بریده‌هایی از کتاب دل بستگی

بیزاری‌ات مجال «خداحافظی» نداد آهسته گفتمت «به سلامت...»، گریستم

عشق را فریاد می‌زد چشم ما، اما دریغ بر زبان هرگز نیاوردیم... مغروریم ما

با اینکه دلشکسته، ولی ایستاده‌ایم هرلحظه یاد دوست توان می‌دهد به ما

از دورنگی‌های مردم خسته‌ام، حق با تو بود ‫باده پنهان در قبا دارند و قرآن در بغل

با ما چه کرده بغض؟ که تا در هوای عشق لب باز می‌کنیم، سخن گریه می‌کند آیا دلت غبار گرفته‌ست؟ گریه کن انسان برای پاک شدن گریه می‌کند

این جام دل ماست که بند است به مویی ماییم و غم عشق... چه سنگی! چه سبویی!

می‌روی؟ باشد، ولی رسم است هنگام وداع یکدگر را گرم می‌گیرند یاران در بغل...

کسی که رفته ز دست تو یوسف است عزیز بر این زیان گران خون ببار! حق داری

هرلحظه مرگ، چهره نشان می‌دهد به ما دنیا مگر پس از تو امان می‌دهد به ما؟

به نور ماه قسم، شام تار می‌گذرد

ای کاش امیدی به خوشی‌های جهان بود ای سکۀ اقبال! دریغا که دورویی

اگر غم تو نباشد، هلاک خواهم شد حیات موج، گره‌خورده با پریشانی‌ست...

دریغ! شادی دنیا چقدر کوتاه است شکفت تا گل لبخند من، بهار گذشت

دنیای ما ز حادثۀ ناگهان پر است

ما کشتگان عاقبت‌اندیشی خودیم عمر من و تو با غم فردا گذشته است

چون شمع گریه کردم و در خود گداختم ای دوست! با تو سوختم و با تو ساختم افسون عشق بود که از قلب سنگ تو یک عمر در خیال خود آیینه ساختم گفتی که تیره‌روزی عاشق مقدر است آن شب که تار زلف تو را می‌نواختم گویی قمارخانۀ هیچ است روزگار هربار شادمان شدم از برد، باختم هرچند دست عشق به من زخم‌ها زده‌ست شکرخدا که دشمن خود را شناختم

ما کشتگان عاقبت‌اندیشی خودیم عمر من و تو با غم فردا گذشته است

هرچند روزگار پرم را شکسته است با یک اشاره باز به شوق تو می‌پرم

برای چیست که از رفتن تو دلنگرانم؟ مگر چقدر قرار است بی‌تو زنده بمانم

به قول اهل سخن شاعری زبانزدم، اما همیشه پیش تو لکنت گرفته است زبانم

به‌جز خیالِ وصالش چه بود قسمت ما؟ شدیم یک نفر از خیل دوست‌دارانش

شکرخدا که مهر تو افتاد در دلم این یوسف عزیز به کنعان من رسید

تبسمی و سلامی؛ گذشت زود از من چقدر ساده دل سخت را ربود از من به روی آینۀ جانم از غم دنیا غبار مختصری داشتم، زدود از من

از تو ای درد جدایی! سخت رنجوریم ما رنج ما درمان ندارد، زخم ناسوریم ما

چه باک ازینکه پیامت دعاست یا دشنام؟ برای عاشق چشم‌انتظار، هر دو یکی‌ست

قلم به دست گرفتم، ولی چه بنویسم؟ که شرح بی‌کسی‌ام در خطوط پیشانی‌ست

گویی قمارخانۀ هیچ است روزگار

لشکر موریم و غم سپاهِ سلیمان

قدر مرا هیچکس به جز تو ندانست ‫یوسف‌ات افتاده دستِ برده‌فروشان

دوران دلربایی گل‌ها گذشته است دیر آمدی! بهار تماشا گذشته است از شاخه‌های خشک، امید شکوفه نیست بیهوده دلبری مکن! از ما گذشته است بالای بسترم بنشین و دعا بخوان آه ای طبیب! وقت مداوا گذشته است ما کشتگان عاقبت‌اندیشی خودیم عمر من و تو با غم فردا گذشته است آیینه‌دار رنجم و چشم‌انتظار مرگ بگذر از آنچه بر منِ تنها گذشته است