بریده‌هایی از کتاب کلیدهای رفتار با کودک مبتلا به اوتیسم

اوتیسم، نوعی اختلال رشدی نیز محسوب می‌شود. این اختلال، بر بسیاری از ابعاد رشدی و تکاملی کودک، تأثیر می‌گذارد. وجود چنین نقصی، سبب می‌شود که کودکان مبتلا به اوتیسم، به‌وسیله حواس خود، اطلاعات را به گونه‌ای دیگر پردازش کنند. به‌این‌صورت آن‌ها، نسبت به محیط اطرافشان، بیش‌ازحد واکنش نشان می‌دهند یا برعکس، عکس‌العمل کمی از خود بروز می‌دهند. این کودکان، با کج‌خلقی و یا کناره‌گیری کردن از دیگران، مشکلات شنوایی، لامسه، بویایی و یا حرکتی خود را، از دید دیگران مخفی نگاه می‌دارند. این امر، سبب می‌شود که این کودکان نتوانند تأثیر متقابل را از دیگران دریافت کنند، تأثیری که برای رشد و تکامل بدان نیازمندند.

توانایی گفتاری و شنیداری کودکان اوتیسمی، دامنه وسیعی را شامل می‌شود. در حقیقت، در این بچه‌ها، توانایی صحبت کردن و درک آنچه می‌شنوند، گوناگون است. این‌طور به‌نظر می‌رسد که بعضی از آن‌ها، ناشنوا هستند، چون به گونه‌ای ناموزون پاسخ می‌دهند که گویی صدایی را نشنیده‌اند. بسیاری از این کودکان، به‌هیچ‌وجه، نمی‌توانند ارتباط کلامی یا غیرکلامی برقرار سازند. این موضوع، میزان سردرگمی و ناامیدی آنان را افزایش می‌دهد. به‌نظر می‌رسد که بعضی از آن‌ها نیز، به زبان دیگری سخن می‌گویند.

آنان در تنظیم شدت صدای خود مشکل دارند و نمی‌توانند به‌درستی، آن را تحت تسلط خود داشته باشند. آنان به‌ندرت آغازگر گفت‌وگو هستند، زیرا قادر نیستند جایگاه اجتماعی خود را به‌درستی درک کنند.

اجازه دهید که متخصصان برای معمای اوتیسم، راه‌حل پیدا کنند. شما و فرزندتان از زندگی کردن در کنار یکدیگر و جدا از هم، لذت ببرید.