بریده‌هایی از کتاب آدم خواران

او یک پروسی نبود... او بی‌گناه بود...

نفسی صرفاً از روی عادت می‌کشید.

تنها آرزویش مرگی سریع و راحت بود

دکتر کنار جنازه نشست و بعد از بررسی بدنی گفت: «او شش‌ماهه حامله بوده.» الی‌مونده با وحشت گفت: «چی؟ حامله؟!» دکتر گفت: «کنارش روی برف‌ها نوشته دوستت دارم.»

از این وضعیت حتی شیطان هم به گریه می‌افتاد.

«هنوز هم در این کشور نسبتاً پیشرفته آدم بی‌سواد داریم. بیشتر آدم‌های عضو انجمن بلد نیستند حتی اسم خودشان را بنویسند. خیر سرشان

آلن با تأسف سری تکان داد و به این فکر کرد که مردمان این‌جا، علی‌رغم مشکلات و بی‌پولی، باز هم می‌خندند و مقاومت می‌کنند.

‫«به‌خدا حیوانات درنده هم این‌قدر وحشی نیستند! شما از آن‌ها هم پست‌ترید...»

خدای من، چقدر تو مهربان و وفاداری. انگار به این دنیا آمدی تا عشق بورزی و چشمانت یادآور آبی آسمان است

«هوا جوری گرم است که احساس می‌کنم درون دهانم آتش دارم! امکان دارد با آب دهانم بتوانم آتش راه بیاندازم.»

من نمی‌توانم در چشم پدرها و مادرهایی نگاه کنم که فرزندشان به‌جای من به جبهه رفته است

هنوز هم در این کشور نسبتاً پیشرفته آدم بی‌سواد داریم. بیشتر آدم‌های عضو انجمن بلد نیستند حتی اسم خودشان را بنویسند. خیر سرشان مردان بزرگی هستند. از تمام ساکنان این‌جا فقط ۹ تا شاگرد پسر دارم.

به این فکر کرد که مردمان این‌جا، علی‌رغم مشکلات و بی‌پولی، باز هم می‌خندند و مقاومت می‌کنند.

آلن تاجر خوک را شناخت؛ هزینهٔ سنگ قبر دخترش را داده بود.

آلن دومونی قربانی یک سوءتفاهم شده بود. کسانی آن‌جا بودند که حتی نام او را نمی‌دانستند و از یکدیگر هویت جنازه را می‌پرسیدند.

«چهار بار با مشت به دهان دومونی زدم و از این کار خوشحالم!» «کی؟ دومونی؟» «همین پروسی را می‌گویم.»

«کنارش روی برف‌ها نوشته دوستت دارم.»

پروژه‌های آلن دومونی برای آب نیزون به سرانجام رسید.