بریده‌هایی از کتاب حضرت حجت (عج)

حضرت (عج) فرمود: یکی از آن کارهایی که خیلی مورد توجه واقع می‌شود، این است که به محض این‌که صدای اذان بلند شد، دعای «اللَّهُمَّ کُن لِوَلِیَّک...» را بخوانی! [این نقل] خیلی موافق اعتبار است!

«بعضی وقت‌ها انسان می‌بیند یک حال خوشی دارد؛ حالت نورانی دارد! نمی‌داند علتش چیست. هر چه فکر می‌کند، هیچ علتی پیدا نمی‌کند. نه کار خاصی کرده، نه نماز خاصی خوانده؛ هیچ کاری نکرده است! نمی‌داند در کوچه‌ای، جایی، رد می‌شده و فقط به نحو گذرا حضرت (عج) از کنارش رد شده است. این نورانیّت و حال خوش، به همین جهت در این شخص ایجاد شده است.»

هر وقت دلتان برای حضرت (عج) تنگ شد، به قرآن نگاه کنید!

اشکال در این است که خودمان را اصلاح نمی‌کردیم و نکردیم و نخواهیم کرد. حاضر نیستیم خودمان را اصلاح کنیم. اگر ما خودمان را اصلاح می‌کردیم، به این بلاها مبتلا نمی‌شدیم.

از آقا شیخ ابراهیم صاحب‌الزمانی که وفاتش با حاج شیخ عبدالکریم یک هفته تفاوت داشت، نقل می‌کنند ایام اعتکاف بوده که ایشان در مسجد کوفه حضرت (عج) را خواب می‌بیند که می‌فرماید: ببین، این معتکفین، خوبان و اخیار مردم هستند؛ اما هر کدام حاجتی دارد و هیچ‌کدام به فکر من نیستند! در یک تشرّفی شاید نقل کرده که [حضرت (عج)] فرمود: «برای من غریب دعا کنید!»

وقتی تأمّل می‌کنیم، می‌بینیم همه قضایای امام حسین (ع) در یک روز واقع شد، و وقتی مردم کوفه و بصره از قضیه شهادت آن حضرت مطلع شدند، ناراحت شدند و خدا می‌داند که اهل ایمان از ابتلای آن حضرت و شهادت و اسارت اهل‌بیت (ع) چقدر ناراحت بودند؛ به‌حدی که گویا باورشان نمی‌شد! در طول این مدت، دل اهل ایمان خون بود. اما ما بیش از هزار سال است که گرفتاریم و حضرت حجت (عج) گرفتار است و دشمن‌ها نمی‌گذارند بیاید و او را حبس کرده‌اند. آیا حبسی از این بالاتر که نتواند خود را در هیچ آبادی نشان دهد و خود را معرفی کند؟!

روایت داریم که در آخرالزمان همه هلاک می‌شوند «اِلّا مَن دَعا بِالَفَرج» (مگر کسی که برای فرج دعا کند). اصولاً همین دعای فرج یک امیدواری و یک نوع ارتباط روحی با صاحب دعاست و این خود، مرتبه‌ای از فرج می‌باشد.

حضرت (عج) برای کسی که دعا کند، غایب نیست

هر کس باید به فکر خود باشد و راهی برای ارتباط با حضرت حجت (عج) و فرج شخصی خویش پیدا کند؛ خواه ظهور و فرج آن حضرت دور باشد، یا نزدیک. ارتباط و وصل با آن حضرت و فرج شخصی، امر اختیاری ماست، به‌خلاف ظهور و فرج عمومی؛ با این حال چرا به این اهمیت نمی‌دهیم که چگونه با آن حضرت ارتباط برقرار کنیم و از این مطلب غافل هستیم، ولی به ظهور و دیدار عمومی آن حضرت اهمیت می‌دهیم؟ و حال آن‌که اگر برای فرج شخصی به اصلاح خود نپردازیم، بیم آن است که در ظهور آن حضرت از او فرار کنیم، چون راهی که می‌رویم، راه کسانی است که اَهَم و مهمی قائل نیستند.

اگر ظهور حضرت حجت (عج) نزدیک باشد، باید هر کس خود را برای آن روز مهیا سازد؛ از جمله این‌که از گناهان توبه کند. همین توبه باعث می‌شود که این‌همه بلاهایی که بر سر شیعه آمده است، که واقعاً بی‌سابقه است، و بلاهای دیگری که تا قبل از ظهور آن حضرت پیش می‌آید، از سر شیعه رفع و دفع گردد.

«راهنمایی از امام زمان (ع) بخواهید. او حاضر است؛ به‌گونه‌ای که گویا در حضور ایشان هستید.»

ایشان می‌فرمود: «چقدر حضرت (عج) مهربان است به کسانی که اسمش را می‌برند و صدایش می‌زنند و از او استغاثه می‌کنند. از پدر و مادر هم به آن‌ها مهربان‌تر است!»

«به تجربه برای من ثابت شده است که اگر کوتاهی در مسائل عبادی [مستحبات] حاصل نشود، [یادگیری] درسی که نیاز به یک ساعت مطالعه دارد، در ده دقیقه انجام می‌شود.»

هر وقت دلتان برای حضرت (عج) تنگ شد، به قرآن نگاه کنید!

از جمله مراتب معرفت به امام، این است که یقین داشته باشد در زمان غیبت، عنایات و افاضات حضرت صاحب‌الزمان (عج) دائماً شامل حال انسان‌ها می‌شود

«چقدر حضرت (عج) مهربان است به کسانی که اسمش را می‌برند و صدایش می‌زنند و از او استغاثه می‌کنند. از پدر و مادر هم به آن‌ها مهربان‌تر است!»

«حتی اگر با دعا برای ظهور حضرت (عج)، به مصالحی فرج عام حاصل نشود، قطعاً برای خود دعا کننده فرج شخصی حاصل می‌گردد.»

حضرت (عج) فرمود: «لازم نیست شما زحمت بکشید خدمت ما برسید. شما خودتان را اصلاح کنید، ما خدمت شما می‌رسیم!»

«چقدر سخت است، اگر برای ما این امر ملکه نشود که در هر کاری که می‌خواهیم اقدام کنیم و انجام دهیم، ابتدا رضایت و عدم رضایت او (عج) را در نظر نگیریم و رضایت و خشنودی او را جلب ننماییم!»

حضرت حجت (عج) در هر ساعت از شبانه روز، مشکلات مؤمنان را در سراسر عالم رسیدگی و حوایج آن‌ها را بر طرف می‌کند و از استغاثه‌کنندگان دستگیری می‌نماید.

گفتن «یا صَاحب‌الزَّمان أَغِثنی، یا صَاحب‌الزَّمان أَدِرکنی» کار اسم أعظم می‌کند.

ای‌کاش «لَیس» بودن و هیچ بودن عالم امکان را درک می‌کردیم، و برای هیچ این‌قدر ارزش و اعتبار قائل نمی‌شدیم، و بر سر هیچ این‌همه با هم نزاع نمی‌کردیم!

مؤمن واقعی همواره به فکر نفع رساندن به دیگران است.

در هر واقعه و در هر حرکت و سکون، مشکل اصلی، تشخیص تکلیف است و بعد مشکل‌تر از آن، عمل به آن تکلیف.

«چقدر حضرت (عج) مهربان است به کسانی که اسمش را می‌برند و صدایش می‌زنند و از او استغاثه می‌کنند. از پدر و مادر هم به آن‌ها مهربان‌تر است!»

«وَ لَنَبْلُوَنَّکمْ بِشَی‌ءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَ الْجُوعِ وَ نَقْصٍ مِنَ الْأَمْوالِ وَ الْأَنْفُسِ وَ الثَّمَراتِ وَ بَشِّرِ الصَّابِرین»‌ (قطعاً شما را به نوعی از ترس و گرسنگی و زیان مالی و جانی و کمبود محصول، آزمایش می‌کنیم، و صابران را نوید بده)؛ یعنی صابران را به فرج و ظهور حضرت حجت (عج) بشارت ده. فریب نقشه‌های کفار را نخوریم و مجذوب آن‌ها نشویم!

ایشان گاهی با لبخندی پرمعنا می‌فرمود: «بعضی وقت‌ها انسان می‌بیند یک حال خوشی دارد؛ حالت نورانی دارد! نمی‌داند علتش چیست. هر چه فکر می‌کند، هیچ علتی پیدا نمی‌کند. نه کار خاصی کرده، نه نماز خاصی خوانده؛ هیچ کاری نکرده است! نمی‌داند در کوچه‌ای، جایی، رد می‌شده و فقط به نحو گذرا حضرت (عج) از کنارش رد شده است. این نورانیّت و حال خوش، به همین جهت در این شخص ایجاد شده است.» سپس فرمودند: «آخر می‌شود انسان از کنار کوه ایمان رد شود و در او تأثیر نگذارد؟!»

آیت‌الله بهجت (قدس سره) تأکید فراوان داشت که با وجود محدودیت‌های ایام غیبت و عدم بروز ظاهری و عمومی در جامعه، عنایات آن حضرت به آنچه بیان شد، محدود نمی‌شود و حضرت حجت (عج) در هر ساعت از شبانه روز، مشکلات مؤمنان را در سراسر عالم رسیدگی و حوایج آن‌ها را بر طرف می‌کند و از استغاثه‌کنندگان دستگیری می‌نماید. معظّم‌له همواره این نعمت‌ها را یادآوری می‌نمود و اهل ایمان را به استفاده از آن ترغیب می‌کرد. ایشان می‌فرمود: «چقدر حضرت (عج) مهربان است به کسانی که اسمش را می‌برند و صدایش می‌زنند و از او استغاثه می‌کنند. از پدر و مادر هم به آن‌ها مهربان‌تر است!»

«حتی اگر با دعا برای ظهور حضرت (عج)، به مصالحی فرج عام حاصل نشود، قطعاً برای خود دعا کننده فرج شخصی حاصل می‌گردد.»

بهجت (قدس سره) تأکید زیادی داشت که برای حفظ ارتباط با حضرت حجت (عج) باید انسان مراقبت دائم داشته باشد تا میزان و درجه این ارتباط قلبی را بداند و تغییرات آن را حس کند. ایشان می‌فرمود: کسانی که به فکر قلب خود هستند، بالا و پایین رفتن آن را می‌فهمند. درجه اتصال و ارتباط قلبی، مثل درجات دماسنج است. البته میزان دقت دماسنج‌ها متفاوت است؛ برخی تنها اختلاف یک درجه را نشان داده و برخی از آن‌ها حتی اختلاف یک صدم درجه را نیز نشان می‌دهند. میزان ارتباط قلبی انسان با امام زمان (ع) نیز دارای درجات دقیقی است و شدت و ضعف دارد. هر قدر انسان مراقبه قلبی بیشتری داشته باشد، دماسنج قلبش دقیق‌تر خواهد شد و کم و زیاد شدن این درجات را سریع‌تر و دقیق‌تر حس خواهد کرد.