بریده‌هایی از کتاب دل بستگی

بیزاری‌ات مجال «خداحافظی» نداد آهسته گفتمت «به سلامت...»، گریستم

عشق را فریاد می‌زد چشم ما، اما دریغ بر زبان هرگز نیاوردیم... مغروریم ما

با اینکه دلشکسته، ولی ایستاده‌ایم هرلحظه یاد دوست توان می‌دهد به ما

آیا دلت غبار گرفته‌ست؟ گریه کن انسان برای پاک شدن گریه می‌کند

از دورنگی‌های مردم خسته‌ام، حق با تو بود ‫باده پنهان در قبا دارند و قرآن در بغل

با ما چه کرده بغض؟ که تا در هوای عشق لب باز می‌کنیم، سخن گریه می‌کند آیا دلت غبار گرفته‌ست؟ گریه کن انسان برای پاک شدن گریه می‌کند

در بارگاه شاه نجف نوکریم ما با این مقام از همه عالم سریم ما ما را مخوان غلام علی، این مبالغه‌ست از خاک پای قنبر او کمتریم ما بوسیده‌ایم خوشۀ روی ضریح را عمری‌ست مست بادۀ بی‌ساغریم ما سنگی که با ولای تو آمیخت، لعل شد آری! قسم به «در نجف» گوهریم ما اهل ولا بدون بلا سر نمی‌کنند عمری‌ست داغدار غم مادریم ما

این جام دل ماست که بند است به مویی ماییم و غم عشق... چه سنگی! چه سبویی!

می‌روی؟ باشد، ولی رسم است هنگام وداع یکدگر را گرم می‌گیرند یاران در بغل...

هرلحظه مرگ، چهره نشان می‌دهد به ما دنیا مگر پس از تو امان می‌دهد به ما؟

ای کاش امیدی به خوشی‌های جهان بود ای سکۀ اقبال! دریغا که دورویی

کسی که رفته ز دست تو یوسف است عزیز بر این زیان گران خون ببار! حق داری

اگر غم تو نباشد، هلاک خواهم شد حیات موج، گره‌خورده با پریشانی‌ست...

به نور ماه قسم، شام تار می‌گذرد

دریغ! شادی دنیا چقدر کوتاه است شکفت تا گل لبخند من، بهار گذشت

دنیای ما ز حادثۀ ناگهان پر است

ما کشتگان عاقبت‌اندیشی خودیم عمر من و تو با غم فردا گذشته است

به‌جز خیالِ وصالش چه بود قسمت ما؟ شدیم یک نفر از خیل دوست‌دارانش

چه باک ازینکه پیامت دعاست یا دشنام؟ برای عاشق چشم‌انتظار، هر دو یکی‌ست

خیالِ جنت موعود و فکر آغوشت؟ خودت بگو که بهشت خدا کدامین است

چون شمع گریه کردم و در خود گداختم ای دوست! با تو سوختم و با تو ساختم افسون عشق بود که از قلب سنگ تو یک عمر در خیال خود آیینه ساختم گفتی که تیره‌روزی عاشق مقدر است آن شب که تار زلف تو را می‌نواختم گویی قمارخانۀ هیچ است روزگار هربار شادمان شدم از برد، باختم هرچند دست عشق به من زخم‌ها زده‌ست شکرخدا که دشمن خود را شناختم

ما کشتگان عاقبت‌اندیشی خودیم عمر من و تو با غم فردا گذشته است

هرچند روزگار پرم را شکسته است با یک اشاره باز به شوق تو می‌پرم

سخن خلاصه کنم؛ عاشقی همان رنجی‌ست که در فراق ثریا به شهریار گذشت

برای چیست که از رفتن تو دلنگرانم؟ مگر چقدر قرار است بی‌تو زنده بمانم

به قول اهل سخن شاعری زبانزدم، اما همیشه پیش تو لکنت گرفته است زبانم

از پیچ و تاب جادۀ غمبار روزگار خوشبخت آن کسی است که با همسفر گذشت

شکرخدا که مهر تو افتاد در دلم این یوسف عزیز به کنعان من رسید

تبسمی و سلامی؛ گذشت زود از من چقدر ساده دل سخت را ربود از من به روی آینۀ جانم از غم دنیا غبار مختصری داشتم، زدود از من

از تو ای درد جدایی! سخت رنجوریم ما رنج ما درمان ندارد، زخم ناسوریم ما