بریده‌هایی از کتاب لکنت

نخستین راه را مردی ساخت که راهی برایش نمانده بود از جایی که نمی‌توانست بماند به جایی که نمی‌دانست کجاست راه‌ها جایگزین غرق شدن آدم‌ها هستند در دریاچه‌ها در خودشان وقتی غمگین شده‌اند و به پایان راه رسیده‌اند

و بحران نوشیدن چای بی‌تو در این خانه مهم‌ترین بحران خاورمیانه است و این احمق‌ها هنوز سر نفت می‌جنگند

شباهت انکارناپذیری با دریاچهٔ ارومیه دارم و وقتی  از دریاچهٔ ارومیه حرف می‌زنیم می‌دانیم چیزی از دست رفته است

از تو می‌بُرم و می‌گویم عین خیالم نیست همچون مردی که پایش را بُریده‌اند و هربار جای خالی پایش می‌خارد کلافه می‌شود و خیالات برش می‌دارد و گریه‌اش می‌گیرد

تار موی تو بر کُت من و تاری از موهایت در پیراهنم  پروانه‌ای کوچکم افتاده در دام تاری که برایش تنیده‌ای

گاهی غم در لبی است که می‌خنداند

شهر آبستن رنج است ماماچه دست فرومی‌کند در رَحِم خانه دستم را می‌گیرد و مثل هر روز من را مُرده به دنیا می‌آورد

ترکش کوچکِ باقی‌مانده از جنگی بزرگ ذره‌ذره به قلبم نزدیک می‌شود خاطره‌ای کوچک از عشقی بزرگ ذره‌ذره به مغزم…

شهر آبستن رنج است ماماچه دست فرومی‌کند در رَحِم خانه دستم را می‌گیرد و مثل هر روز من را مُرده به دنیا می‌آورد

به آغوشت می‌کشند تا منهدمت کنند

جنگ اگر رحم داشته باشد یکی از ما را در خودش می‌کشد ترس از بی‌مرگی جنگ است

و بحران نوشیدن چای بی‌تو در این خانه مهم‌ترین بحران خاورمیانه است و این احمق‌ها هنوز سر نفت می‌جنگند