بریده‌هایی از کتاب قایق راندن به اقیانوس

همواره باید مراقب خطر بازگشت استبداد و سلطه بیگانگان بود. شاید ده‌ها سال دیگر ملت ایران باید مراقبت کند تا جریان مردم‌سالاری دینی که هم ضد استبداد و هم ضد سلطه است به یک فرهنگ عمیق و ماندگار تبدیل شود. مردمی ‌بودن مسئولان و ارتباط نزدیک آنان با مردم، و خود را خدمت‌گزار آنان دانستن و دچار غرور نشدن، و حفظ پاکدامنی و مسئولیت‌شناسی از جمله وظایف سنگین مسئولان در رده‌های مختلف است.

«آخر شاعری، اول گدایی»، گاهی هم ممکن است هنرمند ره صدساله را یک‌شبه بپیماید

آن گردهمایی عظیم مانند هر مجموعه هدف‌دارِ انسانی دیگر؛ نظیر نماز جماعت، ‌نماز جمعه و مجالس روضه، فرصتی طلایی بود برای گرفتن انرژی حیاتی از یکدیگر؛ همانند زغال‌های جداافتاده که سعی می‌کنند از زغال‌های گل‌انداخته، نور و گرما بگیرند و بیفروزند. اندیشید: «هر انسانی به جمعی که در آن گرد آید و با آن یکی شود، مثل آب و هوا محتاج است. »

علاقه‌بندان خوشحال از پایان خوش داستان، بار دیگر برخاست و خواست پدر شهید را سر جای خودش بنشاند که موفق نشد. اصرار پیرمرد در ایستادن و تسلیم صندلی نشدن برای او شگفت‌آور بود. به شیخ گفت: «زمانی که بسیاری برای راحتی خودشان دیگران را به زحمت می‌اندازند، دیدن انسان‌های بی‌ادعا و بزرگواری که به این کشور و انقلاب خدمت کرده‌اند و اکنون حتی توقع ساعتی نشستن بر یک صندلی پلاستیکی را هم ندارند غنیمت است. »

شیخ ناچار به جادۀ اصلی گریز زد. ـ ممکن است یکی سؤال کند که چرا ما اینجا در سرما ایستاده‌ایم و درباره این چیزها حرف می‌زنیم. به عقیده من، آمدن آقا به یزد مانند شهابی است که می‌آید و شهری را روشن می‌کند تا در پرتو آن همه بتوانند اطراف خود را بهتر ببینند و نعمت‌هایی را که از آن برخوردارند بهتر بشناسند.