بریده‌هایی از کتاب آنی شرلی در اونلی (کتاب دوم)

گاهی‌اوقات برای حفظ اعتدال، بد نیست مردم بعضی از کارهایی را که دوست ندارند، انجام بدهند.»

ـ تو هیچ‌وقت نمی‌خواهی ازدواج کنی آنی؟ آنی همان‌طور که رو به شب مهتابی لبخند می‌زد، گفت: «شاید... یک روز... وقتی با همان‌که باید باشد روبه‌رو شوم.»

طوری زندگی کن که اسمت، حتی اگر در ابتدا چندان قشنگ نیست، زیبا به نظر بیاید و با یادآوری آن خاطرات خوشایند و دل‌نشینی در ذهن مردم زنده شود.

آنی گفت: «ولی بهتر نیست همیشه برای اتفاق‌های خوب آماده باشیم؟ چون احتمال وقوع پیشامد خوب به اندازهٔ احتمال وقوع پیشامد بد است.»

بیشتر مردم نمی‌توانند حرف‌های آدم را درک کنند؛ پس صحبت‌کردن با آنها فایده‌ای ندارد.

دیدن آسمان و ستاره‌ها همهٔ ناامیدی‌ها و غصه‌های کوچک را از ذهن پاک می‌کند،

یک بار آنی به ماریلا گفته بود: «به نظر من بهترین و شیرین‌ترین روز، روزی نیست که همهٔ اتفاق‌هایش باشکوه، شگفت‌انگیز یا هیجان‌آور باشند، بلکه روزی پر از شادی‌های کوچک و ساده است که یکی پس از دیگری مثل دانه‌های مروارید از گردن‌بند پایین می‌ریزند.»

گفت: «تو زیادی وسواس به خرج می‌دهی آنی! همهٔ ما اشتباه می‌کنیم، اما مردم فراموش می‌کنند.

یکی از ویژگی‌های این دنیا واقعاً آرامش‌بخش است؛ همیشه مطئنیم که بهار دیگری در راه است.

«ولی بهتر نیست همیشه برای اتفاق‌های خوب آماده باشیم؟ چون احتمال وقوع پیشامد خوب به اندازهٔ احتمال وقوع پیشامد بد است.»

ولی شما همهٔ واقعیت را به زبان نمی‌آورید، فقط قسمت ناخوشایندش را بازگو می‌کنید.

هروقت ایرادی از خودمان گرفتیم، باید به یکی از امتیازهایمان هم فکر کنیم تا امیدمان را از دست ندهیم.

هیچ‌کس نمی‌تواند افراد متخلف را یک‌جور دوست داشته باشد.

جرم نابخشودنی، داشتن اهداف پست است نه شکست‌خوردن

وقتی به آینه نگاه می‌کرد، فقط چهره‌ای ظریف و رنگ‌پریده با هفت کک‌ومک روی بینی‌اش را می‌دید. ولی آینه هرگز نشان نمی‌داد که چطور احساسات رنگارنگ و مسحورکننده‌اش، چون قابی گلی‌رنگ چهره‌اش را آذین بسته بودند یا آنکه نگاه رؤیایی و خندان چشم‌های درشتش چقدر اغفال‌کننده بودند

«اگر نصفه‌شب به اتاقت بروی، در را قفل کنی، پرده‌ها را بیندازی و عطسه کنی، روز بعد، خانم لیند می‌پرسد سرماخوردگی‌تان خوب شد؟»

این درس عبرتی بود تا دیگر درمورد هیچ گاوی قول ندهم.

خُب، هیچ‌وقت نمی‌شود دربارهٔ مردهای مجرد با اطمینان حرف زد.

آنی می‌گفت هرگز نباید قلب کسی را بشکنیم. به نظر می‌آید شکستن قلب، خیلی دردناک است. اگر لازم باشد، بهتر است به یک پسر لگد زد تااینکه قلبش را شکست.

ماریلا! اگر شکست بخورم، چه؟ ماریلا گفت: «هیچ‌کس یک‌روزه کاملاً شکست نمی‌خورد. همیشه باید به روزهایی که در راه‌اند، امیدوار بود. آنی! مشکل تو این است که فکر می‌کنی باید همه چیز را به آن بچه‌ها یاد بدهی و همهٔ اشکال‌هایشان را برطرف کنی و اگر موفق نشوی احساس می‌کنی شکست خورده‌ای.»

معلمی واقعاً شغل پرهیجانی است. البته جین می‌گوید خیلی یکنواخت است، اما من قبول ندارم. تقریباً هر روز اتفاق بامزه‌ای می‌افتد و بچه‌ها حرف‌های جالبی می‌زنند.

به‌زودی حتی در خانه‌هایمان هم احساس امنیت نمی‌کنیم

تابه‌حال دقت کرده‌ای وقتی مردم می‌گویند که وظیفهٔ خودشان می‌دانند مسئله‌ای را بیان کنند، باید منتظر شنیدن جمله‌های انتقادآمیز باشی؟ چرا هرگز هیچ‌کس وظیفهٔ خودش نمی‌داند مسائل خوشایندی را که درباره‌ات شنیده به گوشَت برساند؟

گاهی‌اوقات فکر می‌کنم دوست پیدا کردن هیچ فایده‌ای ندارد؛ چون پس از مدتی از زندگی‌ات بیرون می‌روند و طوری قلبت می‌شکند که آرزو می‌کنی ای‌کاش اصلاً با آنها آشنا نمی‌شدی.

پیشنهادهای او مثل فلفل است؛ اگر کم باشد عالی است، ولی هرچه زیادتر می‌شود، بیشتر می‌سوزاند.

اگر پول اضافی داشتم آنها را آتش می‌زدم و از تماشای سوختنشان لذت می‌بردم، ولی حاضر نبودم حتی یک سنت هم برای آن سالن خرج کنم

همین‌طور است... همین‌طور است... اما جیب من عمیق‌تر از موافقت من است.

رؤیاها مثل سایه‌اند، اشباحی خودسر و رقصان که هرگز نمی‌شود آنها را به چنگ آورد.

او همهٔ موعظه‌ها، نظرها و درخواست‌ها را در شش کلمه خلاصه می‌کند و مثل آجر توی سرت می‌کوبد.

نگاه غصه‌دار آنی عذابش می‌داد. او گفت: «فکر کنم پائول اروینگ هیچ‌وقت در کلیسا روی گردن یک دختر، کرم نمی‌گذارد، نه؟» آنی با ناراحتی گفت: «نه، هرگز.» دیوی گفت: «خُب، پس من هم ازاین‌بابت متأسفم. ولی کرم درشت و خوبی بود. وقتی وارد کلیسا می‌شدیم آن را از روی پله‌ها برداشتم. حیفم آمد هیچ استفاده‌ای از آن نکنم. به نظر تو جیغ‌های آن دختر خنده‌دار نبودند؟»