بریده‌هایی از کتاب ورق ها روی میز

فکر؟ فکر که زیاد دارم. اتفاقاً مشکل همین جاست که فکرهای زیادی دارم.

واقعیت که تغییر نمی‌کند، چه در مورد آن حرف بزنیم و چه سکوت کنیم. اینکه آدم از واقعیت فرار کند و وانمود کند اتفاقی نیفتاده، مشکلی را حل نمی‌کند. من خودم ترجیح می‌دهم مستقیم با واقعیت روبرو شوم، هر چه هم که تلخ و دردناک باشد.

آدم به هر حال خودش را لو می‌دهد، مگر اینکه اصلاً دهنش را ببیندد و حرف نزند. زبان رسواگر است.

قاتل که شاخ و دم ندارد.

آدم وقتی عصبی است معمولاً قضایا را به شکلی تعریف می‌کند که خودش دوست دارد آن طور می‌بود.

به نظرم انسان موجود فرومایه‌ای است و هیچ چیز به اندازه مرگ اطرافیان نمی‌تواند فرومایگی‌اش را نشان بدهد.

گناه بخشیدنی نیست، مادام و آدم بالاخره مکافاتش را پس می‌دهد.

به عقیده من آدم هر چه هم که مراقب خودش باشد و به «ایمنی» بیشتر از هر چیزی اهمیت بدهد، باز در معرض خطر است. ممکن است خیلی زودتر از بقیه بمیرد.

بعضی واقعیت‌ها را نمی‌شد انکار کرد.

امان از وقتی که مردی بین دو دختر قرار بگیرد و بینشان فاصله بیندازد.

با چشم بصیرت خیلی بیشتر از چشم سر چیزی می‌توان دید. کافی است تکیه بدهی به پشتی صندلی و چشم‌هایت را ببندی و ...