بریده‌هایی از کتاب قایق راندن به اقیانوس

«آخر شاعری، اول گدایی»، گاهی هم ممکن است هنرمند ره صدساله را یک‌شبه بپیماید

همواره باید مراقب خطر بازگشت استبداد و سلطه بیگانگان بود. شاید ده‌ها سال دیگر ملت ایران باید مراقبت کند تا جریان مردم‌سالاری دینی که هم ضد استبداد و هم ضد سلطه است به یک فرهنگ عمیق و ماندگار تبدیل شود. مردمی ‌بودن مسئولان و ارتباط نزدیک آنان با مردم، و خود را خدمت‌گزار آنان دانستن و دچار غرور نشدن، و حفظ پاکدامنی و مسئولیت‌شناسی از جمله وظایف سنگین مسئولان در رده‌های مختلف است.

علاقه‌بندان خوشحال از پایان خوش داستان، بار دیگر برخاست و خواست پدر شهید را سر جای خودش بنشاند که موفق نشد. اصرار پیرمرد در ایستادن و تسلیم صندلی نشدن برای او شگفت‌آور بود. به شیخ گفت: «زمانی که بسیاری برای راحتی خودشان دیگران را به زحمت می‌اندازند، دیدن انسان‌های بی‌ادعا و بزرگواری که به این کشور و انقلاب خدمت کرده‌اند و اکنون حتی توقع ساعتی نشستن بر یک صندلی پلاستیکی را هم ندارند غنیمت است. »

آن گردهمایی عظیم مانند هر مجموعه هدف‌دارِ انسانی دیگر؛ نظیر نماز جماعت، ‌نماز جمعه و مجالس روضه، فرصتی طلایی بود برای گرفتن انرژی حیاتی از یکدیگر؛ همانند زغال‌های جداافتاده که سعی می‌کنند از زغال‌های گل‌انداخته، نور و گرما بگیرند و بیفروزند. اندیشید: «هر انسانی به جمعی که در آن گرد آید و با آن یکی شود، مثل آب و هوا محتاج است. »

شیخ ناچار به جادۀ اصلی گریز زد. ـ ممکن است یکی سؤال کند که چرا ما اینجا در سرما ایستاده‌ایم و درباره این چیزها حرف می‌زنیم. به عقیده من، آمدن آقا به یزد مانند شهابی است که می‌آید و شهری را روشن می‌کند تا در پرتو آن همه بتوانند اطراف خود را بهتر ببینند و نعمت‌هایی را که از آن برخوردارند بهتر بشناسند.