بریده‌هایی از کتاب قمارباز

اصیل‌زاده، حتا اگر همهٔ ثروتش را هم ببازد، نباید خم به ابرو بیاورد. پول دربرابر شأن و مقامش باید چنان بی‌ارزش باشد که برای ازدست‌دادنش اهمیتی قایل نشود و نگرانی‌ای به خود راه ندهد.

اصیل‌زاده، حتا اگر همهٔ ثروتش را هم ببازد، نباید خم به ابرو بیاورد. پول دربرابر شأن و مقامش باید چنان بی‌ارزش باشد که برای ازدست‌دادنش اهمیتی قایل نشود و نگرانی‌ای به خود راه ندهد.

آرزو می‌کردم پیشم بیاید و بگوید: «خوب می‌دانی که دوستت دارم» و حتا اگر این فکر دیوانه‌وار عملی نباشد، آن‌وقت... چه آرزویی باید داشته باشم. آیا می‌دانم چه آرزویی دارم؟ سرگردانم؛ همهٔ آن‌چه می‌خواهم این است که تمام عمر و برای همیشه کنار او، در هاله‌اش و در درخشندگی‌اش بمانم. بیش‌از این دیگر چیزی نمی‌دانم. آیا می‌توانم از او دور شوم؟

با لحنی خشک و به‌طرز خاصی توهین‌آمیز گفت: چرا باید مجبورتان بکنم خودتان را از بالای کوه شلان گنبرگ توی پرتگاه بیندازید؟ این کار کاملا بیهوده است. با هیجان فریاد زدم: تحسین‌آمیز، شما به‌عمد جای کلمهٔ تحسین‌آمیز، «بیهوده» را به‌کار بردید که مرا ازپا درآورید. می‌دانم در ذهن‌تان چه می‌گذرد. گفتید بیهوده. اما لذت و قدرتی مطلق، بی‌حد و اندازه، حتا اعمال‌کردن به یک مگس، نه‌تنها یک لذت، بلکه گونه‌ای حظ‌بردن است. بشر ذاتاً مستبد و خودکامه است: دوست دارد دیگران را رنج بدهد. شما هم سوای چیزهای دیگر، این کار را دوست دارید.

انگار می‌خواهد به من بفهماند: «هیچ اهمیتی به احساس‌هایت نسبت به خودم نمی‌دهم و برای هر حرفی که به من بگویی یا هر احساسی که نسبت به من داشته باشی، پشیزی ارزش قایل نیستم.»

راست است که آدم دلش می‌خواهد بهترین دوستش را، خوار و خفیف دربرابرش ببیند: دوستی بیش‌تر وقت‌ها بر پایهٔ تحقیر و سرافکندگی استوار است، این حقیقتی است قدیمی که همهٔ آدم‌های هوش‌مند با آن آشنا هستند