بریده‌هایی از کتاب دل بستگی

بیزاری‌ات مجال «خداحافظی» نداد آهسته گفتمت «به سلامت...»، گریستم

عشق را فریاد می‌زد چشم ما، اما دریغ بر زبان هرگز نیاوردیم... مغروریم ما

با اینکه دلشکسته، ولی ایستاده‌ایم هرلحظه یاد دوست توان می‌دهد به ما

این جام دل ماست که بند است به مویی ماییم و غم عشق... چه سنگی! چه سبویی!

می‌روی؟ باشد، ولی رسم است هنگام وداع یکدگر را گرم می‌گیرند یاران در بغل...

هرلحظه مرگ، چهره نشان می‌دهد به ما دنیا مگر پس از تو امان می‌دهد به ما؟

به نور ماه قسم، شام تار می‌گذرد

دریغ! شادی دنیا چقدر کوتاه است شکفت تا گل لبخند من، بهار گذشت

کسی که رفته ز دست تو یوسف است عزیز بر این زیان گران خون ببار! حق داری

اگر غم تو نباشد، هلاک خواهم شد حیات موج، گره‌خورده با پریشانی‌ست...

چون شمع گریه کردم و در خود گداختم ای دوست! با تو سوختم و با تو ساختم افسون عشق بود که از قلب سنگ تو یک عمر در خیال خود آیینه ساختم گفتی که تیره‌روزی عاشق مقدر است آن شب که تار زلف تو را می‌نواختم گویی قمارخانۀ هیچ است روزگار هربار شادمان شدم از برد، باختم هرچند دست عشق به من زخم‌ها زده‌ست شکرخدا که دشمن خود را شناختم

ما کشتگان عاقبت‌اندیشی خودیم عمر من و تو با غم فردا گذشته است

برای چیست که از رفتن تو دلنگرانم؟ مگر چقدر قرار است بی‌تو زنده بمانم

به‌جز خیالِ وصالش چه بود قسمت ما؟ شدیم یک نفر از خیل دوست‌دارانش

تبسمی و سلامی؛ گذشت زود از من چقدر ساده دل سخت را ربود از من به روی آینۀ جانم از غم دنیا غبار مختصری داشتم، زدود از من

از تو ای درد جدایی! سخت رنجوریم ما رنج ما درمان ندارد، زخم ناسوریم ما

چه باک ازینکه پیامت دعاست یا دشنام؟ برای عاشق چشم‌انتظار، هر دو یکی‌ست

دوران دلربایی گل‌ها گذشته است دیر آمدی! بهار تماشا گذشته است از شاخه‌های خشک، امید شکوفه نیست بیهوده دلبری مکن! از ما گذشته است بالای بسترم بنشین و دعا بخوان آه ای طبیب! وقت مداوا گذشته است ما کشتگان عاقبت‌اندیشی خودیم عمر من و تو با غم فردا گذشته است آیینه‌دار رنجم و چشم‌انتظار مرگ بگذر از آنچه بر منِ تنها گذشته است

هرچند روزگار پرم را شکسته است با یک اشاره باز به شوق تو می‌پرم

لشکر موریم و غم سپاهِ سلیمان

چون شمع گریه کردم و در خود گداختم ای دوست! با تو سوختم و با تو ساختم افسون عشق بود که از قلب سنگ تو یک عمر در خیال خود آیینه ساختم گفتی که تیره‌روزی عاشق مقدر است آن شب که تار زلف تو را می‌نواختم گویی قمارخانۀ هیچ است روزگار هربار شادمان شدم از برد، باختم هرچند دست عشق به من زخم‌ها زده‌ست شکرخدا که دشمن خود را شناختم

سخن خلاصه کنم؛ عاشقی همان رنجی‌ست که در فراق ثریا به شهریار گذشت

هرشب به یاد چشم تو، این شیشۀ شراب بر توبۀ شکستۀ من گریه می‌کند

به قول اهل سخن شاعری زبانزدم، اما همیشه پیش تو لکنت گرفته است زبانم

اگر که پای دلم ماندم از تکبر نیست به پای هرکه به پای تو ماند، می‌مانم

«یک روز» هم نبود و شمردم «هزار روز»... آری! جدایی تو به من بیشتر گذشت

از پیچ و تاب جادۀ غمبار روزگار خوشبخت آن کسی است که با همسفر گذشت

در او نشانی از غم دوری نیافتم سخت است گرچه گفتنش، انگار شاد بود...

شکرخدا که مهر تو افتاد در دلم این یوسف عزیز به کنعان من رسید

ناگاه دل بریدنت ای جان عجیب نیست دنیای ما ز حادثۀ ناگهان پر است