بریده‌هایی از کتاب برف تابستانی و هفت ثانیه سکوت عشق

حالا سال‌هاست که از هر چیز کامل و بی‌نقصی می‌ترسم. آن روزها مثل فوارهٔ آب بودند که وقتی به نقطهٔ اوج خود می‌رسد، ناگهان شروع می‌کند به سقوط کردن. همهٔ چیزهای کامل و بی‌نقص همین‌طورند؛ وقتی به نقطهٔ کمال‌شان می‌رسند، ناگهان ناپدید می‌شوند.

احساس کردم مثل قلوه‌سنگی در بستر رودخانه در حال فرسودن و ساییدنم. فهمیدم نامه‌هایی که در ذهن خود برای کسی می‌نویسی بسیار ویرانگرتر از نامه‌های نوشته‌شده روی کاغذند

وقتی هیچ جایی برای رفتن نداری، هر جایی دل‌مون بخواد می‌تونیم بریم!»

کسی که اگر یک روز او را نبینی، انگار نظم جهان به هم خورده است.

متوجه شدم دوست داشتن مثل صدایی است که فقط در سکوت می‌توانی آن را بشنوی. وقتی زندگی‌ات پُر از هیاهوست یا هر روز کسی را ملاقات می‌کنی یا ساعت‌ها با او در حال حرف زدن هستی خودت فکر می‌کنی دوستش داری، فکر می‌کنی دوست داشتن همین است، اما زمانی می‌توانی احساس واقعی‌ات را لمس کنی که همهٔ صداها خاموش می‌شوند.

گاهی تعجب می‌کردم چه‌طور فقط حرف زدن با کسی می‌تواند آن‌قدر همه‌چیز را در زندگی آدم تغییر دهد.

وقتی از عشق صحبت می‌کنیم دربارهٔ ثانیه‌ها حرف می‌زنیم، نه دربارهٔ سال‌ها و ابدیت. مثل ثانیه‌های کوتاه و گذرای برابر شدن دو کفهٔ ترازو یا عبور دو عقربهٔ ساعت از روی هم.

وقتی که فیلم تمام می‌شود به معنای آن نیست که دیگر آن را دوست نداری یا فراموشش می‌کنی. فقط به‌سادگی فیلم تمام شده است.

می‌گویند غرش ترسناکی که از شکست دیوار صوتی ایجاد می‌شود حاصلِ جمع شدن امواج صدا در یک نقطه است، اما کم‌تر کسی می‌داند که جمع شدن امواج سکوت در یک نقطه چه قدرت عظیمی دارد.

ولی یک کوه همیشه مسیرهای مختلفی برای صعود دارد. ممکن است بارها از مسیری یک قله را فتح کرده باشی، ولی در مسیری دیگر پای همان کوه از نفس بیفتی.

انگار «رابطه» مثل حیوانی خانگی است که همیشه کنارت بوده، ولی یک روز از در بیرون می‌رود و دیگر هیچ‌وقت پیدایش نمی‌کنی.

آدمی که فقط از دور نگاهش نمی‌کنی که او را بشناسی، بلکه دلت می‌خواهد نزدیکش شوی تا او هم تو را بشناسد.

چه‌طور زیبایی می‌تواند رویهٔ ترسناک و چندش‌آور و تاریکی هم داشته باشد؟

حتی برای عشق هم مرزی وجود دارد که وقتی از آن عبور می‌کنی تبدیل به شکل تازه‌ای از تنهایی می‌شود، چون کسی آن‌قدر به تو نزدیک می‌شود که دیگر او را در هیچ‌چیزی جدا از خودت نمی‌بینی و وقتی کنار هم هستید باز هم در این جهان بزرگ و اسرارآمیز تنهایید

من توی خانهٔ خودمان گم شده بودم و باید دوباره ذره‌ذره تمام اجزایش را می‌شناختم.

نوشتن مثل آینه‌ای جادویی بود که خود دیگر و واقعی‌تری از تو درونش زندگی می‌کند و با تماشایش می‌توانی ابعاد عجیبی از وجود خودت را پیدا کنی.

جلوِ سیلان کلمات را گرفتن از بریدن هر چوبی سخت‌تر بود.

به گمانم آدم فقط در شرایط معمولی می‌تواند دربارهٔ چیزهای مهم حرف بزند، وقتی واقعاً در شرایطی سخت و مهم قرار می‌گیری فقط می‌توانی دربارهٔ چیزهای معمولی حرف بزنی.

با همین کلمه‌هاست که ما چیزهایی را می‌سازیم و با همین کلمه‌هاست که چیزهایی را ویران می‌کنیم.

چیز دیگری که در آن زمان فهمیدم این بود که وقتی از عشق صحبت می‌کنیم دربارهٔ ثانیه‌ها حرف می‌زنیم، نه دربارهٔ سال‌ها و ابدیت. مثل ثانیه‌های کوتاه و گذرای برابر شدن دو کفهٔ ترازو یا عبور دو عقربهٔ ساعت از روی هم.

به گمانم آدم فقط در شرایط معمولی می‌تواند دربارهٔ چیزهای مهم حرف بزند، وقتی واقعاً در شرایطی سخت و مهم قرار می‌گیری فقط می‌توانی دربارهٔ چیزهای معمولی حرف بزنی.

آن لحظه‌هایی بود که خودت می‌دانی خاطره‌ای برای آینده می‌سازی و بیش‌تر از آن‌که در همان لحظه حضور داشته باشی آن را از چشم‌انداز آینده می‌بینی.

همان‌طور که یک خانه از تخته‌های چوبی و بلوک‌های سیمانی و ورقه‌های آهنی ساخته می‌شود، چیزهای مهمی در زندگی هستند که با کلمات ساخته می‌شوند

«صدای واقعی عشق را در سکوت می‌توان شنید.»

شود. در پیاده‌روِ عریض خیابان انقلاب آدم‌های زیادی در حال رفت‌وآمد بودند که هر کدام‌شان می‌توانستند داستان منحصربه‌فرد زندگی خود را داشته باشند.

حتی برای عشق هم مرزی وجود دارد که وقتی از آن عبور می‌کنی تبدیل به شکل تازه‌ای از تنهایی می‌شود، چون کسی آن‌قدر به تو نزدیک می‌شود که دیگر او را در هیچ‌چیزی جدا از خودت نمی‌بینی و وقتی کنار هم هستید باز هم در این جهان بزرگ و اسرارآمیز تنهایید.

متوجه شدم دوست داشتن مثل صدایی است که فقط در سکوت می‌توانی آن را بشنوی.

انگار دوست داشتن او بخشی از تنم باشد