بریده‌هایی از کتاب ویتگنشتاین: راهنمایی برای سرگشتگان

لازمه کار، اقامه این برهان بود که همه حقایق ریاضی را می‌توان به حقایق منطقی ترجمه کرد و قضایای (theorems) ریاضیات به قضایای منطق مربوط می‌شوند.

ویتگنشتاین در اثر متأخرش از فنی‌گویی فلسفی نفرتی محسوس داشت، زیرا فکر می‌کرد این فنی‌گویی‌هابه‌جای آن‌که ماهیت مسائل فلسفی را روشن سازند آن‌ها را تیره و تار می‌کنند.

شناخت اوضاع و احوال حاکم بر نگارش اثر ویتگنشتاین ارزشمند است.

راسل اظهار می‌کرد «... او این مسائل را حل خواهد کرد، من برای این کار خیلی پیرم؛ مسائلی که من در اثرم مطرح می‌کنم، ذهن تازه و نیروی جوانی می‌طلبد. او همان جوانی است که آدم امیدش را دارد» (نامه به اتولاین مورل. ۲۲ مارس ۱۹۱۲) .

فرگه و راسل نگرانِ این بودند که ریاضیات زمانه‌شان بر شالوده‌های نامناسبی متکی است و بر آن بودند که ریاضیات را بر شالوده منطقی قرص و محکمی قرار دهند.

بخش اعظم فلسفه تحلیلی قرن بیستم این نظر ویتگنشتاین را نپذیرفته که اغتشاش زبانی، ریشه مسائل فلسفی است. بلکه از میراث فلسفی فرگه و راسل حمایت بیش‌تری کرده تا ویتگنشتاین، و به آنچه که سنت مقبول به عنوان مسائل فلسفه توصیف می‌کند توجهی نظام‌مند نشان داده است.