بریده‌هایی از کتاب لکنت

شباهت انکارناپذیری با دریاچهٔ ارومیه دارم و وقتی  از دریاچهٔ ارومیه حرف می‌زنیم می‌دانیم چیزی از دست رفته است

تار موی تو بر کُت من و تاری از موهایت در پیراهنم  پروانه‌ای کوچکم افتاده در دام تاری که برایش تنیده‌ای

شهر آبستن رنج است ماماچه دست فرومی‌کند در رَحِم خانه دستم را می‌گیرد و مثل هر روز من را مُرده به دنیا می‌آورد

ترکش کوچکِ باقی‌مانده از جنگی بزرگ ذره‌ذره به قلبم نزدیک می‌شود خاطره‌ای کوچک از عشقی بزرگ ذره‌ذره به مغزم…