بریده‌هایی از کتاب جادوی موثر بی خیالی

مادهٔ اولیه و حیاتی برای به کار بستن روش عدم تأسف ـ حتی قبل از اینکه وارد قدم اول شویم و بخواهیم با ادب و راست‌گو باشیم ـ این است که دست از اهمیت دادن به آنچه مردم فکر می‌کنند بردارید. بیایید این موضوع را بیشتر باز کنیم. شما باید دست از اهمیت دادن به آنچه دیگران فکر می‌کنند بردارید. اگر روش عدم تأسف درها را به‌سوی جادوی دگرگون‌کننده باز کند، بی‌خیالی نسبت به فکر دیگران چیزی است که باعث می‌شود همه چیز سر جای خود قرار بگیرد،

تا به حال، احتمالاً، شما در چنین موقعیتی، سری تکان می‌دادید و لبخندی می‌زدید. شاید حتی بیست دقیقهٔ لعنتی را صرف گوش دادن به استیسی می‌کردید که همین‌طور یک‌ریز راجع به ایرادهای پدر و مادرانی حرف می‌زند که کارها را طوری انجام نمی‌دهند که او درست می‌داند. قبول منفعلانهٔ این وضعیت مثلِ خوره، شما را از درون می‌خورد. رفیق! تو به جادویی نیازی داری که زندگی‌ات را تغییر دهد. بنابراین، دفعهٔ دیگر که چنین اتفاقاتی افتاد، فقط به‌آرامی، به استیسی نگاه کنید، شانه‌هایتان را بالا بیندازید و بگویید: «می‌دونم، می‌دونم. بالاخره، هر کسی عقیده‌ای داره!» بعد، موضوع بحث را عوض کنید و به محدوده‌ای بی‌طرف ببرید؛ مثلاً، جرج کلونی هر چه پیرتر می‌شود، خوش‌تیپ‌تر می‌شود، لامصب!

در سال‌های بعد، کم‌کم از اهمیت دادن به چیزهای کوچکی که اذیتم می‌کردند دست برداشتم. به خیلی از کسانی که روابط خارج از محیط کار می‌خواستند «نه» گفتم. در فیس‌بوک، دوستی‌ام را با برخی از افرادی که واقعاً آزاردهنده بودند قطع کردم. با این قضیه که رنج ببرم و باز هم «نقشی» در «نمایشنامهٔ» دیگران بازی کنم مخالفت کردم. کم‌کم احساس کردم حالم دارد بهتر می‌شود. مسئولیت کمتر، آرامش بیشتر. گوشی را روی بازاریابان تلفنی قطع کردم، با تازه‌کارها به گردش آخر هفته نرفتم و بعد از دیدن یک قسمت از فصل دوم سریال کاراگاه حقیقی، رهایش کردم. داشتم تبدیل به خود واقعی‌ام می‌شدم، کسی که می‌تواند روی افراد و چیزهایی تمرکز کند که واقعاً همان‌طور که ماری کوندو می‌گفت، «حال می‌دهند».

ما به‌عنوان انسان، حق داریم که به‌طور مؤدبانه، با عقیدهٔ کسی مخالفت کنیم یا هم‌عقیدهٔ او نباشیم. این وضعیت خنثی و بی‌طرفانه‌ای است؛ باعث آزار کسی نمی‌شود و کاملاً قابل دفاع است.