بریده‌هایی از کتاب برف تابستانی و هفت ثانیه سکوت عشق

حالا سال‌هاست که از هر چیز کامل و بی‌نقصی می‌ترسم. آن روزها مثل فوارهٔ آب بودند که وقتی به نقطهٔ اوج خود می‌رسد، ناگهان شروع می‌کند به سقوط کردن. همهٔ چیزهای کامل و بی‌نقص همین‌طورند؛ وقتی به نقطهٔ کمال‌شان می‌رسند، ناگهان ناپدید می‌شوند.

احساس کردم مثل قلوه‌سنگی در بستر رودخانه در حال فرسودن و ساییدنم. فهمیدم نامه‌هایی که در ذهن خود برای کسی می‌نویسی بسیار ویرانگرتر از نامه‌های نوشته‌شده روی کاغذند

گاهی تعجب می‌کردم چه‌طور فقط حرف زدن با کسی می‌تواند آن‌قدر همه‌چیز را در زندگی آدم تغییر دهد.

وقتی که فیلم تمام می‌شود به معنای آن نیست که دیگر آن را دوست نداری یا فراموشش می‌کنی. فقط به‌سادگی فیلم تمام شده است.

جلوِ سیلان کلمات را گرفتن از بریدن هر چوبی سخت‌تر بود.

به گمانم آدم فقط در شرایط معمولی می‌تواند دربارهٔ چیزهای مهم حرف بزند، وقتی واقعاً در شرایطی سخت و مهم قرار می‌گیری فقط می‌توانی دربارهٔ چیزهای معمولی حرف بزنی.

با همین کلمه‌هاست که ما چیزهایی را می‌سازیم و با همین کلمه‌هاست که چیزهایی را ویران می‌کنیم.

چیز دیگری که در آن زمان فهمیدم این بود که وقتی از عشق صحبت می‌کنیم دربارهٔ ثانیه‌ها حرف می‌زنیم، نه دربارهٔ سال‌ها و ابدیت. مثل ثانیه‌های کوتاه و گذرای برابر شدن دو کفهٔ ترازو یا عبور دو عقربهٔ ساعت از روی هم.

به گمانم آدم فقط در شرایط معمولی می‌تواند دربارهٔ چیزهای مهم حرف بزند، وقتی واقعاً در شرایطی سخت و مهم قرار می‌گیری فقط می‌توانی دربارهٔ چیزهای معمولی حرف بزنی.

آن لحظه‌هایی بود که خودت می‌دانی خاطره‌ای برای آینده می‌سازی و بیش‌تر از آن‌که در همان لحظه حضور داشته باشی آن را از چشم‌انداز آینده می‌بینی.

همان‌طور که یک خانه از تخته‌های چوبی و بلوک‌های سیمانی و ورقه‌های آهنی ساخته می‌شود، چیزهای مهمی در زندگی هستند که با کلمات ساخته می‌شوند

«صدای واقعی عشق را در سکوت می‌توان شنید.»

شود. در پیاده‌روِ عریض خیابان انقلاب آدم‌های زیادی در حال رفت‌وآمد بودند که هر کدام‌شان می‌توانستند داستان منحصربه‌فرد زندگی خود را داشته باشند.

حتی برای عشق هم مرزی وجود دارد که وقتی از آن عبور می‌کنی تبدیل به شکل تازه‌ای از تنهایی می‌شود، چون کسی آن‌قدر به تو نزدیک می‌شود که دیگر او را در هیچ‌چیزی جدا از خودت نمی‌بینی و وقتی کنار هم هستید باز هم در این جهان بزرگ و اسرارآمیز تنهایید.

متوجه شدم دوست داشتن مثل صدایی است که فقط در سکوت می‌توانی آن را بشنوی.

وقتی از عشق صحبت می‌کنیم دربارهٔ ثانیه‌ها حرف می‌زنیم، نه دربارهٔ سال‌ها و ابدیت. مثل ثانیه‌های کوتاه و گذرای برابر شدن دو کفهٔ ترازو یا عبور دو عقربهٔ ساعت از روی هم.

انگار دوست داشتن او بخشی از تنم باشد