بیشتر کار می‌کنی. کار را به انجام می‌رسانی. ولی آن رئیس از تو تشکر نمی‌کند، بلکه توقعش بیشتر می‌شود.

هر بار که خواهر ماریا به لیست بچه‌ها نگاه می‌کرد، انگار عصب‌های دور قفسهٔ سینهٔ لیزل کشیده می‌شدند. این حس اول از دلش شروع شد، اما بعد کم‌کم پخش شد و تا نزدیک گردنش رسید. به‌زودی به دور گردنش می‌رسید و مثل یک طناب کلفت بود.

بعد از چند دقیقه مردی که قد خیلی بلندی داشت از خانه خارج شد. هانس هوبرمن، پدر جدید لیزل. یک طرفش خانم هاینریش ایستاده بود که قد متوسطی داشت. در طرف دیگرش رزا هوبرمن بود که شکلی مربعی داشت و شبیه یک کمد کشویی کوچک بود که رویش کت انداخته‌اند.

گمانم انسان‌ها از دیدن کمی نابودی لذت می‌برند.

یکی از بزرگ‌ترین مهارت‌های بشر توانایی او در بزرگ‌کردن مسائل و افراط است.

اگر امشب او را بکشند، حداقل زنده می‌میرد.

کنار خط راه‌آهن اولین بار سفیدی بود. یک سفیدی کورکننده. احتمالاً بعضی از شما دارید فکر می‌کنید که سفید رنگ نیست و چرندیات مسخره‌ای مثل این... خب، من به شما می‌گویم که قطعاً هست. سفید بدون شک یک رنگ است و گمان نکنم خیال بگومگوکردن با مرا داشته باشید. یک اعلامیهٔ آرامش‌بخش خواهش می‌کنم ــ علی‌رغم حرف تهدیدآمیزی که زدم ــ آرام باشید. من حرف زیاد می‌زنم... من اهل خشونت نیستم. من قصد آزار کسی را ندارم. من صرفاً یک نتیجه هستم.

بالاخره در نقطه‌ای از زمان و با رفتاری کاملاً دوستانه، بالای سرتان حاضر می‌شوم. روح‌تان در دستان من خواهد بود. درحالی‌که رنگی روی شانه‌ام نشسته است و به‌آرامی شما را با خودم می‌برم.

این یکی از آن چیزهایی است که هرگز جوابش را پیدا نمی‌کنم و درکش نمی‌کنم... این‌که چه کارهایی از انسان‌ها برمی‌آید.

نمی‌شه این‌جا بشینی صبر کنی که دنیای جدید بیاد دنبالت. باید بری اون بیرون و بخشی از این دنیا بشی؛ البته با وجود اشتباه‌های قبلیت.»

دختر، کتاب می‌دزدید، ولی کلمه نداشت.

شنیدن صدای زجرکشیدنِ یک دانش‌آموزِ دیگر در راهرو لذت‌بخش نبود، اما همین حقیقت که این سرنوشت فقط قسمتِ دیگری می‌شد اگر باعث دلگرمی نبود، باعث راحتی خیال بود.

چون هرچه نباشد از نظر او کتاب‌ها ارزشمندترین چیزها بودند، اما دوست داشت روشن‌شدن آتش را ببیند.

من حرف زیاد می‌زنم... من اهل خشونت نیستم. من قصد آزار کسی را ندارم.

هر فرصتی باعث به‌وجودآمدن فرصت‌های بعدی می‌شود، همان‌طور که خطرکردن باعث به‌وجودآمدن ریسک‌های بعدی می‌شود، و زندگی هم زندگی به‌دنبال دارد و مرگ هم زمینهٔ مرگ‌های بعدی است.

می‌گویند جنگ بهترین دوست مرگ است ولی من باید این ماجرا را از نقطه نظر دیگری برای شما به تصویر بکشم. از نظر من جنگ مثل رئیس جدیدی است که توقعات ناممکن دارد. بالای سرتان می‌ایستد و فقط بی‌وقفه یک چیز را تکرار می‌کند: «یالا دیگه، تمومش کن، تمومش کن.» پس تو بیشتر کار می‌کنی. کار را به انجام می‌رسانی. ولی آن رئیس از تو تشکر نمی‌کند، بلکه توقعش بیشتر می‌شود.

تعریفی از یک عبارت که در فرهنگ لغات پیدا نمی‌شود ‫ترک‌نکردن: نشانهٔ عشق و اعتماد ‫که اغلب توسط بچه‌ها شناسایی می‌شود

اکثریت مردم خوب می‌دانستند و آگاه بودند که اصلاً مسئلهٔ «اگر» و «شاید» نبود بلکه مسئلهٔ «کِی» بود.

فقط از من نخواهید باعاطفه باشم. من و عطوفت هیچ ربطی به هم نداریم.

قطعاً من هم می‌توانم بانشاط باشم. من هم می‌توانم باشعور باشم؛

از من نخواهید باعاطفه باشم. من و عطوفت هیچ ربطی به هم نداریم.