بریده‌هایی از کتاب دل بستگی

بیزاری‌ات مجال «خداحافظی» نداد آهسته گفتمت «به سلامت...»، گریستم

عشق را فریاد می‌زد چشم ما، اما دریغ بر زبان هرگز نیاوردیم... مغروریم ما

با اینکه دلشکسته، ولی ایستاده‌ایم هرلحظه یاد دوست توان می‌دهد به ما

با ما چه کرده بغض؟ که تا در هوای عشق لب باز می‌کنیم، سخن گریه می‌کند آیا دلت غبار گرفته‌ست؟ گریه کن انسان برای پاک شدن گریه می‌کند

این جام دل ماست که بند است به مویی ماییم و غم عشق... چه سنگی! چه سبویی!

می‌روی؟ باشد، ولی رسم است هنگام وداع یکدگر را گرم می‌گیرند یاران در بغل...

هرلحظه مرگ، چهره نشان می‌دهد به ما دنیا مگر پس از تو امان می‌دهد به ما؟

کسی که رفته ز دست تو یوسف است عزیز بر این زیان گران خون ببار! حق داری

به نور ماه قسم، شام تار می‌گذرد

دریغ! شادی دنیا چقدر کوتاه است شکفت تا گل لبخند من، بهار گذشت

اگر غم تو نباشد، هلاک خواهم شد حیات موج، گره‌خورده با پریشانی‌ست...

دنیای ما ز حادثۀ ناگهان پر است

چون شمع گریه کردم و در خود گداختم ای دوست! با تو سوختم و با تو ساختم افسون عشق بود که از قلب سنگ تو یک عمر در خیال خود آیینه ساختم گفتی که تیره‌روزی عاشق مقدر است آن شب که تار زلف تو را می‌نواختم گویی قمارخانۀ هیچ است روزگار هربار شادمان شدم از برد، باختم هرچند دست عشق به من زخم‌ها زده‌ست شکرخدا که دشمن خود را شناختم

ما کشتگان عاقبت‌اندیشی خودیم عمر من و تو با غم فردا گذشته است

هرچند روزگار پرم را شکسته است با یک اشاره باز به شوق تو می‌پرم

برای چیست که از رفتن تو دلنگرانم؟ مگر چقدر قرار است بی‌تو زنده بمانم

به قول اهل سخن شاعری زبانزدم، اما همیشه پیش تو لکنت گرفته است زبانم

به‌جز خیالِ وصالش چه بود قسمت ما؟ شدیم یک نفر از خیل دوست‌دارانش

شکرخدا که مهر تو افتاد در دلم این یوسف عزیز به کنعان من رسید

تبسمی و سلامی؛ گذشت زود از من چقدر ساده دل سخت را ربود از من به روی آینۀ جانم از غم دنیا غبار مختصری داشتم، زدود از من

از تو ای درد جدایی! سخت رنجوریم ما رنج ما درمان ندارد، زخم ناسوریم ما

چه باک ازینکه پیامت دعاست یا دشنام؟ برای عاشق چشم‌انتظار، هر دو یکی‌ست

قلم به دست گرفتم، ولی چه بنویسم؟ که شرح بی‌کسی‌ام در خطوط پیشانی‌ست

گویی قمارخانۀ هیچ است روزگار

دوران دلربایی گل‌ها گذشته است دیر آمدی! بهار تماشا گذشته است از شاخه‌های خشک، امید شکوفه نیست بیهوده دلبری مکن! از ما گذشته است بالای بسترم بنشین و دعا بخوان آه ای طبیب! وقت مداوا گذشته است ما کشتگان عاقبت‌اندیشی خودیم عمر من و تو با غم فردا گذشته است آیینه‌دار رنجم و چشم‌انتظار مرگ بگذر از آنچه بر منِ تنها گذشته است

لشکر موریم و غم سپاهِ سلیمان

چون شمع گریه کردم و در خود گداختم ای دوست! با تو سوختم و با تو ساختم افسون عشق بود که از قلب سنگ تو یک عمر در خیال خود آیینه ساختم گفتی که تیره‌روزی عاشق مقدر است آن شب که تار زلف تو را می‌نواختم گویی قمارخانۀ هیچ است روزگار هربار شادمان شدم از برد، باختم هرچند دست عشق به من زخم‌ها زده‌ست شکرخدا که دشمن خود را شناختم

سخن خلاصه کنم؛ عاشقی همان رنجی‌ست که در فراق ثریا به شهریار گذشت

آیینه‌ام، ولی ز تماشا مکدرم هرگز نخواستم به کسی جز تو بنگرم تا جلوه کرد در نظرم غنچۀ لبت دیگر بهار را به پشیزی نمی‌خرم تنها دل تو نیست که از عشق خسته است من نیز زخم‌خورده ازین نابرادرم هرچند روزگار پرم را شکسته است با یک اشاره باز به شوق تو می‌پرم گفتی تو نیز مثل منی، سخت عاشقی من هم چقدر ساده‌دل و زودباورم...

هرشب به یاد چشم تو، این شیشۀ شراب بر توبۀ شکستۀ من گریه می‌کند