بریده‌هایی از کتاب باران پس از برف

باید بداند او که روزی دوستم داشت از هیچ کس دیگر ندارم انتظاری

برای دیدن من با لباس گرم بیا هوای خانه‌ی من برفی است محبوبم!

خطّ قرمز می‌کشد دور لبان خسته‌اش تا نگوید رنج‌هایی را که بی او می‌کشد

می‌رود مشهد زمانی که دلش از غم پُر است می‌رود صحن دلش را باز جارو می‌کشد

جلگه‌ی ما شده دیگر دل سوزان کویر نیست جز رفتن تو علت بی‌آبی‌ها

خواننده‌ی این قصه شاید دوست‌تر دارد باور کند ناراست‌گویی‌های چوپان را

گر چه حوضی منجمد در انتهای بهمنم آن که از دریا فراتر دوستت دارد منم

ماهیِ رقّاصِ قرمز پوشِ در تُنگاب زندانی! ماهی آزاد هم زندانی دریاست، می‌دانی؟

من دِهی کویری‌ام که عاشق توام تو حیاط سبز یک امام‌زاده‌ای

وقتی که خوشحال است خوشحالم، وقتی که غمگین است غمگینم با جاده‌ها همراه خواهم شد چون دوری‌اش را دوست‌تر دارم بیماری‌ام مانند مردم نیست، درمان که نه، درد است تسکینم بی او میان آتشم اما، با یاد او آتش گلستان است می‌سوزم و می‌رقصم از شادی، یعنی فقط عشق است آیینم

در قهوه‌ی عصرم چنان زل می‌زنم انگار افتاده عکس یار در اعماق فنجانم

این جاده‌ای که می‌کند از من جدا تو را می‌آورَد دوباره به این روستا تو را می‌آورد دوباره کنارم عزیز من از چنگ صد هزار زلیخا خدا تو را با چرخ دوره‌گرد رسیدی به کوچه‌ام من در میان آن همه کردم سوا تو را گنجشک‌ها به شاخه‌ی شاتوت نوک زدند انداختند در سبدم بی‌هوا تو را در روزهای قسمت عشق و فراق بود در خاطرم نمانده که دیدم کجا تو را معشوق باوفای منی، شاعران شهر ده قرن خوانده‌اند اگر بی‌وفا تو را

تنهایی‌ات، تنهایی‌ات، تنهایی‌ات، مَرد! بیش از تمام دردهایت جان‌گداز است

و هیچ کس نمی‌دانست که نام آن کبوتر غمگین کز قلب‌ها گریخته ایمان است "فروغ فرخزاد"